Between us /ft. B-Brave

hoofdstuk 38

.
.
Jill blaak
.
.

"Sam stop eens" boos kijk ik naar samuel die ik omhoog trek uit mijn nek "kom op stoeipoes" aan zijn ogen kan ik zien dat hij iets te veel op heeft "sam kappen nou ik ga zo naar huis" hij lacht en gaat zitten dan zwaait hij "doei" verwart kijk ik naar dioni die niet begrijpent naar samuel kijkt "gast doe normaal kom we gaan" terwijl dioni sam vast pakt schut hij zich gelijk los "blijf van me af" hij loopt recht op me af en ik kan die blik op zijn gezicht niet uitstaan net een of ndere alcoholiche gremlin "ik ga naar huis dioni kun je me brengen" dioni knikt en ik pak mijn jasje boos kijk ik nog een keer achterom waar samuel me verbaast aanstaart. Waarom doet hij zo ik snap er niks van maar de woede borrelt in me op woede omdat ik hem had vertelt over papa en nu doet hij hetzelfde woede omdat hij me zo behandelt woede die eruit moest...

Hetzelfde stukje herhaalt zich elke keer het stukje wat ik afgelopen week heb meegemaakt. Ik zet de loopband harder en jogg nog een paar minuten. Vandaag is het eindelijk zover dat sanne ontslagen word uit het ziekenhuis en ik moet eerlijk zijn ze ziet er beter uit dan voor het ongeval, sanne is verandert en ziet nu alles positief wat voor ons ook fijn is. Ik stap in de douche hokjes van de sportschool en douche het zweet eraf. Ik kleed me snel om en kijk nog een laatste keer in de spiegel. Ik ren zo snel mogelijk naar mijn wit bruine vespa tja kerst cadeau want ze konden niet samen met mij kerst vieren top ouders en dan ook een vriend die te ver ging met drinken en dan bij mij ook te ver ging. Ik rij riching het ziekenhuis waar zoë en lian op me staan te wachten ik zet de scooter weg en loop naar ze toe en begroet ze "waar blijft sanne eigenlijk" vraag ik gewoon uit nieuwschierigheid en angst dat dit nog een keer gebeurt ik weet nog 2 of 3 maand geleden dat we nog op bezoek kwamen en sanne steeds sliep "bij nora" zegt lian geruststellent we lopen het ziekenhuis binnen richting sanne's kamer waar ze samen met nora haar kofer staat in te pakken ik glimlach als ik haar zie staan gewoon onze oude sanne in haar spijkerbroek en haar nike's "meiden" ze komt op ons af en geeft ons een knuffel nora glimlacht en doet de koffer dicht ik voel ijn broekzak trillen em kijk op mijn mobiel samuel: jill, zouden we kunnen praten vandaag? App even terug alsjeblieft ik mis je x ik stop mijn mobiel geiriteerd terug in mijn zak "familie?" Ik schud mijn hoofd als andwoord op sanne haar vraag "oh je bf waar ik laatst pas achter kom" ik knik lachend en ga op ee stoel zitten die in de kamer staat "wat is er je zucht heel erg" ik haal mijn schouders op ik merk dat de meiden mij aankijke "jill vertel" ik knik en begin het het verhaal wat zich telkens in mijn hoofd afspeelt en over het berichtje van mijn vader en van net "jill dat van je pa is niet samuels schuld en samuel weet dat je boos bent maar ben je dat niet al te lang?" Ik kijk lian verwart aan ik heb er mijn eigen gedachtes over ik praat het wel uit maar nu niet "ja ik praat wel met hem maar nu niet het is jou dag sanne wat gaan we doen?" Sanne kijkt me boos aan en de meiden ook shoot dit gaat niet zo goed "oke kom we gaan naar samuel" zegt sanne en zo te horen staat haar besluit vast. Ik heb hier zo geen zin in

Sorry weinig inspiratie volgende is zeker beter ♡