24. MADDE

7. BÖLÜM

Moral Of The Story - Ashe

🦋

7. BÖLÜM

🦋

Turna Sarper,

Hani olur ya bazen bir hassaslık çöker üstüne, her şey ters gidiyormuş gibi gelir istemsizce. Hiçbir şey yapmak istemezsin, kimse ile iletişime geçmek istemezsin, yaşamak istersin ama yaşama dair hiçbir şey istemezsin.

Tam olarak böyle hissettiğim bir dönemden geçiyordum.

Ailem'i bu bataklığın içine çekmek istemediğim için istemiştim aslında bu yola çıkmayı. Onların acı çekmesini biraz daha azaltmak için ama unuttuğum bir şey vardı.

Ali Aslan Tınaz.

Ben onunla yaşamak adı altında bir yola çıkmıştım. Ben onunla birlikte çıktığım bu yolda, ihtimalleri göz ardı etmiştim.

Bana alışırsa mesela, her şey onun için daha zor olmaz mı? Ben ona benimle birlikte geçirebileceği sonsuz bir hayat vaad edemezdim. Belki de ona haksızlık ediyordum ve bunu bilerek yapıyordum.

Şimdi çekip gitsem yanından belki de üzülmezdi ama neden yapmak istemiyordum?

Gitmem, ondan da kaçmam gerekiyordu; lakin ben tek bir adım dahi atamıyordum. Ayaklarımı yere zımbalamışlar gibi hissediyor, hem gitmekten hem de kalmaktan korkarak yaşamaya çalışıyordum.

Gitmek kendime, kalmak ise ona yapılacak büyük bir haksızlıktı.

Karar vermem gereken nokta da bulunuyorduk ve ben yine bencil olmayı tercih etmiştim.

Otelden kahvaltı yaptıktan sonra birlikte çıkmıştık. Ali dün Canan'ın odasında saat 12 olmadan çıkmış ama biraz içmek için sahile gitmişti. Sabah 6'da otele dönmüş ve direkt odaya gelmiş. Ben ise onu saatlerce o kadının kollarında sanarak doğru düzgün uyuyamamıştım.

Sabah uyandığımda merhem'i de sürmüştük. Otelden ayrılmadan önce Aslan, Canan hanımla ufak bir tartışma yaşamıştı. Bunun sonucunda Canan ikimize de kötü bakışlar atmış ve otelinden kovmuştu. Onu en başında iyi biri sansamda kesinlikle entrikacı bir otel sahibinden daha fazlası değildi.

Şimdi ise İzmir'e gidiyorduk ve arabayı yine Aslan kullanıyordu. Sadece bir saatimiz kalmıştı İzmir'e varmak için. Yolda durmuş ve pide yemiştik yine. Pide yemek o kadar güzeldi ki, yolculuk boyunca sadece pide yiyebilirdim.

"Ulan git git bitmiyor ya!" Diye homurdandı Aslan. Sabahtan beri üstünde bir gerginlik vardı. Arka koltukta uzanıyordum ve benim için yolculuk fazla rahattı ama o sürekli araba kullanıyordu. Ben kullanayım istersen dediğimde ise bana kızıyordu.

"Ben mi sürsem acaba?" Diye milyonuncu kez tekrarladım önerimi.

"Turna, bir daha bu soruyu sorarsan külahları harbi değişeceğiz." Dedi sinirle.

"Söylenme o zaman." Derken göz devirmeyi ihmal etmedim.

"Ulan bu yol bu kadar uzun sürmüyordu, ona söyleniyorum ben." Diye homurdandı.