Τα Πουλιά Δεν Κελαηδούν Την Νύχτα

Αμαρτίες

"Άσε με αρχίδι!" Μούγκρισα, καθώς πάλευα να με αφήσει.

"Θες να βγείς νεκρή απο δώ;" Έιπε, προσπαθώντας να τον χτυπήσω πάλι. Μου κοπάνησε το κεφάλι στον δρόμο και σκούπισε το κούτελό του τσαντισμένος. "Κοίτα ομορφούλα, αρκετά μεγάλος μπελάς είσαι."

"Ακόμα μεγαλύτερος αν συνεχίσεις." Είπα σοβαρά. Γέλασε και με κοίταξε με σουφρωμένα χείλια.

"Δεν με χαλάει. Δεν θα φύγεις από εδώ άμα δεν μου πάρεις πίπα." Είπε και με έπιασε απο το πιγούνι. Πήγα να ουρλιάξω αλλά μου έκλεισε το στόμα ξανά. "Άκου, βούλωσέ το για να τελειώνουμε." Έιπε και κατέβασε το φερμουάρ του. Κατά κάποιο τρόπο, είχα ελπίδες μέσα απο όλο αυτό. Οτι θα έρχονταν τα παιδιά και θα με έσωζαν.

Αγκομαχούσα για να ξεφύγω και κατάφερα να τον σπρώξω πίσω αρκετά για να μπορώ να σηκωθώ. Όπως τινάχτηκα και άρχισα να τρέχω, με έπιασε απο το πόδι και με τράβηξε κάτω χώνωντάς μου δύο δυνατά μπουκέτα στο πιγούνι. Το αίμα μου με έπνιξε, και γονάτισα κάτω φτύνοντας το άιμα μου.

"Έιπα να κάτσεις ήσυχη." Έιπε ξάνα και με κλότσησε στα πλευρά. "Για πες λίγο, είσαι παρθένα;"

"Άντε και γαμήσου!" Έιπα και τον κοίταξα μέσα στα μάτια ενώ δάκρυζα.

"Γιατί μιλάτε τόσο οι άπλυτοι;" Είπε και κατέβασε το χέρι του απο τον λαιμό μου έως το στήθος μου. Μου έβαλε τα χέρια μου πάνω απο το κεφάλι μου ξεκούμπωσε το σουτιέν. Προσπάθησα να του βγάλω το χέρι με όλη μου την προσπάθεια, αλλά ήταν αποφασισμένος και έτσι παραδόθηκα στα δάκρυα.

Άκουσα μηχανές και ήλπιζα να μην είναι δικοί του. Από τη μηχανή που οδηγούσε η Κατρίνα, ο Χρήστος κατέβηκε από πίσω και έπιασε τον Μάνο από το λαιμό και τον πέταξε πίσω. Η Κατρίνα με αγκάλιασε και μου έδωσε το φούτερ της.

Σκούπισα τα δάκρυά μου και την αγκάλιασα, ρίχνοντας ένα γερό κλάμα πάνω στον ώμο της. Δεν είχα καταλάβει πόσο μεγάλο χάος εξελισσόταν.

Δέκα σύντροφοι μας ήταν πάνω απο τον Μάνο και τον γροθοκοπούσαν αλύπητα. Δεν είπα λέξη και απόλαυσα πάρα πολύ να τον βλέπω να ματώνει. Ο Χρήστος έκανε ένα βήμα πίσω και κλώτσησε τον πεσμένο Μάνο με το κουντεπιέ στο κεφάλι. Εκεί αυτός λιποθύμησε.

"Δεν τον ψόφησαμε ε;" Είπε ένας κοντούλης Ρώσος.

"Όχι ρε, αναπνέει." Είπε η Κατρίνα κοιτώντας το στέρνο του που ανεβοκατέβαινε.

"Ω, μα τι τιμή! Ήρθαν και οι υπόλοιποι να μας κλάσουν τα αρχίδια." Είπε ο Ρώσος με προφορά, τρίβοντας τα χέρια του.

"Τι έγινε; Έτσι τις παίζετε εσείς;" Έιπε ένας από τους φασίστες που πλησίαζε. Φόραγε αρβύλες, τζιν και ένα χακί μπουφάν με ένα κέλτικο σταυρό στο μπράτσο. Οι υπόλοιποι ακολουθούσαν τυφλά και δεν μίλαγαν.

"Τι έγινε ρε φασιστάκο;" Είπε ο Χρήστος και έτρεξε καταπάνω του με μια αγκωνιά που προσγειώθηκε πάνω στο σαγόνι του. Όλοι έγιναν ένας όχλος και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τους δικούς μου από τους δικούς τους.

"Πάμε να κοιτάμε για μπάτσους, έλα." Είπε ο Ρώσος και με τράβηξε από το χέρι και κοιτάξαμε τα γύρω στενά.

Έριξα ένα κλεφτό βλέμμα πίσω και είδα τον Χρήστο να πέφτει πίσω.

Πάγωσα για κάτι δέυτερα και οι φασίστες το έβαλαν στα πόδια.

"Με μαχαίρωσε το αρχίδι ρε... Ο γαμημένος..." Έιπε καθώς έσφειξε το μέσα μέρος του μηρού του. Η φόρμα του είχε μια τρύπα και αίμα είχε λερώσει ήδη το χέρι του.

"Ασθενοφόρο ρε!" Ούρλιαξε ο Γιώργος. Άρπαξαν τον Χρήστο και τον βοήθησαν να σταθεί πάνω στο καπό του αυτοκινήτου του.

"Καλά είμαι ρε βλάκα." Είπε ο Χρήστος που κοιτάγε το χέρι του που ήταν κατακόκκινο. Ήταν πολύ ψύχραιμος αλλά φαινόταν πως πονούσε.

"Χρήστο, σκάσε τώρα." Διέταξε η Κατρίνα καθώς άνοιγε τη πόρτα του αυτοκινήτου.

"Άντε μωρή. Που ανησυχείς κι όλας." Είπε φιλικά ο Χρήστος και χαμογέλασε. Εκείνη δεν γέλασε καθόλου και τον έσπρωξε απαλά στον ώμο.

"Παιδιά σταματήστε." Είπα δυνατά και κατέβασα τη φόρμα του Χρήστου και έλεγξα τη πληγή. "Είσαι παρά πολύ τυχερός που δε χτύπησε αρτηρία. Θέλει μόνο ράμματα και τώρα απλά πίεσε το δυνατά για να μη χάσεις άλλο αίμα. Όλοι ψυχραιμία, είναι καλά, θα γίνει καλά, τέλος." Όλοι σιώπασαν όταν τους φώναξα και ο Χρήστος το κράταγε δυνατά όπως του είπα. "Δεν πιστεύω να φοβάσαι." Του είπα.

"Εγώ;" Γέλασε και μου έκλεισε το μάτι. Κοκκίνισα και του ανταπόδωσα το χαμόγελο. Τον έβαλαν μέσα στο αμάξι και η Κατρίνα έβγαλε τα κλειδιά της μηχανής.

"Θα έρθεις μαζί μου;" Με ρώτησε και της έγνεψα ναι. Ανέβηκα πάνω στη μηχανή μόλις φόρεσα το κράνος της, και πριν προλάβω να κρατηθώ καλά, ξεκινήσαμε πίσω από το αμάξι του Γιώργου.