{Zawgyi}
မနက္စာစားပြဲဝိုင္းတြင္ ေအးစက္ျခင္းသာ
စိုးမိုးေန၏။ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္
ေနေသာ ဦးရွင္းကလည္း သူႏွင့္ ကြန္းကြန္း
ကိုတစ္ခ်က္ပင္ မၾကည့္ဘဲ မနက္စာဆီကို
သာ အာရံုစိုက္စားေန၏။ သ္ု႔ိေသာ္ သားျဖစ္
သူကေတာ့ ဦးရွင္းကို မဝံ့မရဲျဖင့္ ခဏခဏ
ခိုးၾကည့္ေန၏။
"သား..မူႀကိဳေနာက္က်ေတာ့မယ္ေလ..။
ေငးမေနဘဲ ျမန္ျမန္စားေတာ့ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ..ပါပါး! ဒီေန႔ ကြန္းကြန္းက္ို
မူႀကိဳလိုက္ပို႔ရင္ ဦးဦးရွင္းေကာ ပါမွာလား
ဟင္"
ကြန္းကြန္းေမးလိုက္ေတာ့ ဦးရွင္းက စားေန
သည့္ ခရင္းကို အသံျမည္ေအာင္ခ်လိုက္ၿပီး
ေရတစ္ငံုေသာက္ကာ စားပြဲဝိုင္းကေန ထ,လိုက္
၏။
"သားရွင္း..ေတာ္ၿပီလား? ဘာမွလည္း သိပ္
မစားရေသးဘူးေကာ..မႀကိဳက္ရင္ ေနာက္
တစ္မ်ိဳးျပင္ခိုင္းလ္ိုက္မယ္ေလ"
"ေတာ္ပါၿပီ..! အန္တီေသြး..ကၽြန္ေတာ္
ဆက္ၿပီးစားေနရင္ မျမင္ခ်င္တဲ့ မ်က္ႏွာ၊
မၾကားခ်င္မိတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ အစာ
မေၾကျဖစ္ေနလိမ့္မယ္"
ရွင္းက ရတုႏွင့္ ကြန္းကြန္းကို မ်က္လံုးေလး
တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္စကားကို
ရတုက သူ႔က္ိုရည္ၫႊန္းေနမွန္းသိပံုရ၏။ သူ
ေျပာသည့္ စကားေတြကို ဂ႐ုမစိုက္သလို
မထိတထိ မ်က္ႏွာဟန္ျဖင့္ မနက္စာက္ိုသာ
ဆက္စားေန၏။ သ္ို႔ေသာ္ ထိုကေလးေလးက
ေတာ့ သူ႔ကို မ်က္လံုးဝိုင္းေလးျဖင့္ ေငးေမာ
ၾကည့္ေန၏။
"ဦးဦးရွင္း..အစာကိုမ်ားမ်ားစားေနာ္..။
ပါပါးကေျပာဖူးတယ္..မနက္စာဆ္ိုရင္
မ်ားမ်ားစားရတယ္တဲ့"
သူ႔က္ိုၾကည့္ရင္း မဝံ့မရဲျဖင့္ ေျပာလာေသာ
ကြန္းကြန္းကို သူစီးမိုးၾကည့္ရင္း...၊
"ဒါဆိုရင္ မင္းနဲ႔မင္းအေဖ ငါတ္ု႔ိနဲ႔မနက္စာ
တစ္ဝိုင္းထဲလာမစားနဲ႔ေလ။ မင္းတို႔သားအဖ
ႏွစ္ေယာက္ကိုျမင္ေနရတာ ရင္ခံတယ္။ မင္း
တို႔မ်က္ႏွာကိုသာမျမင္ရရင္ ငါဒီ့ထက္ပိုၿပီး
အစာမ်ားမ်ားဝင္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္"
YOU ARE READING
𝑊ℎ𝑒𝑛 𝑇ℎ𝑒 𝑀𝑎𝑝𝑙𝑒𝑠 𝐹𝑎𝑙𝑙 𝐼𝑛 𝐴𝑢𝑡𝑢𝑚𝑛 -မေပယ်လ်ကြွေသောဆောင်းဦးဝယ်
Romanceအခ်စ္ဟာဆန္းက်ယ္၏။ တစ္ခါတေလ သူ႔ကိုမုန္း တယ္လို႔တတြတ္တြတ္ေျပာေနရင္းနဲ႔မွကို ခ်စ္သြား တာမ်ိဳးေပါ့..မာနတရားနဲ႔ ႏွလံုးသား လြန္ဆြဲခ်ိန္ အနာက်င္ရဆံုးကေတာ့ ခ်စ္မိသူရဲ႕ အရွံုးခံႏွလံုး သားတစ္စံုပါ....🌿 အချစ်ဟာဆန်းကျယ်၏။ တစ်ခါတလေ သူ့ကို မုန်းတယ်လို့တတွတ်တွတ်ပ...
