De overnachting // bankzitters & Matthy fanfictie

Hoofdstuk 14

POV ROOS
Koen begint met vertellen. 'Het personeel van het hotel is net langsgekomen bij alle kamers. Er komt een grote soort sneeuwstorm naar Parijs. We kunnen niet meer op tijd naar huis toe en dat betekent dat we in dit hotel moeten blijven. Over een uurtje mag niemand in Parijs zijn huis nog uit. Zoiets als dit is nog nooit meegemaakt. Het komt waarschijnlijk door de klimaatverandering die al het weer beïnvloedt.' Mijn mond valt open van verbazing en die van Matthy ook zie ik in m'n ooghoeken. 'En ... en hoe lang g-gaat het ongeveer d-duren denken ze?' Vraag ik Koen. 'Ze hebben geen idee, in ieder geval wel dagen denken ze. Het hotel vergoed de kosten gelukkig, omdat ze nu toch geen nieuwe gasten kunnen ontvangen.' Wow. Ik merk dat mijn sociale batterij al bijna helemaal op is. Zoveel onder mensen zijn die niet familie van mij zijn ben ik echt niet meer gewend. Het doet me ergens wel goed, maar ik vind het ook heel zwaar. Ik had ook wel weer zin om naar huis te gaan. 'Ik ga even mijn familie bellen', zeg ik dan snel. Koen knikt en Amy is al mensen aan het bellen zie ik. Matthy heeft nog steeds niets gezegd en loopt naar het raam om naar buiten te kijken. De wolken pakken zich al langzaam samen.

Ik pak mijn mobiel en loop naar de badkamer. De stem van m'n moeder heb ik nu echt even nodig. Al snel pakt ze op. 'Hey mam, heb je het al gehoord? Ik mag het hotel niet uit. Er komt een sneeuwstorm aan.' 'Liefje we zagen het net op het journaal. We vinden het heel jammer want we missen je heel erg en zijn zo benieuwd naar al je verhalen. We houden van je!' En dan wordt het me te veel, tranen beginnen langzaam over mijn wangen te stromen en m'n moeder hoort het. 'Meisje toch het komt allemaal goed hè!' Nu moet ik alleen nog maar harder huilen. 'Ik ik weet het mam. Ik h-hou ook v-van jullie.' Snikkend laat ik me tegen de deur naar beneden zakken. Ik raak langzaam de vloer en ga zitten. 'Hier papa wil je ook nog even spreken.' Ik hoor dat de telefoon over wordt gegeven aan mijn vader. 'Hé meisje toch. Ik heb even een beetje opgezocht hoe lang zoiets kan duren. Ik wil gewoon dat je een eerlijk beeld hebt. Zo'n sneeuwstorm als deze is hier in West-Europa nog bijna nooit voortgekomen. Het kan tussen de 1 en 23 dagen duren denken ze. Dat is nogal wat, maar we hopen natuurlijk op het beste meid!' Even weet ik niks te zeggen. Langzaam pak ik wat toiletpapier en snuit mijn neus. 'Oké.' Zeg ik dan maar. 'Het komt echt goed hè! Je mag ons altijd bellen ook als je niet kunt slapen of er iets anders aan de hand is. Je had het toch gezellig daar zei je? Nu moet je alleen wat langer volhouden.' Makkelijker gezegd dan gedaan. Hij is super sociaal en houdt van mensen. Ik niet, ik ben eerder bang voor ze. Maar ik wil niet dat m'n ouders zich ongerust gaan voelen, dus snel zeg ik: 'je hebt helemaal gelijk pap. Ik ga denk ik weer, ik heb nog helemaal niet ontbeten.' 'Prima meid, tot gauw en we bellen snel weer! We houden van je!' 'Ja schat we love you!' Hoor ik m'n moeder roepen.

POV MATTHY
Roos komt de badkamer weer uitgelopen. Haar ogen zijn helemaal rood en haar mascara is uitgelopen. Ze heeft gehuild. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Haar weer een knuffel geven of vindt ze dat ongemakkelijk? Gewoon net doen alsof er niks aan de hand is? Maar dan loopt Koen al op haar af en geeft haar een stevige knuffel. Snel slaat ze ook haar armen om hem heen. Hij fluistert iets in haar oor en ze krijgt een waterig glimlachje op haar gezicht. Ze laat hem weer los en vraagt of we nadat we ons opgefrist hebben gaan ontbijten. 'Yes prima', zegt Amy. En dan gaan we ons allemaal omkleden. De meiden weer in de badkamer, Koen en ik in de slaapkamer. Ik voel me weer helemaal slecht. Koen weet haar echt met alles voor zich te winnen. Ugh, snel trek ik een grijze jeans en een witte trui aan. Al snel komen ze de badkamer weer uit. Roos heeft een mintgroen bloesje aan en een zwarte mom jeans. Verder heeft ze witte Nike air force 1's aan. Hé die heb ik ook aan! Het valt haar ook al op, ze krijgt een glimlach op haar gezicht en ik knipoog even naar haar waardoor haar glimlach nog groter wordt en ze bloost. Koen kijkt me vragend aan en trekt een wenkbrauw op. Dan besef ik wat ik aan het doen ben en schud snel de gedachten van me af. Ik moet niks bij haar proberen, want ik kan en wil niks met haar. Hoevaak moet ik mezelf nog helpen herinneren hieraan. Zij wil mij niet, ik wil haar niet, we zijn just friends.

Ik had dit verhaal eigenlijk tot en met hier uitgedacht, dus ik heb nu even nieuwe inspiratie nodig. Als je nog een goed idee hebt voor het verhaal laat het vooral even weten! xx