KARLI SOKAK MAHALLESİ

BÖLÜM-10-

MERHABLARRRRR....

ARKADAŞLAR TEKRARDAN BEN GELDİM. 

HİKAYEMİZ 700 OKUNMAYI GEÇMİŞ. BENİM BUNA NE KADAR SEVİNDİM BİLEMEZSİNİZ. İLK BAŞTA ÜMİTSİZDİM. KİMSENİN OKUMAYACAĞINI DÜŞÜNÜYORDUM AMA SİZ BENİ YANILTTINIZ. BU YÜZDEN SİZE ÇOK TEŞEKKÜR EDİYORUM. :))

O ZAMAN HİKAYEMİZE GEÇELİM...

İYİ OKUMALAR.

_______________________________

Abimi ve Tuğçe'yi o şekilde görünce şok oldum. Bu imkansızdı ya da ben hayal görüyordum. Yok yok kesin ben yanlış görüyor olmalıydım. Çünkü böyle bir şey olmamalıydı. Kafamı Ayaz'a çevirdim. O da benim baktığım yere bakıyordu. Şaşırmış gözüküyordu ve kızgındı fazlasıyla.

Ablama baktığımdaysa keyifle bana bakıyordu. Gülüyordu. Yoksa...

Arkadaşımın doğum günü diye beni Tuğçe'nin doğum gününe mi getirmişti? Bu kadar da düşemezdi. 

Kafamı hafifçe salladım ve neredeyse ağlamaklı olan gözlerim, ablama acınası bir şekilde bakıyordu. Bunu yapamazsın dedim içimden.

Bir anda ayağa kalktım. Ayaz da beni görünce bana baktı şaşkın şaşkın. Olayı anlayınca da hemen ayağa kalktı. Şu an abimin yanına giderdim ama gitmedim. Çünkü gidersem bir sürü kalp kırılırdı. Zaten benim niye umurumda olsun ki. Onu incitmiş, bırakmış biri ile tekrar birlikte olmak çok basitti. Buna karışamazdım, hakkım yoktu. Ancak abimin yerine ben utanmış ve üzülmüştüm. Tuğçe'nin onu bıraktıktan sonraki halleri, üzüntüleri, sinirleri...

Hepsine şahit olmuştum. Abim büyük bir enkaz yığınına dönüşmüştü. Daha yeni yeni toparlamıştı kendini ki tekrar aynı çukura batacaktı. Bile isteye. Ayaklanmış, çıkışa doğru gidecekken düşüncelerim buna engel oldu. Dişlerimi sıktım ve derin bir nefes aldım. Hızla arkamı döndüm. Abimin masasına doğru yürüdüm ya da koştum. Fark edemedim çünkü çok sinirliydim. Abimin masasına çok az kalmışken biri tarafından çekildim ve sert bir şekilde dışarıya atıldım. Kafamı çevirdiğim de ablam vardı. Yüzümdeki şaşkın ve üzüntü ifadesiyle ona bakıyordum.

''Ne yapıyorsun abla?'' dedim bardan gelen sesleri bastırmak için biraz bağırarak.

Ablam ellerini karnında bağladı ve bana üsten kibirli bir bakış attı. 

''Asıl sen ne yaptığını zannediyorsun Asu?'' dedi sessiz ama sıkıntılı bir şekilde.

Gözlerimi hafif kıstım ve ne diyorsun sen dercesine baktım.

''Abla içerde ki Tuğçe ve yanındaki de abim. Onların ikisi ne yapıyorlar? Abim nasıl onunla-'' lafımı bitiremeden.

''Bu olayın seninle olan bağlantısı ne peki Asu?'' dedi bana biraz daha yakınlaşarak.

''Nasıl bir soru bu?'' dedim ben de ablama meydan okurcasına.

''Anladığın gibi bir soru'' dedi o da.

Sinirle güldüm ve,

''Bunları sen planladın değil mi? Ve ben de sana inandım. İnanabiliyor musun? Yıllar sonra, belki de ilk defa sana inandım ve güvendim. Peki sonuç ne oldu? KOCA BİR HİÇLİK!!'' dedim bağırarak.

Ablam neredeyse kahkaha atacak şekilde güldü ve bana iyice yaklaşıp işaret parmağını göğsüme koyup sert bir şekilde beni itekledi.

''Ben bu hayatta güveneceğin en son kişi bile değilim Asu. Emin ol bu hayatta seni tökezletip, düşmeni sağlayacak tek kişi olmak için can atıyorum. Emin ol'' dedi sonlara doğru iyice sessizleşerek.