Aradan bir hafta geçmişti ve Eren o gün gelmemişti, yüzüme bile bakmıyordu ve sürekli arkadaşları ile takılıyordu. Açıkçası gerçekten kalbim kırılmıştı ve şaşırmıştım çünkü beni tanımadan önceki haline dönmüştü bile.
ai : gerçekten
çok depresyondayım
ÇOCUK RESMEN ARTIK BENO TANIMIYOR
touya : seni kendine bağımlı etmeye çalışıyor
ilk önce ver babam ilgiyi ver babam ilgiyi
şimdi seni görmezden geliyor ki sen ona git ayağına kapan
erkek milleti orospu çocuğudur
levi de bunun gibi
tabi levi bana hiç bir zaman ilgi vermedi direkt yüzüme bakmıyor o
ama takmıyorum
eren ile tanışmadan önce eren senin için kimse şimdi de o olsun
hoşlansan bile hayatın ona bağlı değil
şerefsiz ayrıca onun aksine floch çok tatlı
neyse giriyorum ben okula bekle
Telefonu çantama atıp Touya'nın dediklerini düşündüm, gerçekten haklıydı. Zaten bir süre konuşmazsam hoşlanmam da, kendimi hırpalamama gerek yoktu.
İlk iki ders beden olduğu için herkes salonda bekliyordu. Takımlara girmeyecek çoğu kişi dışarı çıkmıştı ve tanımadığım kişi yok denilebilirdi.
"İsmim Zeke Jaeger, basketbol takımına girmek istiyorum."
Uygun olmayan bir yanı yoktu.
"Tamamdır."
Onu ittirip Petra önüne geçtiğinde, yemin ediyorum sandalyeyi kafasına atmamak için kendimi zor tuttum.
"Bilirsin zaten tatlım, voleybola yaz beni."
"Boyun hiç bir yere uymuyor, çekil karşımdan."
Arkadaşları sakinleştirmek istermişçesine yanına çekti.
"Eren Jaeger, basketbol."
"Tamamdır."
Yüzüne bile bakmadan takımları yerleştirmeye devam ettim, ama bugün bana ilk defa ilgili bakmıştı.
