Τα Πουλιά Δεν Κελαηδούν Την Νύχτα

Μυρωδιά Βενζίνης

Κάθισα στον καναπέ και καθάρισα την πληγή απο τη χαρακιά.

"Ήρθε η ώρα τελικά." Είπε και μου έδωσε ένα μισό χαμόγελο. Της ακούμπησα τον ώμο και έκατσα σε ησυχία για λίγο.

"Έχω πολύ άγχος." Μου είπε και έγνεψα θετικά.

"Μια από τα ίδια."

"Όλα θα αλλάξουν. Πώς νιώθεις για αυτό;"

"Είμαι έτοιμη. Έτσι κι αλλιώς οι εντάσεις είναι τόσο μεγάλες τελευταία που θα ξεχαστεί γρήγορα η απόδραση. Καλύπτουν όλα τα κανάλια την τελευταία βδομάδα τον Εκλογών. Εξάλλου οι ένοπλες επιθέσεις από εμάς σε φασίστες και με τους φασίστες έναντι σε εμάς δίνουν φόβο Εμφύλιου. Μην ξεχνάς τις απειλές από πραξικόπημα που έχουν ακουστεί." Είπε η Κατρίνα.

"Λες όντως να το κάνουν αν δεν εκλεγχθούν;" Ρώτησα και μου έγνεψε θετικά. Την κοίταξα με ένα βλέμμα σίγουρα σοκαρισμένο, αλλά δεν μπόρεσα να το συγκρατήσω. "Τι σημαίνει αυτό;"

"Οτί έχουμε άλλα ντράβαλα μετά."

Η ώρα είναι τρείς και μισή, θα πάμε στο νοσοκομείο στις πέντε.

Η Κατρίνα και ο Χρήστος άρχισαν να μιλάνε, και εγώ σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα. Κοιτούσα επίμονα έξω απο το παράθυρο, βλέπωντας τον αέρα να κουνάει τα δέντρα βίαια.

Σκεφτόμουν πως θα μπρούσαν τα πράγματα να πάνε στραβά αλλά δεν ήθελα. Σκέφτηκα κάθε πιθανό σενάριο αποτυχίας, πράγμα που έκανα μόνο και μόνο για να είμαι έτοιμη όταν συμβεί. Τι θα γινόταν αν μας έπιαναν στο δρόμο; Τι θα γινόταν εάν μας έπιαναν μόλις φτάσουμε στην Ιταλία; Τι θα γινόταν αν μας έπιαναν στο κρησφύγετο; Τι θα γινόταν, αν έπερνε την Ελλάδα η μπάλα σε αυτό τον χορό της σύγκρουσης;

Η πόρτα χτύπησε με τον ντελιβερά να μας φέρνει το φαΐ, και βοήθησα στο να στρώσουμε το τραπέζι. Έτσι, σαν να ήταν τελετουργικό, μια παρέα να τρώνε όλοι μαζί. 

Καθώς άπλωνα το τραπεζομάντηλο στην τραπεζαρία και όλοι έβαζαν ποτήρια, πιάτα και μαχαιροπίρουνα ένιωθα πως ήμασταν σαν οικογένεια όχι σαν συλλογικότητα αναρχικών ατόμων. Ο καθένας με τις ατέλειες του, τον δικό του χαρακτήρα και τις περιέργειες.

Στρώσαμε τραπέζι, ήπιαμε κρασί, είπαμε αστεία. Ένιωθα ζεστασιά που μαζί τους δεν είχα ζήσει νωρίτερα. Πήγε τέσσερις, και εκεί όλοι άρχισαν να ετοιμάζονται.

"Λοιπόν άμα έρθουν μαζί μας οι μπάτσοι τι κάνεις Μπίλ;" Είπε ο Χρήστος.

"Θα τους πώ πως δεν μπορούν να είναι παρόντες και ο Λουκάς θα προσφερθεί για να είναι εκείνος μπροστά. Η Μαίρη θα ενημερώσει τους μπάτσους για τα "ιατρικά" και απο εκεί θα σας βρώ στην οδό με το τζίπ." Είπε ο Μπίλυς πακετάρωντας.

"Κομπλέ. Άμα συναντήσετε μπάτσο, θα είστε ανήξεροι. Δεν θα τους μιλήσουμε καθόλου." Είπα και ο Χρήστος έγνεψε και πήρε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που θα χρειαζόμασταν.

"Εγώ και ο Μπίλυς πάμε να βρούμε τους άλλους που θα περιφρουρήσουν τη πορεία. Τα λέμε εκεί. Τα μάτια σας δεκατέσσερα. Πάμε." Είπε ο Χρήστος και έμεινε λίγο για  ξεκίνησαν.

Η Κατρίνα μου έδειξε στα γρήγορα πως να συναρμολογώ το καλάσνικοφ. Αρχίσαμε να καθαρίζουμε όλο το σπίτι για τα δαχτυλικά αποτυπώματα. Πέρασε άλλη μια ώρα, και αρχίσαμε να φεύγουμε κατά ομάδες.

Το στομάχι μου ήταν χάλια, και βγήκα στο μπαλκόνι για να πάρω αέρα. Ξέρασα ότι έφαγα στη τουαλέτα, και πήρα βαθιές ανάσες. Μέχρι τώρα όλα φαινόντουσαν καλά, και έτσι ήλπιζα να έμεναν.

"Τι τρέχει με όλη την τσαντίλα φιλενάδα;" Είπε ο Λουκάς και μου έκανε μασάζ στους ώμους.

"Τα έχω χάσει με όλο το άγχος. Θα τα καταφέρουμε; Τι θα κάνουμε;" Είπα και ο Λουκάς απλά μου χαμογέλασε με το γλυκό, ήπιο χαμόγελο του.

"Θα πάνε όλα, όλα όμως, τέλεια. Αρκεί να είμαστε ψύχραιμοι και σίγουροι για αυτό που κάνουμε. Και να παραμείνουμε ενωμένοι."

"Ευχαριστώ." Είπα και ο Λουκάς έγνεψε «τίποτα» και μπήκε μέσα. Πέρασε η ώρα αργά και βασανιστικά και μετά ήρθε η Κατρίνα και μου χαμογέλασε μετά από μια βαθιά εκπνοή.

"Ντύσου." Είπε και έβαλα γρήγορα τα ρούχα μου και κατέβηκα μαζί της για να φύγουμε και να πάρουμε το μετρό.

Υπήρχε κόσμος που μάλλον πήγαινε στην δικιά μας κατεύθηνση, και ερχόντουσαν ένας ένας περισσότερος με σημαίες και πανό, και μπαντάνες και μάσκες. Στην στάση του νοσοκομείου, κατεβήκαμε, και άρχισα να τρέχω για να κρυφτώ μέσα στη πορεία.

"Ούτε με βασανιστήρια, ούτε με φυλακές,

οι αγωνιστές, δεν λύγισαν ποτές!"