🌈 VS1: Where The Tides Reside (BL) ✔

KABANATA 40

Kabanata 40

Pikit ang aking mga mata, nakikita ko pa rin ang eksena na wumasak sa buhay ko. My family discriminated and disowned me just because I am gay. Kaya dala ang sugatan kong puso ay buong lakas ko silang tinalikuran kahit pa hindi ko matanggap na ang sarili ko mismong pamilya ang yumurak sa pagkatao ko.

Akala ko noon, katapusan ko na. Akala ko wala nang tatanggap sa akin, na wala na akong mauuwian. Not until my light and my saviour came and reached-out for my hand. Si Mama Jessie iyon.

Mama Jessie was the one who brought me at her place called Vizcara. Sa Vizcara ay nabuhay muli ako sa kung ano talaga ako. Ang tunay na tahanan at pamilya na tumanggap at kumupkop sa akin. Paunti-unti ay napulot kong muli ang nadurog kong sarili.

Gliding my body at the highest peak, I was called the number one performer of Vizcara. Bantog sa mga kabilang sa LGBT+ naming mga costumers. And in one of my heated moment, my eyes met the most gorgeous man I had ever laid my eyes on. Napatanong pa ako noon sa sarili ko kung ano ang ginagawa ng lalaking kagaya niya sa Vizcara.

My question was answered when the man asked for me. He said he's called JM. Gulantang ako nang may kasunduan siyang inilapag sa akin. I was nervous, but above all, excited. Sino ba naman ang hindi? Magiging fake jowa ng napakagwapong nilalang na ito, aayawan ko pa ba ang once in a lifetime experience na ito, hindi ba?

So I agreed. Only to discover that he's the great Juancho Maxence Verde Grande. Ang pinakabata at isa sa mga tagapagmana ng Verde Grande estate. Imagine my horror? I was dealing with that high caliber of a man! And to know this same man was also confused with his sexuality. I almost back-out with our deal, pero sa kailaliman ng puso ko ay may pakiramdam ako na ayaw ko siyang pabayaan. I saw myself in him, but beyond that, there's this another feeling.

I fell inlove with him. Yes, I fell inlove with Juancho Maxence Verde Grande. But what I could do? His heart already belonged to someone else. The reason why he made the deal with me. He's inlove with his bestfriend: Mikee.

I already experienced getting heartbroken way back, pero tila ba kay JM ay first time ko ulit naramdaman iyon. I was a mess. Dala ang puot ng nakaraan na hindi ko pa rin matakasan at ang sakit ng muli ay mabigo sa pag-ibig, I was definitely a mess. Pinaglaban ko naman kahit papaano, but he already chose Mikee before my eyes.

The most painful part was when a scandal broke-out between them. Ako ang napagbintangan. Dumagdag pa ang problema kay Mommy sa pagka-hospital niya kaya nagpatong-patong na ang lahat sa akin. Gusto ko na lang maglaho ng mga oras na iyon para makawala sa sakit. My past that's haunting me and my present that's torturing me.

Umalis ako ng isla, ng Vizcara na mahal na mahal ko. Ginawa ko iyon para puntahan si Mommy at makita ang lagay niya. I found a work there at sa hindi inaasahan ay nagtagpo ulit kami ni JM! No, he intentionally followed me. Akala ko ay naroon siya para sumbatan ako so I braced myself, pero iba ang nangyari.

Imbes na sumbat ay pag-amin ang natanggap ko. JM cleared the misunderstaning caused by Mikee between us. Ang kuya niya at si Mikee pala ang may kagagawan ng scandal nila. That bitch. Also, JM helped me to get over my past. Kasama siya ay hinarap ko ulit ang pamilya kong dahilan ng pagkabasag ko sa nakaraan. I made it so I would be able to become free. Free from pain, self-loath, hatred, free from everything. And so I could be free to love the man who's calm like the silent ocean and brave like the crashing waves.

"Will you marry me?"

The question that echoed in my mind and eched in my heart. Pool of tears filled my eyes as he gently wiped it away. Ngumiti ako ng kay tamis sa kaniya habang siya ay puno ng pagmamahal akong tinignan pabalik.

Ah, I love him so much.

"Yes, I will marry you. Thank you, JM."

Umiling siya.

"No. Thank you for coming into my life, Wayo."

Opening my eyes, I was welcomed with the blinding rays of the setting sun. Noong una ay nanlalabo pa ang mga mata ko, ngunit nang maka-adjust ay klaro ko nang nakita ang mga tao sa harap ko. Mga taong importante sa buhay ko. They were all wearing white at lahat sila ay nakaabang sa akin at nakangiti. Napahigpit ang hawak ko sa bungkos ng mga bulaklak na noo'y hawak ko. Nangibabaw ang malamyos na tunog ng violin sa paligid. That was my cue to take a step forward.

Hindi karamihan ang mga tao na narito ngayon, pero hindi importante iyon. I believed na hindi kailangan na buong mundo ang makakita at makaalam ng masayang kaganapan sa buhay ko. Ayos nang ang makakita ay ang mga taong masaya na makita akong manalo sa buhay and that they're genuinely happy for me.

I saw Tenten at Teyang na mas nauna pang umiyak kaysa sa akin. Sinenyas nila ang suot ko at natawa ako kasi mukhang mas naiiyak sila sa ginastos nila sa suot ko. Nagpresinta naman sila, eh. Kaya pinagbigyan ko.

Sunod kong nalingunan si Mama Jessie na pasimpleng tinatago ang mga luha. The island's light glistened at Mama at nagpaangat iyon ng taglay niyang ganda. Mama Jessie was also my light and will forever be.

Tumingin ako sa kabilang dako at ang una ko kaagad na nakita ay ang naka-wheelchair na si Mommy. I smoothly smiled as she tried so hard not cry so much. Alam kong masama iyon sa lagay niya. Sa likod niya ay si kuya na nakahawak sa wheelchair niya at sa tabi ay si ate na nakaalalay kay Daddy. Naisip ko na kung siguro, hindi ko pinalaya ang sarili ko sa nakaraan at hindi ko sila hinarap, hindi siguro ako narito ngayon at masaya. Kahit na sobrang sakit ang nangyari sa nakaraan, nahanap pa rin namin sa mga puso namin ang pagpapatawad at pagbabago.

At lahat ng iyon, hindi naging posible kung hindi dahil sa lalaking naroon at nakatayo sa pinakadulo. Wearing all white that really suited him at mas lalong nagpagawapo sa kaniya, masasabi kong napakaswerte ko. He was the reason of my happines, for me to forgive my past, and he was the one who helped me moved forward. And from today onwards, habangbuhay ko na siyang makasasama sa lahat ng hamon na sabay naming haharapin. I'm not afraid anymore because he'll be there with me.

After 5 months of being boyfriends, a year of being fiancé, ngayon ay narito na kami. I'm walking my way to him as JM's waiting for me for us to be wed forever.

He smiled at me kahit kita ko na nerbyos siya. He wiped his tears away at doon na ako naluha. Kahit na wala siyang kaibigan o pamilya rito para makita ang napakagandang momento na ito, he assured me na sapat na kaming dalawa para sa kaniya.

God, I really love him.

Thank you for bringing me such man in my life. He's perfect.

And today, I am marrying that man on this very island.

The man who accepted my everything at ganoon din ako sa kaniya.

I vow na hanggang sa mawala ako sa mundo na ito, siya at siya lang ang mamahalin ko.