↬ Okuyucuyu ele alarak yazdığım amatörce(?) senaryolar.
↬ Gerçekleri sadece ilk bölümlerde az biraz yansıtmakla birlikte tamamıyla özgün hikâyelerdir. (Ç)alınamazlar.
↬ İlk bölümler acemi işidir, sondan başlamanız tavsiye edilir.
↬ Wattpad'deki...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gününün çoğunu insanların dertlerini dinlemekle, onların sorunlarına çözüm bulmakla geçiriyor. Bir kez olsun isyan etmedi çünkü bunu seviyor. İnsan psikolojisi her zaman dikkatini çekmiştir ve şimdi, bu tutkusunu büyük bir şevkle yapıyor. Karşısındaki o mahmur, umutla bakan gözleri, kontrolsüzce hastanın yüzünde beliren mimikleri her gün görüyor ve hiç usanmadan kapısını onlara açarak "Şimdi sizin sıranız." diyor, gülümsüyor. Görüşmelerinden sonra birçok kişi ona minnettar kalıyor, yıllar geçse de arayıp ya da ziyaret edip tekrar ve tekrar ona teşekkürlerini sunuyorlar. Genç kadını en çok da bu mutlu ediyor.
Genellikle görüşmelerinden, muayenelerinden sonra evine gidiyor ama eğer hafta sonu ise tımarhaneye gidiyor. Orada ziyaret ettiği ve fazlasıyla değer verdiği bir insan var: sorunlarına çözüm bulamadığı tek insan, Jason Meyer.
Sevgilisiyle yaşadığı anılar gözlerinin önüne geldikçe duygulanıyor genç kadın. Kimi zaman bir görüşmesinde kimi zamansa travmatik geçmişinin etkisini üzerinden atamayan bir hastanın muayenesinde aklına geliyor yaşadıkları. Genellikle yüzünde bir tebessüm -ki bir hastasıyla konuşuyorsa yanlış anlaşılmaya açık bir tebessüm oluyor bu- beliriyor o zaman. O tatlı anılar film şeridi gibi gözlerinin önünden geçerken eskiyi ne kadar da özlediğini hissediyor.
İşte şimdi pencerelerinin önünde demirler bulunan o büyük, beyaz binanın önünde duruyor. Yavaş yavaş merdivenleri çıkarken her basamakta daha da katlanıyor heyecanı. Yalnız o güne özel değil, hep yaşıyor.
Şimdi orada, sevgilisinin kaldığı odaya doğru ilerliyor. Tam kapısının önünde duruyor ve nazikçe tıklatıyor. Kapıyı açan iri yarı adama gülümseyip "Onu görmeye geldim." diyor. Adamın gergince "Emin misiniz? O hiç iyi değil." şeklinde verdiği cevabını (Y/N) hep duyuyor. Başıyla onaylayıp "Eminim." dediğinde adam yana çekilip ona yol veriyor.
İçerde başka bir adam daha oluyor genellikle ve Jason'a yemeğini yedirmeye çalışıyor çünkü kızıl, yerinde duramıyor. Buraya ait olmadığını, bu yüzden de onu bırakmaları gerektiğini, bunu yapmayarak çok büyük bir saygısızlık yaptıklarını ve cezalandırılacaklarını söylüyor Meyer. Bir keresinde bunu kanıtlamak için onlara saldırmaya çalışmış ama kendisinden daha iri bu iki adama karşın daha cılız olması buna engel olmuştu.
(Y/N) şefkatle kızılın yanına geldi, elini tuttu. Meyer'ın anında elini çekip ona bağırmasıyla gülümsedi ve sakince "Jason, benim, sevgilin (Y/N)..."
"Umrumda değil! Kim olduğun umrumda bile değil!" diye bağırdığında, genç kadın içinde bir şeylerin tekrardan kırıldığını hissediyor ama istifini bozmuyor. "Ama böyle konuşma, Jay, beni tanıyorsun..." Tekrar uzanıp elini tuttuğunda, Meyer bunu fark etmiyor çünkü o sırada onunla ilgilenen adamın kafasına vurmaya çalışıyor.
"Benden uzak dur seni küçük fare! Seni öyle bir cezalandıracağım ki..!" Jason adamı itekliyor ve hırçınca kadına bağırıyor. "Yeter artık! Seni de sevgilini de tanımıyorum be kadın! Bırak artık beni!"
(Y/N) daha fazla dayanamıyor ve ayağa kalkıyor. Tam gideceği sırada son bir kez Jason'a bakıyor. Kızıl, hâlâ onu tutmaya çalışan adamlarla boğuşuyor ve küfürler savurup çığlıklar atıyor. Genç kadın, eskiyi yad ediyor ve o haftaki ziyaretini daha kısa keserek odadan çıkıyor.
❧
"Ne kadar da güzel bir gece! Şu aya baksana, sevgilim, ne güzel parlıyor!"
Tatlı tatlı esen meltem, yaza özgü böcek sesleri, gecenin karanlığı, sakince sallanan ağaçlar ve güz için döktükleri yaprakları, o ihtişamlı dolunay, az ötedeki nehrin şırıltısı...
Unutulmaz anılarınızı gerçekleştirebileceğiniz o eski park o gece fazla dolu değildi. Yine de bir sokak müzisyeni, yaşlı bir çift, bankta oturan yalnız bir adam ve bankın diğer ucunda oturan bir hanım vardı ama hepsi -hatta sokak müzisyeni bile- oldukça sessizdi.
"Evet, çok hoş..." dedi kadife sesli genç bir adam, aksanı pek hoştu. "Üşümüyor musun sen peki? Üstün çok ince..."
"Hayır, üşümüyorum!" diye yanıtladı genç kadın, kendisini sevgilisinin kollarına atarken. "Ama belki de üşüyorumdur, ha? Belki de birilerinin bana sarılmasına ihtiyacım vardır?.."
Kızıl gülümsedi. "Memnuniyetle."
Ellerini genç kadının beline doladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm sonu.
Yazdığımda beni tatmin eden sayılı bölümlerden bölümlerden biriydi, umarım sizi de tatmin etmiştir~
