KARLI SOKAK MAHALLESİ

BÖLÜM-1-

HERKESE MERHABA ARKADAŞLAR. YENİ BİR HİKAYE İLE KARŞINIZDAYIM. YAZIM HATALARIM OLABİLİR. OLURSA ŞİMDİDEN ÖZÜR DİLERİM. UMARIM GÜZEL BİR HİKAYE OLUR. 

O ZAMAN İYİ OKUMALAR...

_______________________________________

 Uzun yollar sonunda mahallemizin başlangıcındaki tabeladaki yazıyla derin bir nefes aldım.Kırmızı tabelada ki beyaz yazıya baktım uzun uzun.'Karlı Sokak Mahallesi' yazıyordu.Hafifçe bir tebessüm ettim ve tek omzuma attığım küçük çantamı düzelttim elimle.Başımı ayakkabılarıma çevirdim ama kısa sürede başımı kaldırıp önce tabelaya, daha sonra da sokak başında top oynayan çocuklara baktım.

Karlı Sokak Mahallesi çok eskilerden gelen bir isimdi.Babamın anlattığına göre dedelerimiz koymuş bu mahallenin ismini.Aslında hikayesi basitti.Diğer mahallelere göre bizim mahalleye daha çok kar yağarmış.Her kar yağdığında ise bütün mahalleli 'Karlı Meydan'' adı verdikleri parka benzeyen geniş alanda toplanıp, oradaki banklara oturup kahvehaneden çaylar söylenip saattlerce kar altında sohbet ederlermiş.

O soğukta neden bunu yaptıklarını sordum babama bir gün çocuk aklımla.Babam ise ''Burada önemli olanın birlikte olup, hasret giderip, mahallenin birlikteliğiyle ısınmak olduğunu söylemişti.''  

Yani anlıyacağınız buranın köklü bir geçmişivardı.Ve inanır mısınız halen daha devam ediyordu bu gelenek.Herkes karın yere düşmesini bekliyordu camlarda.Bu durumu her gördüğümde ise gülüyordum.Çünkü dün evimize gelip arkasından dedikodu yaptığı kadınla yan yana gelip, öpüşüp, koklaşıp başka birini çekiştirmek için can atması bana biraz tuhaf geliyordu. 

Kafama takılan bu düşüncelerle sonunda mahallenin ortalarına gelmiştim bile.Kafamı kaldırıp sağa bakmamla küçük taburelerde karısıyla birlikte oturmuş çay, çekirdek yapan bakkal Hilmi amca ile karşılaştım.Beni görünce hafifçe gülümsedi ve elini kafasına götürüp selam verdi.Bende haififçe kafamı sallayıp, gülümsedim.Aynı şekilde Feride teyzeye Hilmi amcanın karısına da selem verdim.Tam gidiecekken Feride teyzenin sesiyle durdum.

Gözlerimi sıkıca kapatıp sesli bir nefes verdim ama tabi ki o bunu görmedi.Görürse çok ayıp olurdu.Üzülmesini istmezdim.

''Eee Asu nasılsın? Bayadır görüşemiyoruz.Okul nasıl gidiyor? Var mı birileri?'' dedi.Göz kırpıp elindeki çekirdeği çıtlıyarak.

İşte yine başlıyorduk.

''Hayır Feride teyzeciğim yok.Şu an da olmasını da istemiyorum okulum var.'' dedim olabildiğince nazik bir şekilde gülümseyerek.

Oda bir çekirdek daha çıtlatarak ağzında bir şeyler geveledi.Bende daha orada durmamam gerektiğini düşünüp ''iyi akşamlar'' diyerek yanlarından ayrıldım.

Adımlarımı hızlandırdım.Yoldan geçen bir kaç kişiye ve camdan mahalleyi izleyen bir kaç teyze selam verdim ve hal hatırlarını sordum.Nerdeyse her biri ile onar dakika konuşup sonunda evimin kapısının önüne geldim.Apartmanımız 3 katlıydı.Minnoş bir evdi.Her ne kadar karşı apartmanla çok yakında olsak evimi seviyordum.Cebimden anahtarımı çıkarttım ve apartmanın giriş kapısını açtım.2 kat yukarı çıktıktan sonra Can ile karşı karşıya kaldık.

Can bizim karşı komşumuzun oğluydu.O da üniversiteyi bu yıl kazanmıştı.2 yıl gecikmelide olsa.Aynı yaştaydık ve çok iyi bir dert ortağıydı kesinlikle.Kardeşim gibiydi.

''Nasılın Can? Görüşemiyoruz bu aralar nerelerdesin sen? Yoksa sevgili mi yaptın he!!'' dedim hafif şakacı kızgınlıkla.

Oda bunu anlamış olacak ki ve hemen gülümsedi.