ʟɪꜱᴇ ᴀʀᴀꜱı •ʏᴀʀı ᴛᴇxᴛ

37.|Belki son, belki başlangıç|

Yıllar sonra

Güneşin batışı karşımda harika bir görüntü oluştururken gözlerim kamaştı.

Bu görüntü için yıllar boyu bir çok yoldan geçmiştim.

Şimdi her şeye sahiptim, bazı konularda kalbimde bazı şeylerin eksikliği olsa dahi yanımdaki insanlar sayesinde az da olsa diniyordu.

Yıllar öncesine döndüğünde neşeli, hareketli, sürekli espiri yapıp insanları güldürmeye çalışan liseli bir kız çocuğu yoktu artık.

Büyümüş, bazı olgunluklar edinmiş ve kendine ait hayat seçip yanına sadece sayılı insan almıştı.

Her ne kadar değiştiğini savunsa da bazı geceler fotoğraf albümlerine ağlayarak bakan küçük bir kız çocuğu oluyordu.

Değişmiştim

Ya da öyle zannediyordum..

"Adın hanım akşam çıkış saati belirlendi mi?"

Arkama dönmeden cevap verdim.

"Akşam beş gibi çıkarsınız, güvenlik arkadaşlarıma da iletin bu seferlik bıraksınlar şirket kapısında durmayı. Ailelerinizle iyi bir akşam geçirmenizi diliyorum!"

"İyi günler!"

Evet o kız çocuğu şimdi büyük bir giyim markasının sahibi olmuştu.

Kendisi gibi diğer arkadaşları da değişmişti.

Oğuzhan ile Nursena evlenmiş, Allahverdi, Soobin, Kutay, Mazhar ve Zeki ise hâlen daha bekâr bir şekilde devam ediyorlardı.

Bunun yanı sıra hepsinin güzel de meslekleri olmuştu.

Oğuzhan ile Mazhar polisliğe başlamış, Nursena savcı olmuş, Allahverdi Otopsi uzmanı olmuşken Soobin'in bir pastanesi vardı ve Zeki ise bir yazılımcıydı. Kutay ise yıllardır severek takip ettiği platformda yayıncı olmuştu.

Yıllar önce abisi Kemal'in katkılarıyla hem ona bakan babası ile tanışmıştı hemde yıllar önce kendisini kaçıran çocukluk arkadaşıyla.

Ama hep bir arada olmaları ne yazık ki kısa sürmek zorunda kalmıştı.

Aras, Kemal ve babası bir saldırı sonucunda vefat etmişlerdi.

Demir ise 2 yıl sonunda çıkmış ve güzel bir yaşam kurmuştu kendine. Bu süre zarfında babası daha fazla dayanamayıp vefat etsede kimse kendini yalnız bırakmamış destek olmuştu.

Taylan mı?

Taylan gidecekti.

Bundan 6 ay önce yabancı bir ülkede iş planları yapmıştı.

Ondan iki ay öncesinde ise beni sevdiğini söylemiş ve bana o an bir söz vermişti.

'Seni bırakacağım gün bu yıldızlar gökyüzünde olmayacak Adın'

O bıraktıktan sonra yıldızların ne anlamı vardı ki?

Ona, onu sevdiğimi diyememiştim hiçbir zaman.

Bilmiyordum, kendim yaşamadığım o duyguyu anlayıpta başkasına kullanamazdım.

Burnuma dolan parfüm kokusu anında gözlerimi sızlattı.

Lanet olsun, ağlamak istemiyordum!

Hep şeker kokardı, bu alışkanlığı da benden edinmişti.

Tabi parfümlerimi çala çala..

Ama bu seferki daha farklıydı.

Acı ve berbat.

Belki de bilerekti.

Yavaşça yanıma yaklaştı ve bekledi.

O da benim gibi karşıya bakıyordu.

Şirket havaalanı karşısındaydı ve bu harika bir görüntü oluşturuyordu.

İlk onun konuşmasını bekledim.

Bir kaç dakikanın ardından uzun zaman sonra sesini duydum.

"Gidiyorum." dedi, sesinde zerre üzüntü barındırmıyordu.

Aptal gibi sadece ben mi üzülmüştüm

"Biliyorum!" dedim, aynı sakinlikte.

"Yıldızlarda ne erken kayboldu değil mi?" Alaylı bir tonla söyleyip ona döndüm.

O da bana.

"Anlamadım."

Yüz ifadesi bunu doğrularken gülümsemem daha da genişledi.

Diyecek başka neyim vardı ki?

Hiçbir şey, koca bir hiç.

Hava iyice kararırken arkadaşlarımın yanına geç kalmamak adına artık çıkmam gerekiyordu.

Yanından çekip giderken bir kaç adım sonra durdum.

"Fazla oyalanmadan çık, güvenlikler kendi evlerine gidecekler!"

Arkamı dönmeden konuştum, dönemezdim.

🎄

Herkes neşeyle gülerken benimde yüzümde bir tebessüm vardı.

Mutsuz değildim, ama yorgundum.

Oğuzhan yanıma gelip kolunu omzuma attı.

"Vay be yine biz bize kaldık."

Cümlesi bitince derin bir iç çekti.

"Ne bekliyordun oğlum, 31 kişi olmamızı mı?"

"Biliyoruz Adın, yine tutamadın kendini!"

Allahverdi göz devirerek bıkkınca bana söylenmesine kahkaha attım.

"E hadi dışarı çıkalım, son saniyelerdeyiz!"

Soobin'in sözlerine uyup dışarı çıktık.

Evlerimiz şirkete yakındı ve şu an ayrı bir şirketin partisindeydik.

Herkesin 10 dan geriye saymasına katılmadım.

Pasta yiyordum..

Son saniyede sesler yükselirken artık yeni yıla girmiştik.

Kafamı kaldırıp etrafa bakayım derken kalabalığın arasında onu gördüm.

Bazı şeyler belki son belki başlangıçtı.

~~~

Önceden bir konuşma hazırlasam kesinlikle samimi gelmezdi, o yüzden son dakikalarda bunu diyeceğim.

Kitaba başlarken öylesine ilerledim, bir düşüncem, bir fikrim ve önerilerim yoktu.

Zaman geçtikten sonra karakterler sanki gerçekten varmış ve o hissiyatları gerçekmiş gibi gelmeye başladı.

İlk defa bu şekilde yakınlık aldım.

Benim için milyonlar falan değil, bir kişi de bir kişidir özelliğinde ilerledim.

Hâlen daha da öyle.

Umarım gerçekten bazı yerlerde tebessüm etmişsinizdir 💘

Yeni yılda beraber olmamız ve iyi geçirmemizi diliyorum..

Mutlu noeller