KARLI SOKAK MAHALLESİ

BÖLÜM-8-

HERKESE TEKRARDAN MERHABA.

ARKADAŞLAR İLK ÖNCE HEPİNİZE TEŞEKKÜR ETMEK İSTİYORUM. YORUMLARINIZ VE HİKAYEMİ OKUMANIZ BENİ ÇOK AMA ÇOK MUTLU EDİYOR. BENİ MOTİVE EDİYOR VE HEMEN YENİ BÖLÜMÜ YAZIP FİKİRLERİNİZİ ALMAK İSTİYORUM...

O ZAMAN HEPİNİZE İYİ OKUMALAR :)

_____________________________________

Ablam tam lafını söyleyecekken kapı açıldı ve annem önde abim arkasında eve girdiler. Ablamın ha gitti ha gidecek gözleri kapıya çevrildi. O oraya bakınca bende oraya baktım. Annemler bize, biz onlara bakakaldık. Bu bakışmayı ablam kahkahası ile bölmüştü. Bütün gözler ona çevrilmişti aniden.

''Bak görüyor musun gene söyletmediler'' dedi bana gülerek. 

Aynı zamanda da omzuma vurup vurup duruyordu. Ben de hırsla ayağa kalktım, annemle abime ters bir bakış atıp odama geçtim ve odayı kilitledim. Ellerimi sinirle saçlarımdan geçirdim ve sabır çektim. En son da yatağıma oturdum ve ellerimle başımı tutarak öne doğru eğildim. Gözlerimi sımsıkı kapadım.

''Allah'ım lütfen aklıma mukayyet ol. Yoksa ben bu evde çıldıracağım'' diyerek ayağımı titretmeye başlamıştım.

Nerdeyse yarım saat öyle kalmıştım. Artık başım ağrımaya başlayınca dikleştim ve bu sefer oda da dolaşmaya başlamıştım. Bana mutlu olmak haramdı. Kaderim de hep bir bilinmezlik, bir korku, bir baskı vardı. Ama asla mutlu olmak diye bir şey yoktu. Artık bu baskılar, bilinmezlikler beni yoruyordu. 

Ancak yapacak hiç bir şeyim yoktu. 

Belki ablam içkili içkili sapıtmıştı. Çünkü o yapardı. Küçüklüğünden beri hep böyleydi. Dobraydı ancak can yakacak şekilde. Küçükken çok fazla kalbimi kırmıştı sırf bu yüzden. Bir çok kez beni aşağılamıştı. Her sinirlendiğin de sinirini benden çıkarır, bağırırdı. Daha sonra da hiç bir şey olmamış gibi gider dışarı da oyun oynardı. Genellikle kendi oynadığı oyunlarda beni almazdı. Bir çok kez dertlerimi anlatmak istemiştim ona abla olarak ama o her seferinde beni reddetmişti. Anneme anlatmak istediğimde beni hep ertelemişti. Abim ise...

O hep ders çalışırdı. Kafasını hiç bir şeyle uğraştırmaz, takmazdı. Ben de onu rahatsız etmemek için konuşmazdım onunla.

Babamla ise ilişkimiz koskocaman bir hiçlik. O benle gerekmedikçe konuşmaz. Gerekli olan konular dışında hatırladıkça halimi hatırımı sorardı. Küçüklüğümden beri böyleydi babam. Ailem beni bir nevi dışlamıştı sanki.

Bunları şimdi anlıyordum. Onların çokça zamanları vardı ama benim için ayırmaya tenezzül bile etmemişlerdi. Küçüklüğümde ki Asu hep ilgiye açtı, sevgiye açtı. Ailesinin sevgisine, ilgisine açtı. Ancak ona bunu verebilecek bir aileye sahip değildi maalesef.

Zamanla bunu umursamamıştım. Ama şimdi kafama dank ediyordu. Ben nerede hata yapmıştım? Nerede hata yapmıştım ki ben şu an da bu haldeydim. Düşünüyordum ama asla bir yanıt bulamıyordum. Bu zamana kadar ailemin sözünden dışarı çıkmamıştım. Arkadaşlarımı bile onlar seçmişti. Gideceğim yere, yiyeceğim yemeğe ve giyeceğim kıyafete kadar. Onlar bunu yaparken ben benimle ilgilendiklerini düşünüyordum. Çünkü ne ablama ne de abime bu kadar baskı uyguluyorlardı.

Bu ilgi değildi. Bu gizli bir hapishaneydi. 

Beni kendilerinin kulaları yapmışlar ve istedikleri gibi oynatıyorlardı. Peki ama neden?

_______________________________

Bütün geceyi bu düşüncelerle geçirmiştim. Sabah ezanı sırasında ise yattığım yatakta gözlerim uykuya yenik düşmüş kapanmıştı.