CAMDAN ZİNCİRLER

17.Bölüm

Medya>Çınar Bey abimiz.

Keyifli okumalar...

Yarım saatin sonunda evin önüne varmıştık. Yavaşça arabadan inip kutuyu ve defteri elime aldım. Şu anda ufak bir duşa ve rahat bir yatağa ihtiyacım vardı. Şu birkaç günde yaşadıklarım beni gerçekten zihinsel ve bedensel olarak çok yormuştu.

Çınar abimin arabayı kilitleyip yanıma gelmesiyle koluna girdim. Anladığım kadarıyla bana gerçekten de değer veriyordu. Beni dedemden nasıl koruduğu geldi gözlerimin önüne. Ufak bir tebessüm ettim. Çınar abim bunu fark etmiş olacak ki konuşmaya başladı."Neden gülüyorsunuz küçük hanım?"

"Hiç, öyle içimden geldi..."

Başını olumlu anlamda salladı. Kapının yanına vardığımızda zile bastım. Saat 03.30 civarıydı evet ama ışıklar yanıyordu. Bu yüzden birilerinin uyanık olduğuna emindim. Çok geçmeden kapıyı açan Mete'ye baktım. Bizi görünce kapıyı ardına kadar açıp girmemiz için yol verdi.

Mete"Hoş geldiniz."

Mete'nin sesi epey yorgun çıkmıştı. Çınar abim Mete'nin omuzuna boşta olan koluyla dostane bir şekilde iki kere vurup içeri doğru yöneldi.

Bey abimle salona doğru yavaşça yürüdük. Elimdekileri sehpanın üstüne koydum. Hiç abimin kolundan çıkmaya niyetli değildim. Hani kangurular annelerinin kesesinden çıkmak istemez ya, böyle çıkarsa annesinden uzak kalır, yırtıcılar onu yer diye korkar. Heh, işte çıkarsam sahipsiz, kimsesiz... abimsiz kalırım diye korkuyordum Metenin yanımıza gelip, altları torba torba olmuş gözlerle bana bakmasıyla biraz garip hissettim.

Mete"Şey.. Elif... Seninle biraz konuşabilir miyiz?"

Derken biraz yalvarır gibi duruyordu. Bu çocuğu normalde eğlenceli ve güler yüzlü olduğunu bildiğimden bu halleri epey derinden etkilemişti beni.

Çınar"Ben uyuyacağım, bilginize. Siz de daha fazla ayakta kalmayın."

İstemesem de abimin kolundan çıkmam zorunda kalmıştım. Başımı yavaşça olumlu anlamda salladım. Bana sarılıp saçlarımdan öperek geri çekildi. Abim üst kata yönelirken ben Mete'ye döndüm. Baya dağılmış görünüyordu. Ne olmuştu ki ona? Gören benim beğil onun ailesi sorunlu sanacak. Gerçi sorunlu olabilmesi için önce bir ailemin olması gerekiyor...

Mete"O haberlerde ki kadın gerçekten annen miymiş?"

Başımı olumlu anlamda cevap vermeden salladım.

Mete"Kendini nasıl hissediyorsun? İyi misin? Ya da bir şeye ihtiyacın var mı?"

Bir süre sesiz kaldım. Ne diyeceğimi bilmiyordum çünkü ne hissettiğimi bilmiyordum.

Mete"Şey... Afedersin ben seni sıkmak istemedim."

"Hayır, hayır."

Derince nefes alıp konuşmaya devam ettim.

"Mete... Ben sana ne diyeceğimi... Yani sorularına nasıl cevap vereceğimi bilmiyorum çünkü kendim ne hissettiğimi bilmiyorum..."

Sesim sonlara doğru ağlamaklı çıkmıştı. Gözlerim dolmuştu.

Mete"O gömülmeden yetişebildin mi?"

"Hayır, yarın mezarlığa gideceğim."

Mete"Zaten onun yanına gitmediniz mi? Nereden geliyorsunuz? Caner abim nerede?"

Bi dakka ya. Caner ab- he doğru. Ay akıl mı kaldı bende, üf!