De overnachting // bankzitters & Matthy fanfictie

Hoofdstuk 24

TRIGGER WARNING

POV MATTHY
Samen lopen we naar de lift en al snel zijn we op de bovenste verdieping. We stappen het restaurant binnen en de ober vraagt of we gereserveerd hebben. Roos wil al nee zeggen maar ik ben haar net voor. 'Ja zeker op de naam "het Lam". Roos kijkt me even vragend aan maar dan lacht ze naar me. 'Oké jullie mogen meelopen!' We lopen achter de over aan en hij wijst ons een plekje aan dichtbij het raam, ver bij de andere tafeltjes vandaan en de hele tafel is versierd met witte rozen en gouden glitters. De ober is ondertussen weer weg. 'Matthy! Dat had je echt niet hoeven doen joh! Wanneer heb je dit ooit geregeld?' Roos kijkt me met grote glanzende ogen aan. 'Gisteravond na ons gesprek toen we weer in de bar waren. Ik ging even naar de wc en toen bedacht ik dat ik het perfecte plekje wilde voor ons samen.'

POV ROOS
Deze jongen is toch ongelofelijk. Ik kijk hem glimlachend en aan en wrijft even met zijn been onder de tafel langs de mijne.
We hebben het vooral over koetjes en kalfjes, niks bijzonders maar we weten nu wel wat meer van elkaar. We hebben ook echt heerlijk gegeten. Matthy had een uitgebreide ontbijt high tea gereserveerd en het was fantastisch!
Na een tijdje vraagt hij of ik even mee ga naar het dakterras, om even een luchtje te scheppen. Ik kijk naar buiten en zie dat de zon bijna opkomt. Samen lopen we naar het terras en we gaan bij de reling staan. Ik geniet van het uitzicht, deze stad is zo mooi! 'Roos, ik uhm..' begint Matthy. 'Ik draai me naar hem toe en kijk hem nieuwsgierig aan.

POV MATTHY
'Roos, ik uhm...' begin ik zachtjes te praten. Dit is het moment, ik moet het nu zeggen! Ze draait zich naar me om zodat we elkaar aankijken. Ik word er alleen maar nerveuzer van, maar ze glimlacht lief naar me. 'Ik...' 'Hé hier zijn jullie dus!' Roept Robbie. 'Wat zijn jullie aan het doen?' Vraagt hij. Ik zucht en kijk verdrietig naar de grond. Waarom onderbreekt hij dit nou weer. 'Oh nou we waren allebei vroeg wakker dus we hebben vast ontbeten en toen zagen we dat de zon opkwam en zijn we snel naar buiten gegaan.' Roos klinkt heel onverschillig, ze speelt het heel goed of ze vond er gewoon niks aan. 'Ah op die manier. De rest komt zo ook naar boven om te ontbijten. Blijven jullie of gaan jullie vast wat anders doen?' Vraagt Rob. Ik wil antwoorden dat wij wel even wat anders gaan doen, ik heb liever nog wat langer met Roos alleen. 'Wij komen er wel gewoon even gezellig bijzitten, toch Matthy?' En ze kijkt me aan. 'Uhm... ja... ja is goed.'

POV ROOS
Matthy kijkt weg. Is hij teleurgesteld? Boos? Ik dacht dat dit beter was, we willen het nog rustig aan doen en niet dat de rest al dingen gaat vermoeden. Dus ja dan leek dit mij het beste plan. 'Nou zullen we gaan dan?' Vraagt Robbie. Ik knik en we lopen achter hem aan. Ik raak nog even Matthy's arm aan en kijk hem net een vragende blik aan. Hij kijkt niet terug en creëert wat afstand tussen ons. Ik krijg tranen in mijn ogen. Dit was niet de bedoeling. Ik wil niet dat hij boos is op me! Of dat hij denkt dat ik hem niet wil. Maar waarschijnlijk is dat het niet eens, hij wilde misschien wel zeggen dat hij me toch niet zo leuk vond als dat hij dacht, net op dat dakterras. Maar hij kreeg niet de kans om uit te praten. Direct komen de gedachten weer in me op. "Je bent niet goed genoeg Roos", "waarom zou hij ooit JOU willen?" "Maak er gewoon een eind aan dan is het voor jullie beide makkelijker". Er rolt een traan over mijn wang.

We zitten aan een tafel met z'n allen. Het eten voor de rest wordt langzaam aan opgediend en ik snoep af en toe nog wat mee van de rest. De aardbeien hier zijn echt heerlijk.
'Hey maar waar waren jullie nou eigenlijk dan?' Vraagt Milo en hij kijkt naar Matthy en mij. Ik geef geen antwoord, maar Matthy wel. 'Oh we waren gewoon even ontbijten.' Gewoon even ontbijten. Herhaal ik in m'n hoofd. Zou hij er echt zo over denken? Ik voel de gedachten alweer opkomen en ik krijg ze niet meer weg. Ze hebben me helemaal in hun greep. Ademhalen gaat steeds moeilijker en ik voel de tranen in mijn ogen staan. "Roos spring van dit dak!" "Roos hoe durf je hier te zitten met deze mensen je lijkt wel gek, ZE WILLEN JOU NIET!" Er komen allemaal vlekken voor mijn ogen. Ik probeer op te staan, ik moet hier weg. Mijn stoel schuift langzaam naar achter en ik probeer op te staan. De gedachten en fysieke pijn is erger dan ooit, het ging zo goed met me. Ik sta op. Maar dan wordt alles zwart.

Sorry mensen dat ik jullie zo lang heb laten wachten op een nieuw deel, ik heb het nogal druk met school enzo, maar bij deze :)