YOU (Zakończone)

Zawody

Wróciłam do tego samego pokoju gdzie nauka tętniła. Usiadłam na łóżku z Astrą na ramieniu. Jakoś nie mogłam zbytnio przyjąć do wiadomości że od jutra zaczyna się ten cały syf. Ćwiczyłam z Liamem tyle godzin, ale czuję niedosyt. Przez zeszły tydzień łączyłam wiedzę w jedną całość. Po prawicy Elizabeth a po lewicy Liam. Oboje starali się nauczyć mnie jak najwięcej w najkrótszym czasie. Zobaczyłam też że oboje są bardzo z sobą zżyci. Tata powtarzał że jeśli Liam postanowił wziąć ją pod dach to niech sam przyzwyczaja ją do tego świata. Chodzili razem na spacery, oglądali filmy wieczorami i w większości zasypiali razem na kanapie. Elizabeth bardzo szybko się budziła, zawsze robiła śniadanie i wręcz rywalizowała z Rowanem o kuchnie. Spojrzałam na siedząca na swoim łóżku Klarę. Nie widziałam jej tyle czasu że jak tylko ją widzę to wypiła bym ją do dna.

-Co się gapisz? Myślisz że się ciebie boję. - warknęła nieprzyjemnie.

Wstałam i podeszłam do niej. Szybkim ruchem złapałam ją za szyję i przygniotłam do łóżka. Wzrok dziewczyny wręcz zmienił się w strach. Uśmiechnęłam się szeroko odsłaniając nieskazitelnie białe i równe zęby.

-Wiedz że przegrasz. Nie zabijesz mnie, dobrze o tym wiem. Nie jestem po twojej stronie. - powiedziała wyrywając się.

Nachyliłam się jeszcze bardziej nad jej duszącym się ciałem. Nagle puściłam ją z impetem biorąc mocny oddech. Zrozumiałam że zło zbiera jeszcze większe żniwo.

-Jesteś jego lalką, wiesz? - powiedziałam leżąc na łóżku.

-Czekam aż twoja przyjaciółka będzie jego lalką i to dosłownie. Jej krzyk usłyszy nie jeden. Zrobimy z nią to co z twoją matką. - warknęła.

-Zabiję cię kiedyś, będę patrzeć na twoją słodką śmierć. Śpij dobrze moja przyjaciółko! - powiedziałam biorąc zeszyt z notatkami do ręki.

-Wzajemnie. Od początku cię nie lubiłam, wiesz?

-Hmmm... Ja myślałam że ty będziesz mniej naiwna. Żal mi ciebie, mądra a jednak tak głupio wstąpiła do zła. - powiedziałam spokojnym głosem.

-To moja decyzja, nie znasz powodu to proszę odpuść. - wyszeptała.

Chciałabym ją uratować i zabić jednocześnie. Jednak naprawdę trudno jest opanować sytuację. Poszłam do łazienki i zajrzałam do mojej szuflady. Leżała tam torebka z znaną mi tabletką. Usłyszałam jak Adela wchodzi do pokoju. Wzięłam tą tabletkę i popiłam surową wodą. Usiadłam na podłodze i podkuliłam nogi. Poczułam jak łzy lecą po moich policzkach. Jakoś znów poczułam na swoich barkach to co noszę. W moim świecie ściany pękały i widziałam błędy z wszystkich lat. Tych skrzywdzonych ludzi, wzrok moich ofiar i płacz dziecka tulonego przez matkę. Rozczarowana mina taty, wujka i innych. Kłamałam tyle razy że jak przyznam się do błędu to powieszą mnie na klifie. Poczułam moc, jakbym mogła wziąć tą siłę do siebie. Wstałam i wybiegłam na korytarz. Gdy opuściłam szkołę zaczęłam biec przed siebie. Nie czułam już bólu, zmęczenia i oporu. Momentalnie wbiegłam na pomost i bez chwili zastanowienia wskoczyłam do zimnej wody. Zanurkowałam i odbiłam się z impetem od dna. Spojrzałam na pomost. Stał na nim ten sam chłopak z którym paliłam na spółkę papierosa.

-Wyłaź z tej wody! Zimno jest! - krzyknął James pocierając o siebie dłonie.

Zaśmiałam się nonszalancko parskając.

-Mówię serio! - krzyknął znów.

-Jest dobrze, mówię ci! Choć! Jest ciepło! - krzyczałam coraz bardziej dając się ponieść temu co płynie w żyłach.

Chłopak zdjął z siebie bluzę i wskoczył do wody. Złapał mnie w pasie podtrzymując. Przytulił mnie do siebie, nasze oddechy powoli jednoczesnym. Połączyłam nasze czoła i zbliżyłam usta zarzucając na szyję swoje lekko niekontrolowane ręce. Złączyłam nasze usta w pocałunku takim samym jak na ganku. Tym razem już nie pijana, a naćpana. Gdy oderwaliśmy się od siebie to chłopak zaciągnął mnie na brzeg. Leżeliśmy zimni na brzegu. James przyglądał się uważnie moim oczom. Spojrzałam pytająco na niego. Wystawiając szereg białych zębów.