Between us /ft. B-Brave

hoofdstuk 23

.
.
Samuel leijten
.
.

Ik kijk op van mijn stoel uit het café als ik mijn mobiel voel trillen. 1 bericht zoë tauran "je moet nu komen, jill heeft een paniek aanval" ik schrik door dit bericht en ga gelijk op ik ren door de gangen van het ziekenhuis. Ik zie zoë staan ze kijkt geschokt naar me "wat is er gebeurt? waar is ze?" Vraag ik lichtelijk buiten adem "het was teveel voor haar ze kon dit niet aan ze zit nu in een apart kamertje om rustig te worden" ik knik en kijk om me heen "waar" "die kamer" ik knik en klop aan de balie medewerkster doet open en kijkt me aan "mag ik naar mijn vriendin" verbaast kijkt ze me aan ik hoor geschreeuw in de kamer en bedenk me geen seconde ik stap langs de vrouw heen en kijk naar jill die vastgehouden word door een verpleegster. Ze shreeuwt huilt en probeert zich los te trekken ik loop naar haar toe en pak haar gezicht vast "jill het komt goed" ze kijkt me met haar blauwe betraande ogen aan en begint luid te huilen ik pak haar vast en probeer haar enigsinds te kalmren de verpleegster heeft ondertussen los gelaten en kijkt naar ons met een kleine glimlach. Haar gehuil is al vermindert en ze licht tegen mij aan en is nogsteeds aan het snikken mijn handen strelen door haar haar en ze kijkt recht voor zich uit "wat is er gebeurt" mijn stem klinkt luid door de kleine kamer heen. Ik voel een kleine beweging in mijn armen "ik zag haar, en realiseerde me hoe erg dit voor haar moet zijn" een kleine snik verlaat haar mond "zo voelde mijn ouders zich" zegt ze zacht ik knik en streel door haar zachte lange blonde haren "ze lag daar zo gebroken zo kapot zo zo niet hoe ze was" ik voel dat jill hegint te trillen en trek haar nog dichter tegen me aan, ik zou niet willen weten hoe dat voelt zo hulpeloos staan kijken naar je vriendin die mischien wel dood kan gaan. Zo erg ik besluit haar hier weg te halen en til har op zodat ze weer staat ik pak haar middel vast en loop de deur uit samen lopen we naar buite en snuifen wat van de lente lucht op. Ik ga zitten op een bankje en jill neemt naast mij plats ze lecht haar hooft op mijn schouders en sluit haar ogen. Ze geniet van de rust die er op dit moment is maar in har achterhooft huild ze nogsteeds ik geef haar een kusje op haar kruin en ze kijkt op de rode ogen maken haar gezichtje schattig maar ik vind het ondertussen verschrikkelijk. "wat als ze er niet uitkomt" de woorden komen als stotertjes uit haar mond "daar moet je niet aan denken" ik glimlach klein ik kijk naar haar en zie een gebroken meisje geen 17 jarige eerder een 7 jarige die haar papa kwijt is. "Kun jij dorien bellen, ik ga naar zoë" ik knik en pak haar telefoon aan. Dorien had ik vanochtend gezien, ze was erg aardig en wou al veel over me weten. Ik toets het nummer in en wacht tot er iemand opneemt "met dorien hulon" "met samuel ik moest zegen dat wij op het ziekenhuis zitten..." "wat waarom wat is er moet ik komen"
"De vriendin van jill, sanne is opgenomen door een zelfmoord poging ze licht nu in coma jill heft een paniek aanval gehad toen ze sanne zag ik heb har weten te kalmeren en zevroeg of ik u wou informeren" ik probeer zo netjes mogelijk te blijven "dankje wel moet ik komen?" "Nee hoeft niet ik ben erbij en zoë ook het komt wel goed" "oke dan doei" "doei" met dit laatste woord hang ik op en loop weer naar binnen in de hoop haar niet weer zo te zien ik loop richting de intensive care en zie cass op de gang naar zijn mobiel kijken. Als ik iets verder loop zie ik zoë erbij staan "waar is jill heen" "ze is naar binnen" zoë heeft ook trannen in haar ogen en van de vrolijke zoë is niks meer over. Ik loop met zoë richting de kamer en stap naar binnen ik schrik van het meisje wa er ligt ik had haar gezien bij het concert maar ze ziet er lang niet meer zo uit. Jill zit op de stoel naast het bed in elkaar gedoken en snikkent ik kniel nast haar neer en aai haar zacht over haar rug "het komt goed" probeer ik haar rustig te krijgen. Ze knikt en kijkt op naar het meisje "sanne wij zorgen dat je weg gaat bij je vader" zegt ze zacht de tranen komen omhoog "maar je moet blijven vechten voor ons" de trannen komen steeds sneller "hou vol sanne alsjeblieft" ze huilt nu zo hard dat ik besluit haar hier weg te hlen ik til haar op en ze leunt tegen mijn schouder aan al snikkent ik ga op de stoel in de gang zetten en leg haar tegen mijn borstkas aan. Ze word rustig en langzaam valt ze in slaap