DESTINY AND FATE (ON GOING)

Chapter 1

(A/N: Wag na magtaka kung nag iba nanaman yung chap's. Enjoy)

Jeleanne's.

Today I decided to set him free. It's been 2 years since I last saw him. Since I felt his undying love for me. Living without him and not seeing him is like running into infinite spikes. That every time you tried to step forward it will cause you pain. I know he don't want me to be like this. All he wanted is the best for me. It will not be easy for me but I will do this for you. For me to be happy even without you

"Jel let's go?" sumulyap muna ako bago ako tumayo. Mamimiss kita Nate at baka matagal bago ako makapunta dito

"Tara na" tahimik kaming naglakad ni Ayen papuntang kotse. Nang mapansin kong bigla syang humihikbi. Teka umiiyak ba sya?

Ayen is a strong girl. Since we were kids ni minsan hindi ko sya narinig na umiyak. Kahit na napapalo sya minsan ni Tita Andi hindi sya umiyak. I treat him as my ate because she is always beside me. Kahit na nung mga panahong miserable ako at halos magdilim ang mundo ko nang dahil kay Nate. Andyan sya at naging matatag para sakin. Pero ngayon I see her as a fragile glass that once you hold ay unti unting mababasag.

"Ayen what happened? Are you okay?" huminga sya nang malalim bago humarap sakin. Pinilit nyang ngumiti pero alam ko may problema. Ayaw nya lang sabihin sakin kase ayaw nyang mag alala ako. Ang unfair noh? Sya alam nya lahat nang problema ko pero sya hindi nya sinasabe sakin

"Ayen naman please? Tell me. Baka makatulong ako" imbis na magsabi sya hinampas nya lang ako sa braso at bigla syang tumawa. Oh no. Don't tell me nababaliw na sya?

"Aw. Ano ba nangyari?" ngumiti lang ulit sya sakin at ginulo ang buhok ko

"I will tell you later" sumakay na kami nang kotse at tahimik pa rin sya. Ano kayang nasa isip nya? Okay lang kaya sya? Gusto ko syang tulungan. Gaya nang pagtulong nya sakin noon.

Dahil sa sobrang tahimik ni Ayen nagpatugtog nalang ako sa phone ko. I know she will never tell me her problem. Mas lalo ko syang kukulitin mas lalo nyang hindi sasabihin sakin. Hays Ayen sana talaga sabihin mo na sa akin.

(Now playing: It might be you)

Time.

 I've been passing time watching trains go by. 

All of my life, lying on the sand watching seabirds fly. 

Wishing there would be...

 someone waiting home for me. 

Something's telling me it might be you. 

Yeah it's telling me it might be you. All of my life.

Hays nakakainlove pa rin yung kantang 'toh. Nakakamiss yung ganitong mga kanta. Dati kase nung nawala si Nate sakin tinigil ko na ang pakikinig nang ganitong music. Naiiyak lang kase ako. Naalala ko lang sya. Nasasaktan lang ako pero ngayon? Hindi na ganon kasakit. Oo masakit pa rin pero hindi na tulad nang dati. Siguro nga ito na yung unang step kung paano ka makakamove on. Yung hindi ka na masyadong nasasaktan tulad nang dati.

Teka speaking of song. Hindi ba theme song nila 'toh ni Alex?

"Ayen hindi ba..." hindi ko na natuloy yung itatanong ko nung makita ko syang umiiyak nanaman. Na touch ba sya sa kanta o ano?

"Ayen? Uy bakit ka umiiyak?" umiling lang sya at patuloy na umiyak. Ayen naman eh hindi ko na alam gagawin ko. Nakakapanic pala kapag hindi mo mapatahan ang isang umiiyak. Ganito rin kaya sya sakin? Nagpapanic?

