CAMDAN ZİNCİRLER

1. Bölüm

Hastanede kolumda serumla polislere ifade veriyordum. Dün akşam karşılaştığım ve yüzünü bile göremeden baygınlık geçirdiğim adam da, odanın dışında duruyordu. Muhtemelen o beni getirmişti buraya. Doğrusu ona teşekkür etme gereksinimi duyuyordum ama konuşmaya da çekiniyorum. Böyle iyi niyetli insanların hâlâ olması güzeldi. Hele ki benim karşıma çıkmış olması... Bütün şansımı burada kullanmıştım. Polislere nasıl baygınlık geçirdiğimi tabii ki de tam anlamıyla anlatmadım. O insanlarla daha fazla bağım ve alakam olmasını istemiyordum.

(DÜN SABAH)saat '04.49'

Bir irkilme ile uyandım. Sabahın karanlığında ne olduğunu anlamamıştım henüz. Etraf karanlıktı ve Aralık ayına gireli 2 gün olmuştu, gerçi pek sevmediğim bir aydır Aralık, ama konumuz bu değil.

Sesler duyuyordum içeriden. Daha basımı yastıktan kaldırmadan o adamın geldiğini anlamıştım. Annemin niçin böyle bir pislikle evlendiğini düşünmeden edemedim. Ben bunları düşünürken aniden sırtıma yediğim sert tekme ile öne savrulup hafif inledim. Hemen doğrulup kalkacaktım ki ikinci tekmeyi yememle yeri boyladım. Bir tekme daha attı. Ayakkabı izinin kaldığına emindim ama, durması için bir şey demedim. Çünkü eğer deseydim bu onu memnun edecekti. Her tekmede canım daha çok açıyordu. Bacaklarımı içeri çekip kollarimla yüzümü korumaktan başka bir şey yapamıyorum. Durduğunda başımı kaldırıp çatık kaşlarımla ona baktım. Başını eğip işaret parmağını ileri geri sallayıp konuştu.

"Eğer bir kere daha, ben kapıdayken kapıyı açmazsan daha kötüsü olur! Duydun mu beni !"demesiyle vücudumda dolanan kanın hızı beni eritecek gibi hissettirmişti. Sırf kapıyı açmadım, uyuyordum diye mi vurmuştu gerçekten!? Ona bir şey demeden sadece kaşlarım çatık bir biçimde ona baktım. Tam vuracakken annem gelmişti. "Ne yapıyorsun sen kızıma?" diye bağıran anneme döndü bu sefer ayağa kalktı ve onu kollarıyla sardı. Ruh hastası pislik! Annemin ondaya daldığı o kızgın halinden eser kalmamıştı bile. Dalga mı geçiyordu bu kadın benimle?

Yerimden doğrulmaya çalışırken inledim. Sırtıma aldığım darbelerden dolayı zor nefes alıyor ve hareket edemiyordum. Annem bana bakıp olanları anlamış olacak ki, o adamın kollarından yavaşça sıyrılıp yanıma geldi ve dedi ki. "Kızım sende onu zorluyorsun, biraz suyuna gitmeyi dene istersen sizin anlaşamamanız beni gerçekten üzüyor. Onun fazla üzerine gittiğini düşünmüyor musun?" Bunları duyunca kan beynime sıçradı. Ateş saçtığını düşündüğüm gözlerle baktım anneme. Geri çekilip yutkundu. Acıyan sırtımı önemsemeden doğruldup dizlerimin üstüne kalktım. "Yeter" diye fısıldadım. Ayağımın üstüne kalkmaya çalışırken o adam bana doğru gelip, kollarımdan sıkarak bana baktı ve set şekilde sarstı. Kollarım çok açıyordu ama tepki vermedim."Sen böyle yan gelip yatmaya devam ettiğin sürece bunlar devam edecek. Anladın mı salak kız!" Dediğinde nereden geldiğini bilmediğim bir güç ile kollarımı onun ellerinden ayırdım ve "Ben mi yan gelip yatıyorum? Hem okula gidip hemde işe gidiyorum. Bütün ev masrafları benden ve annemden geliyor. Ne dediğini zannediyorsun sen!? Yaptığın tek şey bütün gün yatmak, akşam annem gelince de sabaha kadar dolanmak. Beni annemle aynı kefeye koyma. Ben babama, çektim annem gibi saf değilim!" diye çıkıştığımda, önce bir an afalladı. Anneme bakış attığımda bana kızgın bir şekilde bakıyordu. Dalga mı geciyordu bu kadın? O adama bakınca kaşlarını çattığını gördüm. "Madem memnun değilsin defol git!"diyen anneme döndüm. Az önce ne demişti? Alay ediyordu herhalde! Hiçbir tepki vermeden ona baktım, birde şu adama. Alaylı bir gülüş ile annemin yarım bıraktığı sözlere kendisi devam etti." Ne o, yoksa gidecek başka yerin mi yok salak kız? Sen kim oluyorsun da gelmiş benimle böyle konuşuyorsun ha!?" Diye bağırınca birşeyler koptu içimde burada neden duruyordum ki zaten ? Kalacak bir yerim olsa da olmasa da.