↬ Okuyucuyu ele alarak yazdığım amatörce(?) senaryolar.
↬ Gerçekleri sadece ilk bölümlerde az biraz yansıtmakla birlikte tamamıyla özgün hikâyelerdir. (Ç)alınamazlar.
↬ İlk bölümler acemi işidir, sondan başlamanız tavsiye edilir.
↬ Wattpad'deki...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Norah Smith, kestane rengi perçemlerini kulağının arkasına sıkıştırdı ve kendisini dinlememekte ısrarcı bir grup gence anlattığı edebiyat dersinin boşa gittiğini, karşısındakilere şu saatten sonra bir faydasının olmayacağını anladığı zaman "Serbestsiniz," diye mırıldanıp koltuğuna oturdu. Gerçi sözlerinin öğrencileri üzerinde pek bir tesiri olmamış olacak ki herhangi bir tepki alamadı. Gözlüklerini çıkardı ve uzun ince parmaklarıyla şakaklarını ovaladı. Daha sabah topladığı kestane saçları şimdi bozulmuştu ve blazer ceketinin üzerine dökülüyordu. Geriye yaslandı ve gözlerini kapattı.
Sevimli bir kasabada öğretmenlik yaparken ansızın çıkan tayini ile şehre taşınmak mecburiyetinde kalmıştı. Gürültüden haz etmeyen biri olması onun zararına olmuş, eski haline göre daha sinirli biri olup çıkmıştı. Belki bunda dersine girdiği sınıfların tahammül edilemez gürültüsü ve çocukların şımarıklığı da sebep olmuş olabilirdi ama Norah çocukları suçlayacak son kişi olduğundan suçu kendinde aramıştı.
Çocuklar demişken, öğrencileri adına çok üzülüyordu çünkü hepsi pırıl pırıl gençler olup yalnızca henüz olgunluğa ulaşamadıklarından -ya da ulaşmak istemediklerinden- geleceklerini fazla ciddiye almıyorlardı. Bir taraftan haklıydılar da, ciddiye almaları gereken bir gelecekleri olmadığı varsayılarak yetiştirilmişlerdi.
"Öğretmenim, zil çaldı. Çıkabilir miyiz?"
Norah başını kaldırdı ve gözlerini, sırf dışarı çıkabilmek için zoraki bir sessizlikte kendisine yalvaran bakışlar atan öğrencilerinin üzerinde gezdirdi. Ardından nefesini verdi ve başını salladı.
"Çıkabilirsiniz."
Öğrenciler büyük bir gümbürtüyle sınıftan çıktıklarında, Norah Smith kahve fincanını aldı ve meslektaşlarının bulunduğu o boğucu, loş odaya, öğretmenler odasına gitti. Şehire taşındığından beri her sabah aynı saatte, fincanına kahve doldurduğu sırada duyduğu o neşeli sesi tekrar işittiğinde hafifçe gülümsedi Norah ve (Y/L/N)'e baktı.
"Günaydınlar güzel Bayan, bugün yine tüm ihtişamınız üzerinizde."
Şehirli insanların birçoğu stresli, aksi ve huysuzken (Y/N) (Y/L/N) tam aksiydi. Norah Smith, hayatındaki tüm şansını böylesine harikulade bir insanla tanışmakta harcamış olduğunu, şehirli insanları görünce daha iyi anlamıştı.
"Günaydın," dedi Norah ve genç kadının da kahve doldurabilmesi için biraz kenara çekildi.
"Nasılsınız Miss Smith?"(Y/N) fincanını doldururken tatlı tatlı gülümsemeyi ihmal etmedi.