"Ayen stop the car" pero hindi nya yun hininto at patuloy pa rin sya. Baka mabangga kami sa ginagawa nya eh. Sorry ayen I respect you pero kailangan ko 'tong gawin

"AYEN I SAID STOP THE FUCKIN' CAR" napreno nya bigla ang sasakyan at muntik na ako mauntog. Mukha syang nagulat sa ginawa ko. Sa buong buhay ko never ko sya nasigawan dahil mataas ang respeto ko sa kanya pero ngayon iba na. Ayoko syang ganyan. Ayoko syang nagkakaganyan sa di ko alam na dahilan

AYEN'S

Napreno ko bigla ang kotse dahil sa inasal ni Jeljel. Hindi ko inexpect na masisigawan nya ako. Galit ba sya sakin? Dahil hindi ko masabe sa kanya?

"Sorry" yumuko sya at umiling.

"Sorry hindi ko dapat ginawa yun Ayen. Sorry ayoko lang makita kang nagkakaganyan" sabe nya sabay yakap sakin. Sinasabe ko na nga ba. Bakit ko ba pinahalata kay Jel? Tuwing naalala ko kase sya hindi ko mapigilan ang hindi umiyak. Naalala ko kung gaano ko sya kamahal pero ngayon. I feel toxicated. Parang sobrang hirap huminga sa sakit na nararamdaman ko

"Ssh! Wag ka magsorry Jel okay lang yon. Kasalanan ko din naman eh. Pero sige sasabihin ko na sayo" tinabi ko muna yung sasakyan sa tabi. Hays dapat na 'bang sabihin ko sa kanya? Bahala na nga

"We're over" nanlaki ang mata nya. I expected this expression of hers. Napapaiyak nanaman ako. Bakit kase sa dinami dami nang tao sa universe sa amin pa nangyari yun? Mahal na mahal ko sya pero hindi pwede. Bawal

Iyak lang ako nang iyak habang yakap ako ni Jel. Gusto kong umiyak hanggang mapagod ako. Bakit? Yun lang ang tanging laman nang utak ko ngayon. Hindi ko matanggap pero kailangan pero di ko deserve na masaktan nang ganito at sa nalaman ko. Kung pwede ko sabihin 'to kay Jeleanne pero hindi pwede. Ayoko na mag alala sya sakin. I want to be that strong girl that she knows

"Sssh tama na Ayen nandito lang ako tahan na" she taps my back at panay lang iyak ko. Mabuti nalang nandito si Jeleanne sa tabi ko ngayon kase hindi ko na alam ang gagawin ko. Baka may magawa pa akong di tama

"I'm sorry. Nakita mo pa akong ganito. Hindi ko rin inaasahan 'toh na dadating sa puntong iiyak ako. Sa ganitong dahilan pa" humarap sya sakin at ngumiti

"No. Wag mong sabihin yan. Di ba sabe mo sakin dati na lahat umiiyak. Lahat nasasaktan at masasaktan. Gustuhin man natin o hindi. Sabe mo pa sakin makakahanap din ako nang lalaking para sakin. 'Yung makakasama ko habang buhay. Sabe ko pa nga ayoko. Si Nate lang ang gusto ko sya lang ang buhay ko. Sabe mo naman balang araw maiintindihan ko din ang lahat at ngayon gets ko na" mapait syang ngumiti at tumingin sa malayo

"Na hindi lahat nang gustuhin natin mananatili sa tabi natin. Hindi laging masaya. Lahat tayo  na makakaranas nang sakit. Sakit na halos parang ikakamatay na natin. Lason na unti unting nagpapahina satin hanggang sa tumigil nalang ang puso natin sa pagtibok. Pero ang tanging magagawa lang natin ay humakbang. Masakit,  oo pero mapapagod din naman ang problema satin e. Ang mahalaga ay di tayo papatalo. Hindi ba?" my jaw lierally fell. She remembered what I said before. She accept everything I lectured when she was broken and almost dying because of Nate. Masaya ako na okay na sya. Ako kaya kailan?