Geri Sayım

-7-

Diğer bölümlerden farklı olarak biraz uzun bir bölüm.

Bir günde oturup yazmadım. Günlerce, hatta belki haftalarca, ilham geldikçe yazdım.
Kitabın dönüm noktası olan o bölüm.

Keyifle okuyun, oy vermekten ve yorum yapmaktan çekinmeyin, seviyorum sizi<3
•

"Anne," dedi küçük kız. Aklına bir şey takılmıştı. "İnsanlar neden korkar?"

Küçük kızın annesi önce duraksadı. Gecenin bir yarısı yatak odasına dalıp babasıyla annesinin yattığı yatağa zıplamıştı küçük kız.

"Nereden geldi aklına kızım?" diye mırıldandı babası doğrulurken. "Korktun mu?" diye sordu ardından. Ama biliyordu, küçük kız kolay kolay korkmazdı.

"Hayır baba korkmadım. Ama merak ettim."

Küçük kızın annesi de doğruldu ve önce kızın dağılmış saçlarını gülümseyerek düzeltti. "Korkmak doğal bir şeydir çünkü. İnsanın doğuştan gelen bir özelliğidir."

"Doğuştan gelen özellik mi?" diye sorguladı.

"Evet," diye onayladı küçük kızın babası. "Bir sürü doğuştan gelen özelliklerimiz var. İç güdülerimiz var."

"İnsan neyden korkar ki mesela?" dedi bu sefer küçük kız.

Babası annesine baktı ve gözlerini kıstı. Daha sonra kızına baktı ve dudaklarını ıslattı. "İnsan... Kaybetmekten korkar," dedi küçük kızın babası.

"Kaybetmekten mi? Bir oyunu kaybetmekten mi bahsediyorsun?" dedi bu sefer küçük kız.

Annesi güldü ve onu kolları arasına çekip yanağına bir öpücük kondurdu. "Hayır bebeğim baban ondan bahsetmiyor. Çoğu insan sevdiklerini kaybetmekten korkar. Baban bundan bahsediyor."

"Nasıl kaybetmek?" dedi bu sefer küçük kız kafa karışıklığıyla. 5 yaşındaki bir çocuk için çok fazla sorguluyordu. Annesiyle babası bazen sıkışıp kalıp cevap veremiyorlardı.

Şimdi küçücük bir kıza 'ölüm' nasıl diyebilirlerdi?

"Gitmek," dedi babası. "Belki hata yapıp kaybetmek." dedi ardından, kaybetmenin tek ölüm olmadığını dile getirmeye çalışarak.

"Başka neyden korkar insanlar?"

"Karanlıktan?" dedi annesi. "Aslında insanlar her şeyden korkabilir. Bazıları karanlıktan korkarken, bazıları karanlığı en güvenli mahzenleri olarak belirliyor. Bazıları soğuktan, bazıları sıcaktan. Bazıları sudan ölümüne korkuyor, bazıları suda huzur buluyor," diye devam etti küçük kızın annesi yavaşça. Umuyordu ki küçük kızın aklını daha çok karıştırmıyordu. "Anlıyor musun güzelim? Herkesin korkusu farklıdır demeye çalışıyorum. Net bir cevap veremeyiz yani."

Küçük kız gözlerini kısıp başını salladı. "Sanırım anlıyorum," dedi. "Her insan aynı değil. O yüzden korkular da insanlar gibi farklı. Bazılarımızın korkuları, diğerlerin umutları olabiliyor. Bir de çoğu insanın korkuları birbirine benziyor, değil mi?"