ʟɪꜱᴇ ᴀʀᴀꜱı •ʏᴀʀı ᴛᴇxᴛ

26.|Geçmişin iğrençlikleri|

Eğilip çiçeği kokladığımda burnuma gelen kokuyla içim huzurla dolmuştu.

Her zaman geldiğim tek bir yer vardı, yine oradaydım.

Üzüldüğümde, sevindiğimde, kararsız hissettiğimde ve daha nice duygumda hep burada saatlerce tek başıma dururdum.

Hafif çıkan rüzgar saçlarımı savurduğunda tebessüm ettim.

Omzuma dokunan el ile anladım kim olduğunu. Derin bir nefes aldı ve yanıma oturdu.

"Adın, kurtulmuşsun?"

Tebessümüm devam ederken, yüzüne dönmedim.

"Evet."

"Ne yaptılar peki?"

"Akşamdı, zaten hastaydım pek bir şey hatırlamıyorum." dedim, ruhsuzca.

Rüzgar şiddetini arttırırken yüzümdeki tebessüm silindi.

"Ordan seni almak çok istedim Adın." dedi, başını yere eğerek.

Bir kaç saniye boyunca sessizlik olunca anladım.

"Ama mutlu zannediyordum!"

Gözlerim yanmaya başlarken yutkunmaya çalıştım.

Ağlamak istemiyordum.

"Küçükken bana çok işkence gösterdiler."

Şu an gözümde bir çocuktan farksızdı.

Kötü zannettiğim..

"İlk başta ben de iyi zannettim," durdu ve derin bir nefes aldı. "Ta ki taciz olduğunu anlayana kadar."

Cümlesini bitirir bitirmez ağzından çıkan hıçkırıkla daha fazla dayanamayıp dönüp sarıldım.

Kafasını omzuma koydu, elim sırtında dolaşırken kendini sıkmayı bıraktı ve ağlamaya başladı.

"Sen içimizdeki en masum kişisin, abi." diyebildim sadece.

Ağlaması şiddetlenirken susması için bir istekte bulunmadım.

Bunca zaman ne çok şey saklayıp susmuştu, hakkıydı değil mi seslice ağlamak?

Kollarını belime dolarken sıkı sıkıya sarıldı.

Elimle saçlarını okşarken iç çekişleri vardı.

"Ben çok özür dilerim kardeşim," dedi, ve ardından ekledi "Çokça özür dilerim Adın!"

Onu sıkı sıkıya sardığımda yanımda duran hırkayı sırtına örttüm.

Dakikalar geçti, o ağladı ben düşündüm.

Benim kendime ait yerim yoktu, yanıma götürsem Taylan'ın tepkisini bilmiyordum ama kesinlikle karşı gelmezdi.

Sesimi düzeltmeye çalışıp neşeli gibi davrandım.

"Hadi kalk bakalım gidelim."

Gözleri kızarmıştı burnunu çekti ve ayağa kalktı.

Hırkayı dizimde katlarken üstünü silkeledi ve elini uzattı.

Gözlerim ilk elini sonra yüzünü buldu, başı yerde elini tutmamı bekliyordu.

Tebessümle elini tuttum ve ayağa kalktım. Üstümü silkelerken hâlen daha yere bakmakla meşguldü.

Kendini suçlu gibi hissediyordu.

Bundan nefret ediyorum!

Elimle çenesinden tutup kaldırdım ve gözlerinin içine odaklandım.

Pişmanlık vardı, ağır pişmanlık..

"Bundan sonra yanındayım, abi."

Tebessüm etti, ama bu masum bir tebessümdü..

~~~

Bugün komedi değil, dram var eixheixj

Diğer bölümde abisini de göstermeyi düşünüyorum.

Oy, yorum ve takipleriniz çok değerli 💕

Birbirimizi özleyelim 💘

Düzenlendi