In the Midst of the Crowd (Loser #1)

Chapter 12

DK Gallardo: Can I call?

His chat woke me up. Nakalagay ang cellphone ko sa gilid ng unan, kaya nang tumunog ito ay nagising agad ako. Pupungas-pungas ang mata kong tiningnan kung ano ang oras na at halos mapamura ako nang malamang wala pang alas sinco.

Realizing it was his only available time, I got up and stepped outside the bedroom. Naupo ako sa couch at nagtipa ng reply sa kanya.

Dawn Karsen Navarro: Hello! Good morning :) tawag ka na!

Nahirapan akong matulog kanina lalo at ramdam ko pa ang malambot niyang labi sa noo ko. Ayokong isipin ang mga sinabi niya dahil tuwing maalala ko iyon ay nagwawala ang dibdib ko... like now. Knowing that he was messaging me while preparing for work made my heart skip a beat.

DK Gallardo: Video call? Is that okay?

Namilog ang mga mata ko sa nabasa. Tumakbo agad ako sa lababo at naghilamos para magtanggal ng mga muta. Mabilisan ko ring sinuklay ang buhok ko gamit ang daliri ko at nang makitang wala manlang baby powder sa paligid ay bumalik na lang ako sa pwesto ko. Medyo madilim pa naman! Hindi niya ako maaaninag.

Dawn Karsen Navarro: Hindi ka kaya magulat sa ganda ko?

I chuckled when I sent my reply.

DK Gallardo: I’ll call then.

Inayos ko ulit ang buhok ko nang makita ko ang pangalan niya sa screen. Nakatatlong ring pa bago ko sagutin ang tawag at halos matulala ako nang mapansin ang itsura niya. He was inside a car. Ang labi ay mamula-mula at ang inaantok na mga mata ay nakadiretso ang tingin sa screen. Kunot ang noo niya at medyo basa pa ang buhok.

Ang aga pa para magmura, pero punyetang mukha ‘yan, ang sarap mahalin!

“I can’t see you.”

Nag-init ang mukha ko nang marinig ang malalim niyang boses. Nakakainis! Parang bago pa rin! Ilang beses na kaming nakapag-usap, pero tuwing naririnig ko siya, naninibago pa rin ako!

I cleared my throat. “Malabo kasi ang camera nito...” At parang ipinagpapasalamat ko iyon ngayon dahil ayoko namang makita niya ang pamumula ng mukha ko!

His tongue glided across his lower lip, as if he was thinking of something. “Why don’t you turn on some lights?”

“Ahhh...” I looked around to think of an excuse. “P-Pundindo!” I chuckled awkwardly.

His lips pursed playfully, obviously not buying my reason. Sumandal siya at may ngising tumitig sa screen na para bang nakikita niya ako.

“Someone’s shy...” he teased.

Ngumuso ako. “Ayoko lang na ma-distract ka. Baka kasi i-cancel mo ang trabaho mo at puntahan na lang ako.”

He chuckled. “Just tell me if you want it.”

Kinuha ko ang throw pillow at pinisil iyon na parang stress ball. My god, ang aga masyado para lumandi at kiligin, Karsen!

“Ten minutes lang, ah!” saad ko para pakalmahin ang sarili. “Three minutes na tayong magkausap!”

His grin widened. “Five minutes lang ang i-ma-maximize ko. Don’t worry.”

“Bakit naman?!” Halos magtunog nanghihinayang ako.

“I’ll reserve the remaining five minutes later... after work,” he answered. “Why? Do you want to extend?”

Oo! Mga apat na oras!

“H-Hindi, ah!” Pero kung ipipilit mo, puwede kong pag-isipan. “Nag-usap na tayo, eh.”

His eyes softened. “Take care today. Make sure to listen to your instructors and eat a bunch of food.”