Between us /ft. B-Brave

hoofdstuk 22

.
.
Jill Blaak
.
.

Verzonken in gedachten zit ik naar de weg te staren, mijn gedachten werken op volle toeren. De gedachtens dat sanne hier niet goed uit komt staan boven aan. Ik wist dat sanne mishndelt werd maar ik weet niet op welk vlak ze wouhet er nooit over hebben. En nu dit en dan komt lian ook nog aan van dat er alleen familie bij mag. Donder toch op ze heeft geen familie. In3 jaar is sanne best wel veel voor me gaan betekenen. Een traan glijd weer van mijn wang mijn ogen zijn knal rood en ik tril. Toen ik bij zoë aankwam was ze ook aan het huilen en cassius was haar aan het troosten maar dat werkte niet toen ze mij zag kwam ze glijk op me af gerent en zo hebben we enkele minuten zitten huilen. De auto stopt uit mijn gedachten gehaalt kijk ik op we staan in een pakeer garage. Ik kijk opzij naar sam die mij aanstaart "kom" zegt hij zacht langzaam stap ik uit en wacht op sam. Zoë en cassius lopen achter ons aan. Sam pakt mijn hand en loopt met mij naar de ballie "waar is de intensive care?" Vraagt sam hij kan het beter doe dan ik. Ik kan op de een of andere manier niks meer uit mijn mond krijgen
"U moet hier links, dan de gang uitlopen, dan staat het groot aangegeven" zegt de ballie medewerkster met een lieve stem. Ik weet eigenlijk precies waar de intensive care is ik ken het hle ziekenhuis uit mijn hooft "bedankt" snel pak ik sam hand weer vast uit enige angst wat in mij schuilt. Stil lopen we irichting de intensive care ik zie een paar meisjes vanuit een ooghoek verbaast naar ons kijken. De klapduren gaan open en zoë loopt naar de ballie "waar ligt sanne van der bleuk" de vrouw kijkt naar ons "mag ik jillie namen alsjeblieft" zoëkijkt me aan "zoë tauran en jill blaak" de vrouw kijkt naar het scherm "het spijt me alleen familie is toegelaten" ik voel de woede in me opborrelen zoë draait zich naar me om en spelt sorry ik knik en loop richting de balie ik laat sams hand niet los "ze heeft geen verdere familie" probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen "hier sttaan twee personen waavan een bij haar is" ik voel tranen opkomen en knijp in sams hand "wie mag at dan wel zijn?" Vraagt zoë met iets mer woede in haar stem de vrouw achter de balie kijkt haar raar aan ze kijkt naar ht scherm "nora miskan" zegt de vrouw en kijkt weer naar ons ik kijk op naar zoë die me verbaast aanstaart "zouden jullie nu willen gaan alleen familie is toegestaan" probeert ze zo vriendelijk mogelijk te zeggen "haal nora" vlap ik eropeens uit "pardon" zegt d vrouw geschokt "ja haal nora zij weet wie we zijn" zegt zoë achter mij de vrouw staat op en knikt ze loopt weg intussen heb ik samuels hand plat geknepen "jill wij gaan naar het cafe wij mogen niet mee naar binnen we wachten daar" sam geeft een kus op mijn voorhooft en loopt samen met cassius weg ik kijk naar hun en hoor dan 4 paar voetstappen ik draai me om en kijk recht in de ogen van nora, ze is gebroken. Ze versnelt haar pas en grijpt zoë en mij om de nek en begint heel hard te huilen. Daar staan we dan met zen 3en te huilen "deze dames vroegen naar je omdat ik zei dat ze niet naar binnen mochten omdat ze geen familie zijn" nora kijkt op naar de vrouw "sanne heeft geen familie ze heeft ons" zegt nora met een woedende stem wat me eigenlijk erg verbaast van haar de vrouw knikt en wijst ons naar de gang nora pakt onze handen vast en loopt de gang door en dan rechts kamer 045 nora draait zich voor de deur naar ons om met waterige ogen ik pak haar hand en kgefer een kneepje in "bereid je voor het is erger dan je denkt" zegt ze zacht ik knik enkijk naar zoë die wat wil zeggen maar er komt geen woord uit dus knikt ze ook maar. Langzaam opent nora de deuren loopt naar binnen zoë gat me voor en loopt langs me heen. Ik zucht diep en zet dan een paar passen naar binnen. De deur valt achter me dicht en dan pas kijk ik op. Ik leg geschokt mijn hand voor mijn mond en de tranen glijden over mijn wangen. Er licht een meisje, haar huid is wit, en haar haar zit door elkaar, overal lopen slangetjes. Dit is niet mijn sanne. Mijn sanne is vrolijk lief voor alles en iedereen en soms een beetje gek. Ik val op de grond neer en begin keihard te huilen. Dit kan niet waar zijn mijn sanne is weg. Een zacht geklop op de deur zorgt dat ik rechtop zit. Ik word opgetilt en mee genomen.