KARLI SOKAK MAHALLESİ

BÖLÜM-5-

MULTİMEDYA BENCE GÜZEL BİR ŞARKI 

İYİ OKUMALARRR...

_________________________

 Bakışmamızı bölen ben olmuştum. Çünkü abim çoktan merdivenleri çıkmıştı bile. Arkada kalıpta dikkat çekmemiz için abime yetişmeye çalıştım. Temastan dolayı bin beş yüzde atan kalbim, merdivenleri hızlı çıkmamla daha da hızlı atmaya başlamıştı. Abimin yanına geldiğimde ne yaptığımın farkında değildim. Sık sık nefesler alıp veriyordum. Kapıya geldiğimizde gözümle arkama baktım ve elleri ceplerinde olan, bana gülümseyerek bakan bir Ayaz abi ile karşı karşıya kaldım. Hemen kafamı önüme çevirdim ve dudağımı dişledim. Annemin kapıyı açması ile abimi biraz itekleyerek içeri daldım. Hemen ayakkabılarımı çıkarttım ve mutfağa girdim. Neden böyle bir şey yaptım gerçekten bilmiyorum!

Elimle alnıma dokundum, yanaklarıma dokundum ve en son beni hep ele veren kalbime dokundum. Çok hızlı atıyordu. Hemen bir bardak su doldurdum ve yavaşça, sindire sindire içtim. O sırada mutfağa annem girdi.

Suyumu içmemi bekledi ve ben bardağı tezgaha koyar koymaz yanıma gelip kolumu cimcikledi. Ben acıyla inlerken anneme baktım hızla.

''Sen ne yaptığını sanıyorsun. Senin yüzünden mahallenin diline düşeceğiz. Hiç babanı düşünüyor musun? Elalem ne der diye hiç mi düşünmüyorsun he?'' dedi tıslayarak.

Hemen elindeki kolumu hırsla çektim ve,

''Peki sen benim ne düşündüğümü hiç düşünüyor musun? Ona kibarca istemediğimi belirttiğim halde üstüme gelip durdu ben okuya-'' tamamlayamadan

''Belki de sen fırsat vermişsindir böyle düşünmesine he? Gece gece sokaklara çıkmalar, sürekli okula gitmeler. Ne oluyor Asu? Ne bu dışarı çıkma merakı? '' dedi annem.

O öyle söylerken benim çoktan gözlerim dolmuştu bile. Benim mi onun öyle düşünmesine sebep olduğumu düşünüyordu. Kafamı yavaşça sağa sola doğru salladım. O sırada gözümden bir damla yaş düştü. Dudaklarım titriyordu.

''Anne gerçekten böyle mi düşünüyorsun?'' dedim ağlamaklı çıkan sesimle.

Annem cevap vermedi, sessiz kaldı. Bu benim için en büyük cevap olmuştu. Annem bile benim için böyle düşünüyorsa, yaptığım, yapmaya çalıştıklarım boşunaydı. Sessizce mutfaktan çıkarken annem hiç bir şey yapmadı, bir şey de demedi.

Belki bekledim. 'Ben sana güveniyorum, benim kızım böyle bir şey yapmaz der' diye bekledim kapıdan çıkmadan. Ancak yapmadı. Kafamı hafifçe salladım ve burukça gülümseyerek çıktım mutfaktan. Salona baktığımda Ayaz abi babamın oturduğu tekli koltuğun karşısına abimle oturmuş, ablamı dinliyorlardı.

Kırık olan kalbim bir kez daha kırıldı, çok sağlammış gibi. Ben salona bakarken bir anda Ayaz abi ile göz göze geldik. Akan gözyaşlarımı hemen silip, arkamı döndüm. İçimden kendime sövüp, tekrar arkamı döndüm. Ayaz abi kaşları çatılmış bir şekilde bana bakıyordu. Ablam ise Ayaz abinin buraya baktığını fark edip, lafına ara verip bana baktı.

Ben ise ışık görmüş tavşan gibi kalakaldım orada. Ellerimle oynamaya başladım. Bir bahane bulup evden çıkmam gerekiyordu ama ne?

Aklıma gelen fikirle ellerimde olan kafamı hızla yukarı kaldırdım. Biraz salonun ortalarına yürüyüp babamın yanına yaklaştım. Abim, ablam ve Ayaz abi birlikte konuştukları için dikkatleri bende değildi. En azından ben öyle düşünüyordum.