De overnachting // bankzitters & Matthy fanfictie

Hoofdstuk 25

POV ROOS
Ik hoor wat stemmen op de achtergrond. Langzaam probeer ik mijn ogen open te krijgen. Ik knipper een paar keer en dan wordt mijn beeld scherper. 'Roos?' Ik hoor Amy praten. Ik kijk opzij en ja daar zit ze. 'Huh... waar ben ik?' Vraag ik haar. 'Je bent op onze kamer, je was bewusteloos geraakt maar gelukkig was er een dokter en die heeft je geholpen. Nu lig je al een tijdje hier en de dokter heeft ons gevraagd om ste beurten bij je te blijven.' Ik denk even na. Wat is er allemaal gebeurd. Ontbijt met de groep, Robbie, ontbijt met Matthy, de gedachten. DE gedachten, dat was het. Opeens weet ik weer wat er allemaal gebeurde. 'Roos?' Ik doe mijn ogen weer open, die had ik ondertussen dus blijkbaar dicht gedaan. 'Ja ben ik weer, ik dacht even na wat er nou eigenlijk gebeurd was.' 'Hmm oké en wat is dat? Wil je het erover hebben?' Vraagt Amy. Ik krijg een brok in m'n keel maar antwoord wel. 'Nou ik had weer die gedachten.' Zeg ik zachtjes, terwijl ik haar niet aan durf te kijken. Ik voel haar hand op de mijne en ze streelt over m'n haar. Ze weet dat ze beter niks kan zeggen, dit doet me teveel pijn. Zo zitten we een tijdje. 'Gaat alles weer goed? Kan ik nog iets voor je doen?' Vraagt Amy. 'Ja het gaat wel weer, ik moet vooral even afleiding hebben.'

POV AMY
We kijken weer een film met z'n allen. Roos had afleiding nodig en een film helpt haar daar vaak bij. We kijken een comedy. Roos en ik liggen samen op een bed. Ze ligt in mijn armen net haar hoofd op mijn schouder. Ik aai haar zachtjes over haar arm. Matthy en Koen zitten op het bed naast ons, wel wat verder uit elkaar. Raoul zit op een stoel en Robbie en Milo zitten samen op een bank, bijna net zo dicht bij elkaar als Roos en ik. Ik grinnik zachtjes, wat een jongens zijn het toch. Tijdens de film heb ik een paar keer oogcontact met Koen, hij lacht lief naar me. Hij is echt zo lief voor me! En hij kan echt heel fijn knuffelen. En zoenen. Ik ben echt verliefd. Mijn gedachten worden verstoord doordat ik merk dat Matthy naar ons staart. Of nouja naar Roos. Hij zit er echt mee, hij denkt om de een of andere reden dat het om hem is. Maar niemand snapt waarom. Hij wil alleen nog maar praten met Raoul.

POV MATTHY
Roos is gelukkig weer bij bewustzijn. We kijken met z'n allen een film. Ik kan het niet uit mijn hoofd krijgen. Komt het door mij? Ik herinner me het ontbijt met de groep nog goed. We zaten met z'n allen aan tafel, maar op een gegeven moment werd Roos heel bleek. Ze keek alleen nog maar naar beneden, naar haar bord, terwijl daar niks op lag. Ik dacht er nog niet teveel bij na, het zou vast niets zijn. Ze begon zwaarder te ademen, ookal zat ik niet dichtbij haar, ik kon het goed horen. Het ging zo wel even door, maar ik wist niet of ik wat moest doen en zo ja wat ik moest doen. Dus ik bleef rustig zitten en hield haar vanuit mijn ooghoeken een beetje in de gaten. Op een gegeven moment stond ze op en binnen no time lag ze op de grond. Ik stond meteen op en rende naar haar toe. Wanhopig riep ik om een dokter, die er al snel aan kwam. We hebben haar naar onze kamer gebracht waar de dokter haar wat medicijnen heeft gegeven. Amy is bij haar gebleven en Koen en ik zijn naar de kamer van de andere jongens gegaan. Ik heb geen woord gesproken sinds het gebeurd is, alleen met Raoul.

