"beni teselli edecekler ve birtakım sözcükler söyleyecekler, sözcükler, sözcükler; fakat ne yardımı dokunabilir ki sözcüklerin bana? biliyorum, ondan sonra yine yalnız olacağım. ve insanların arasında yalnız olmaktan daha korkunç bir şey yoktur."
⇁...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen hayatınıza küfreder, neden şimdi yaşadığınız şeyi daha önce yaşamadığınızı ya da neden eskiden yaşadığınızı tekrar yaşamadığınızı sorgulardınız.
Ama ben ikisini de istemiyordum.
Geçmiş hayatımda babam olmadan yaşayabiliyordum, şimdi de yaşıyordum, ama benimle görüşmek istemesi sinirlerimi bozuyordu. Neden şimdi istiyordu mesela? Neden ben kocaman bir okyanusta boğulurken geliyordu? Çok daha önce gelmesi lazımdı. "Onunla şimdi görüşmek istemiyorum." dedim birkaç adım ötemde duran anneme. "Ne acelesi varmış?" Başını sallamış, bana bakmıştı. "Sabah yine beni aradı. Bekleyemiyormuş."
"Bunca yıl beklemiş, yine beklesin." Annem şaşkınlıkla bana bakarken elimdeki elmayı dişledim. "Cidden..." Ayaklandığım sırada annemin sesini tekrar duydum. "Kahvaltı yapmayacak mısın?" Terliklerimi çıkarırken reddettim. "Hayır, aç değilim."
Bugün pek dışarı çıkasım yoktu, Mark da beni kurs için aramamıştı, galiba bugün boştu.
Aramız biraz limoniydi annemle, birkaç hafta önceki gibi sıkı-fıkı değildik ama konuşuyorduk işte. Elime telefonumu aldım, cidden evde yapacak hiçbir şey yoktu. İnternette gezindim biraz, sıkıntıdan patlayacağımı hissettiğimde bilgisayarımı açtım.
Puzzle yapabilirdim, ama bunun için önce puzzleımın olması gerekiyordu, değil mi? Puzzleımı sipariş edip bilgisayarımı kapattım. Aklıma dün gece geldiğinde kendiliğinden gerilmişti bile dudaklarım.
Benim yanımda mutluydu, peki neden yanımda değildi?
Az önce ekranını kilitleyip kenara koyduğum telefonumu aldım elime, mesajlar kısmına girerken cesaretimi topladım.
