"Seni üzdüğüm için özür dilerim, ama bu gerçekten bir son değil. Sadece sana layık olduğumu düşünmüyorum, sana ailemle ilgili şeyleri anlatırken çekiniyorum. Bende seninle olmak istiyorum."
Karışık hissediyordum, sanki her şey üst üste gelmiş gibi. Teneffüste çıkmasını istemiyordum, ders beden olduğu için sınıftakiler sınıfta olmazdı büyük ihtimalle. Elini sıkıca tuttum, sadece gitmesin diye kendimi kandırdım. Ama elini tuttuğum gibi her şey gözümde canlandı, onu tekrar ve tekrar istedim.
Zil çaldığında herkes yavaşça sınıftan çıktı, kapı kapandığı zaman sessizlik bozuldu.
"Neden utandın ki bundan?"
Bir şey demedi, gözlerini kaçırdı, tek bir söz söylemedi.
"Bunca zamandır yanındaydım, senin hayatın benim hayatım, senin hislerin benim hislerim. Seni asla terk etmem, ama beni kendinden uzaklaştırırsan sana yardımcı olamam."
"Beni her halimle kabul edecek misin yani?"
"Evet, ne olursa olsun. Her zaman kabul edeceğim, hep benimle olacaksın. Lütfen. Seninle olmak istiyorum."
Bir süre öylece baktı bana, ağladığını bile şimdi fark ediyordum. Sahi, buna ağlamak denir miydi? Gözlerinden yaşlar akmış, sakin ve pişman bakıyordu. Eren böyle basit meseleler için ağlar mıydı? Hadi, gül. Bir ukalalık yap yine. Ağladığında çok kırgın görünüyorsun.
Sonun yaklaştığını hissediyordum.
"Eren, hadi ama."
"Özür dilerim."
Kabul eder sanmıştım, lanet girsin. Gözlerimden yaşlar aktı, kırgın hissediyordum.
Aniden sarıldı bana.
"Çok özür dilerim, lütfen."
Hıçkırıkları kulağımı dolduruyordu, sesini ilk defa böyle duyuyordum. Ayağımı yavaşça sıradan indirip ona sarıldım. Madem ayrılacaktık, en azından üzülsün istemiyordum. Hala onu düşünüyordu aklım, hala onu istiyordu.
"Çok özür dilerim. Daha önce kimseye-"
Bir anda duraksadı güzel ve ağlamaktan şişmiş gözleriyle, dudaklarını dudaklarıma değdirip geri çekildi.
"Özür dilerim."
Ayağa kalktı ve koşarak sınıftan çıktı, onunla ilk konuşmaya başladığımız zamanlar bu sınıfa girişi aklıma geldi. Şimdi bana bir daha dönmemek üzere geri çıkıyordu buradan.
Eren, böyle olmak zorunda değildi.
