Έσυρα από πίσω μου το πιεσόμετρο και περπάτησα με τη ψυχή στο στόμα. Έφτασα στο δωμάτιο του και οι αστυνομικοί με κοίταξαν και άνοιξαν τη πόρτα.
Ο Ιορδάνης καθόταν πάνω στο κρεβάτι χωρίς μπλούζα, γεμάτος μελανιές και ξεραμένο αίμα. Αναστέναξα βαριά.
Σήκωσε το κεφάλι του για να με κοιτάξει. Έμεινε άφωνος για κάτι δεύτερα, και την επόμενη στιγμή είχα τυλίξει τα χέρια μου γύρω του. Μετά από ένα ολόκληρο λεπτό αγκαλιάσματος, με κοίταξε με το βλέμμα του χαμηλά και κάπως αφύσικα ήρεμος.
"Μου είπαν οτί έχασες τη δουλειά σου γιατί σε δέσανε στη πορεία." Ψιθύρισε.
"Κυρήχθηκες νεκρός, Ιορδάνη. Είπαν πως πέθανες και κάψαμε τα πάντα." Είπα και ο Ιορδάνης χαμογέλασε πλατιά.
"Να ήμουν εκεί. Να τα έκαιγα όλα για τον κολλητό μου άλλη μια φορά." Είπε και με κοίταξε ξανά. Τα μάτια του έβγαζαν σπίθες.
"Γάμα τους, εντάξει; Το σχέδιο ξαναμπαίνει εν δράση. Ότι ξέρεις τώρα, θα γίνει." Είπα και ο Ιορδάνης με κοίταξε με έκπληξη.
"Το σχέδιο απόδρασής μου είναι ακόμα ζωντανό;" Ρώτησε και του έγνεψα. Χαμογέλασε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Τον αγκάλιασα και έμεινα εκεί γιατί ήμουν αρκετά χαρούμενη που μπορούσα να τον αγκαλιάζω και ήθελα να το κάνω συνέχεια.
"Ο αγώνας μας θα τελειώσει κάποτε αλλά εμείς θα είμαστε έτοιμοι." Είπα και χαμογέλασα, σφίγγοντάς του το μπράτσο.
"Λάθος κάνεις, ο αγώνας είναι ένας κύκλος: μπορεί να αρχίσει από παντού και δεν τελειώνει ποτέ."
YOU ARE READING
Τα Πουλιά Δεν Κελαηδούν Την Νύχτα
אקשןΗ Αθήνα του εικοστού πρώτου αιώνα είναι σε αναταραχή. Ένας απεργός πείνας, μια ηχηρή απειλή για συνομωσία, εκλογές που πλησιάζουν, διαφθορά, φτώχεια και αστάθεια που σιγοβράζει μέσα στα τσιμέντα της. Μια ομάδα νέων και οργισμένων, παίζει κορόνα-γρ...
