"zawiść, gorzka zazdrość -
przenikały jej duszę kropla po kropli,
jak trucizna, która skażała wszystkie jej przyjemności i czyniła jej życie nienawistnym.
dla tych, którzy odarli ją z niewinności,
zostałaby rozerwana na strzępy"
...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Angelica wiedziała, że nadejdzie dzień, w którym listy od rodziny dotrą do niej, i był to czas, który sprawił, że poczuła się szczęśliwa. Uwielbiała słuchać wiadomości o tym, co działo się z jej rodziną i jak jej ojciec radził sobie z planowaniem wojny z wampirami. Mimo że mieszkała z całą ich gromadą, wiedziała, że jej lojalność zawsze będzie spoczywać na rodzinie. Nieważne, czy długo żyła, czy umarła zbyt młodo. Zawsze była lojalna wobec tych, z którymi dorastała i nigdy nie pozwoliłaby ich zawieść.
Idąc długim korytarzem pałacu Mikaelsonów, uśmiechnęła się, gdy jej wzrok wylądował na Elijah, który trzymał w dłoni zawiniętą paczkę. Przyspieszyła tempo, gdy zbliżała się do niego coraz bardziej, jej stopy uderzały o ziemię pod nią, gdy do niego podchodziła, i mogłaby przysiąc, że słyszała, jak Elijah wydał z siebie chichot. Sięga po zawiniątko w jego rękach, a on trzyma je nad nią. Zwęża oczy, po czym zaciska je w dłoniach.
Elijah uśmiechnął się do młodej dziewczyny, która pomknęła w stronę swojej sypialni, trzymając w małych rączkach plik listów. Wertowała je, widząc, że wszystkie są od jej rodziny, a nawet kilka od starych znajomych, których znała ze swojej wioski. Najpierw chwyciła kopertę od swojej starej przyjaciółki, Holany, i rozerwała ją, śmiejąc się, gdy czytała list od przyjaciółki.
Jej przyjaciółka wyszła za mąż za bardzo wpływowego człowieka w społeczności wilkołaków i chciał on się z nią spotkać, jeśli kiedykolwiek zostanie uwolniona z domu Mikaelsonów. Z uśmiechem na ustach odłożyła list na biurko i weszła do swojej sypialni. Podeszła do swojego łóżka i chwyciła list od matki, który otworzyła z podekscytowaniem.
Moja droga Angelico, przez ten czas, kiedy cię nie było, w domu zaszły pewne zmiany. Rodzeństwo wzmocniło się swoimi umiejętnościami i bardzo za tobą tęskni. Twój ojciec próbuje zaprzeczyć wszystkim swoim uczuciom związanym z tęsknotą za Tobą, ale ja mu nie wierzę. Wiem, że twój ojciec zrobiłby wszystko, żeby cię dla nas odzyskać, ale uważam, że to, co robisz, jest bardzo odważne. Kocham cię za to, jak silna jesteś jako młoda czarownica i wiem, że utrzymasz Pierwotnych w ryzach.
Ale wraz z pochwałami i wszystkimi najlepszymi wiadomościami, strasznie się boję, że są też złe wiadomości, kochana. W ostatnich walkach z wilkołakami i wampirami były ofiary śmiertelne. Tak mi przykro, że muszę Ci to powiedzieć w formie listu, ale te cholerni Pierwotni nie chcą nam podać lokalizacji, gdzie mieszkają.
Rosemary odeszła. Twój ojciec nie chciał, żeby poszła na bitwę, ale ona się do niej pchała. Wciąż powtarzała twojemu ojcu, że jest gotowa stawić czoła wszystkim wampirom i zrobić wszystko, co w jej mocy, by cię odzyskać. To wszystko, czego chciała po twoim odejściu, to pomóc twojemu ojcu w jego staraniach o odzyskanie ciebie. Ale gdy ona mocno walczyła, przyszedł wampir i zabił ją, na oczach twojego rodzeństwa.
