KARLI SOKAK MAHALLESİ

FİNAL (PART 1)

HEPİNİZE MERHABA CANLAR :)))

YENİ BİR BÖLÜM İLE KARŞINIZDAYIM.

BAŞLIKTA Kİ GİBİ KARLI SOKAK MAHALLESİ FİNAL YAPIYOR. AMA ÖZEL BÖLÜMLERLE YANINIZDA OLACAK MERAK ETMEYİN.

ASU VE AYAZ HER ZAMAN YANINIZDA OLACAK :)))

İYİ OKUMALAR...

_________________________________

Elimle ağzımı sımsıkı kapatmış, sessizce ağlıyordum. Yavaşça yere diz çöktüm ve sessizce gözyaşlarımı akıtmaya başladım.

Ambulansın sesi bütün mahalleyi bizim apartmanın önünde toplamıştı bile. Renkli ışıkları gözlerimi yakıyordu. Sesi kulaklarımı acıtıyordu. Ellerimle kulaklarımı kapattım ve gözlerimi yumdum. 

Ayaz'ın hiç buraya gelmeyişini, ambulansın burada olmadığını, sadece ama sadece bebeğimin ve benim olduğumuz, mutlu olduğumuz bir yer hayal ettim. Ellerimle kulaklarıma daha da bastırdım. 'Her şey geçecek Asu' dedim içimden.

Her şey geçecek...

Biri arkamdan kollarımı tutup ayağa kaldırmaya çalışıyordu. Adımı sesleniyordu biri ama ben sesleri duymuyordum. Her şey kayıyordu, sanırım bayılıyordum.

Gözlerimi açtığımda o tanıdık koku burnumu yaktı. Hastane de olduğumu anlamıştım. Kolumu hafifçe çekmemle de koluma serum bağlı olduğunu anladım. Canımın acısıyla hafif yüzümü buruşturdum ve gözlerimi açtım. Kimse yoktu oda da ama koridordan bağırış sesleri geliyordu. 

Bu Lavin'in ve Ceren'in sesiydi.

Örtüyü üzerimden çektim ve kolumdaki serumu canım acısı da hızla çekip, ayağa kalktım. Ayakkabılarımı giyip kapıya yöneldim. Sesler gitgide daha da artıyordu. Kaşlarımı çatıp kapıyı açtım ve neredeyse birbirlerinin üzerine atlamak üzere olan Ceren ve Lavin ile karşı karşıya kaldım. 

''Ne oluyor burada Lavin?'' dedim diğerlerini yok sayarak.

O sırada bir kahkaha sesi yükseldi boş koridorda. Gülen kişiye baktığımda Ceren'di. 

''Bir de ne oldu diyor ya!'' dedi sinirle bağırarak. 

Bir kaç adım bana ilerleyince hemen önüme Lavin geçti ama elimle onu durdurdum. Ben de Ceren'e doğru bir kaç adım ilerledim. Neredeyse yüz yüzeydik aramızda sadece bir kaç adım mesafe vardı.

''BABAM SENİN YÜZÜNDEN ORADA YAŞAM SAVAŞI VERİYOR!'' dedi bağırıp eliyle yoğun bakımı göstererek. 

Gözlerim hemen oraya kaydı ve önünde bekleme sandalyelerinde oturan aileme baktım. Bana kin ve nefretle bakıyorlardı. Hem de en koyu tonunda. Onlardan çekip başımı asansörden inen ve gülümseyerek yanımıza gelen Tuğçe'ye kaydı gözlerim. Sert bir şekilde yutkundum ve bugünün o gün olduğunu anladım.

Bugün hesap günüydü ve ben en ağır şekilde cezalandırılacaktım.

Gözlerim tekrar bana öfkeyle bakan Ceren'e kaydı. 

''Ben... hiç bir şey yapmadım'' dedim sessizce. 

Ceren tekrar öfkeyle güldü ve,

''Kimin altına yattın da bu çocuk dünyaya geldi o zaman he!'' dedi biraz daha dibime girerek.

Söylediği sözler karşısında, başımı hızla ona kaldırdım ve sertçe yüzüne bir tokat geçirdim. Kafası hafif sağa doğru kaymıştı. Ona tokat attığımı gören annemler hızla kızlarının yanında gelmişlerdi bile. Ceren gene psikopat bir şekilde gülüp bana baktı. Elimin olduğu yere karnıma baktı.