Raoul trekt me mee de badkamer in. 'Matt wat is er met haar aan de hand? Heeft ze je iets verteld? Heb je haar iets aangedaan?' Ik voel de tranen in mijn ogen komen. 'Ik... ik' en meer weet ik niet uit te brengen. Ik ga op de grond zitten en de tranen beginnen te stromen. Raoul gaat naast me zitten, maar hij houdt wel wat afstand. 'Matt je kunt me alles vertellen oké?' Ik knik en haal diep adem. 'Roos en ik hebben vanmorgen vroeg onze wekker gezet om samen te kunnen ontbijten, zie het als een soort date. We hadden het gezellig, we hebben gewoon over van alles gepraat, maar niet veel soeps ofzo. Na het eten zijn we naar buiten gegaan. Ik wist dat ik het nu moest doen. Nu moest zeggen dat ik haar leuk vind. Maar toen kwam Robbie ons storen. Hij vroeg wat we deden en wat we nu gingen doen. Roos zei dat we wel even gezellig bij jullie kwamen zitten. Ik was het hier niet echt mee eens, maar ik had geen excuus. Ik dacht door haar opmerking direct dat ze me toch niet zo leuk vond als dat ik dacht. Toen Milo daarna in het restaurant vroeg waar we waren antwoordde ik dus ook erg onverschillig. Een tijdje daarna merkte ik dat ze veel naar beneden staarde, zwaarder adem begon te halen en toen stond ze op en viel ze. Zoals jullie ook weten. Ik weet niet wat ik verkeerd heb gedaan Raoul.' Er glijdt weer een traan over mijn wang. Raoul begint zachtjes met praten. 'Matt ik weet niet precies hoe het zit, maar ik heb met Roos gepraat die avond weet je nog?' Ik knik en Raoul gaat verder. 'Ze heeft me toen verteld dat het niet zo goed gaat met haar. Ze gaat al tijden niet meer naar school/werk/etc dit is een van de eerste keren dat ze echt weer iets sociaals doet waarbij ze met meer mensen is dan haar familie of Amy. Ze heeft het mentaal erg zwaar, maar het gaat steeds beter. Daarom had ze besloten om toch mee te gaan. Maar ze had toen weer even een dip. Ik denk dat dat nu weer zo was.' Ik blijf even stil. Dit wist ik helemaal niet. 'Ik... dit wist ik allemaal nog niet.' Raoul kijkt me even aan. 'Ze durfde niet. Het is niet zo dat ze je niet vertrouwd, volgens mij had ze ook wel laten doorschemeren dat er iets was toch?' Ik knik, toen nadat we naar de gym waren geweest. 'Ze wil er mensen zo min mogelijk mensen mee belasten. Ze vindt het heel moeilijk om erover te praten. Ik weet er ook maar weinig van, waar ze precies last van heeft weet ik niet.' 'Dankjewel voor het vertellen Raoul. Ik hoop dat ze nog met me wil praten en dat er verder niks aan de hand is tussen ons. Maar ik weet het allemaal niet.' Raoul steekt zijn hand uit en trekt me omhoog en geeft me een knuffel. 'Het komt goed gast.'

Ik kijk naar Roos en Amy. Nouja vooral naar Roos natuurlijk. Ze ligt in Amy's armen en ze ziet er weer rustig uit. Ze zit helemaal in de film maar ik kan me niet concentreren. Ik wil haar echt in m'n armen houden zodat ze zich veilig voelt. Ze kan me alles vertellen, ik wil alles van haar weten en haar helpen. Ik weet alleen niet of zij dat wil. "Kom op man, zo werkt het niet. Je moet met haar praten." En ik weet dat dat stemmetje in me gelijk heeft. Vanavond ga ik met haar praten.

Zo dat was het alweer. Dikke vette huts. Hoe zou dit nou aflopen? Ik heb het deze week wat drukker dus het duurt waarschijnlijk wel een paar dagen voordat er een nieuw deel is, maar weet dat eraan gewerkt wordt :)