Τα Πουλιά Δεν Κελαηδούν Την Νύχτα

καθε Δεκέμβρης

Όποτε ξημερώνει αυτή η μέρα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, η ψυχή μου είναι βαριά.

Προσπαθώ να κοιτάξω πίσω στη χρονιά που πέρασε, και να αναλύσω κάθε μια μέρα. Πότε γέλασα, ποτέ έκλαψα, πότε εκτίμησα και πότε αφαιρέθηκα. Τι κατάφερα, τι προσπέρασα και τι νίκησα. Κάποτε ήταν ίδιες, η κάθε μέρα ανακατευόταν με την άλλη, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω την αλήθεια από το ψέμα. Κάθε μέρα ήταν ίδια, γεμάτη με πένθος και πολλά, μα πολλά, γαμημένα νέυρα. Οι άλλοι το φωνάζουν οργή αλλά εγώ το φωνάζω νέυρα. Γιατί κάθε χρόνος που περνά σταματάω άλλο λίγο να είμαι ένας έφηβος. Πιά, δεν είμαι παιδί, ούτε γω ούτε η Κατρίνα και ο Λουκάς, ούτε και ο Αποστόλης.

Όσο μεγαλώνουμε, φεύγεις μακριά μας. Όσο περνάνε τα χρόνια μας, ακόμα και αν εμείς παραμένουμε πιτσιρίκια, σταματάμε λίγο ακόμα να είμασταν αυτά τα παιδιά, εκείνο το βράδυ, σε εκείνο το πεζόδρομο. Πάντοτε όμως θα είσαι ο Στέφανος, το μικρό παιδί που δολοφόνησαν. Πάντα θα είμαι ο κολλητός σου και η Κατρίνα θα είναι πάντα η κοπέλα σου. Θα μας θυμούνται πάντοτε, γιατί χιλιάδες άτομα παλεύουν με νύχια και με δόντια να μην ξεχαστείς ποτέ. Κάθε μέρα που περνά σταματάω να είμαι δεκαέξι, κάθε μέρα σταματάω να είμαι τόσο λυπημένος αλλά δεν θα σταματήσω να είμαι εξοργισμένος- ή μάλλον νευριασμένος. Αλλά τα νιώθω και τα δυό, να συγχωνεύονται και να μπλέκονται χωρίς να μπορώ να τα ξεχωρίσω. Τα νεύρα είναι της παιδικότητάς μου και η οργή είναι της ενηλικίωσης. Για αυτό το λόγο νιώθω παραπάνω νέυρα, γιατί δεν πρόλαβα να μεγαλώσω, σαν εσένα.

Οι τριγύρω αλλάζουν και εξελίσσονται, δουλεύουν, ερωτεύονται, σπουδάζουν, ηρεμούν, μαζεύονται, ονειρεύονται, ξεφεύγουν.

Η Κατρίνα και εγώ δεν αλλάζουμε όμως. Μένουμε ακίνητοι ανάμεσα στον χρόνο και το χώρο, προσπαθώντας να γυρίσουμε πίσω, να λυγίσουμε τους κανόνες της φυσικής και να έρθουμε ξανά σε εκείνο το βράδυ, να τα κάνουμε όλα αλλιώς. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως η ζωή θα ήταν εντελώς διαφορετική, στα αρχίδια μας. Εμείς θα θέλαμε να μην έφευγες ποτέ μα ποτέ οποίο κι αν ήταν το τίμημα. Θα μέναμε για πάντα φίλοι, γιατί φίλοι ήμασταν από όταν ήρθες από τη Νιγηρία στα πέντε σου και έμεινες στη γειτονιά μου στο Γκύζη.

Θα παρέμενες ερωτευμένος με την Κατρίνα που τόσο μα τόσο σε αγαπούσε και σε αγαπά, και μια μέρα θα ήθελα να σας πάντρευα. Θα χτίζατε παρέα κάτι δικό σας με τον δικό σας εκκεντρικό και προτώτυπο τρόπο και θα κάνατε περήφανους τους ξενιτεμένους σας γονείς.