Ailesinin zoruyla sevgilisinden ayrılan Ecrin arkadaşının yanına gönderilir ve orada bir adamın kızına bakıcılık yaparken hayatı ummadığı şekilde değişir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13.Bölüm "Küçük dünyam başıma yıkıldı"
Melina'nın kırmızı yanaklarına bakarken adeta içim gidiyordu. Biberonundan tiz bir ses gelince ağzından çekmeye çalıştım, öylesine kuvvetli içiyordu ki kafası da öne doğru gelince dişlerim gözükecek şekilde gülümsedim ve "dur bakalım, gaz yapmasın sonra" onunla inatlaşarak dikkatle çektim ve biberonu çevirerek içindeki havanın çıkmasını sağladım.
Melina iki saniye bile sabredemeden ağlamaya başlamıştı. "Tamam" biberonu uzatınca hemen ağzına soktu ve elleriyle kavradı "iç bakalım koca bebek seni..." Sanki günlerce aç kalmış gibi içiyordu. Diğer elimle de kafasının tepesini okşadım ve daha fazla dayanamadan ona yaklaşıp alnının tepesine sevecen bir öpücük kondurdum.
Normalde sevmediğim kadınların çocuklarını da çok sevesim gelmezdi ancak Melina'ya karşı içimde tarifi imkânsız bir sevgi vardı... Ona sanki bakmalara doyamıyordum. Kokusu, yanakları, gözleri... Çok çok tatlı bir bebekti Melina...
Bazen gerçekten de Neşe gibi kaknem bir kadından nasıl olup da çıktığını düşünmeden edemiyordum.
"Tost yersin değil mi?" Vural Bey elindeki tepsiyle beraber salondaki masaya doğru ilerlerken bakışlarımı kaldırıp ona baktım. Sorgu dolu bir ifadeyle bakıyordu.
"Tamamdır o halde," tepsiyi masaya bıraktıktan sonra yanımıza geldi ve kızını koltuk altlarından düzgünce kavrayıp kucağına alırken mırıldandı "hadi bakalım sofraya, kızımda bizimle yesin..."
Kalkıp ardından gidiyorken Melina'yı kucağına aldı.
"Zor olmasın?" Dedim endişeyle.
Suratıma baktıktan sonra kafasını eğip kızına baktı ve gülümsedikten sonra yanağına içten bir öpücük kondurdu. "Olur mu hiç?"
İkisine bakarken içimde garip bir huzur oluşuyordu. Kafamı sallayıp tostumu yemeye başladım, bir şey söylemedim.
Vural Bey de bugün tam çözümleyemediğim bir şeyler vardı. Onu ilk gördüğüm güne nazaran daha farklıydı. Hayat enerjisi bile değişmişti.
Şu ankine kıyasla geriye dönüp baktığımda anlayabiliyordum. O zamanlarda üzerinde öyle bir boş vermişlik vardı ki... Hayata karşı teslim olmuştu sanki...
Kafasındaki olumsuz düşüncelere kapılmış, içi negatiflikle dolmuştu. Dışarıdan her ne kadar sert ve korkusuz gözükse de kızına karşı içinde oluşan korkuları şimdi şimdi görebiliyordum. Onun kadar güçlü bir adam bile dava açmaya yeltenmemişti. Kendisini düşünmeksizin kızı için dayanmıştı.
