A Wife's Suffer

Chapter 7: Someday

(The picture above is Mrs. Kate Yonna Clemente - Yoo)

Kate's POV

>>>>>The next day

Umaga palang ay nagising na ako. As in madaling araw palang.

  Ewan, nasanay na yata ako na kulang sa tulog kaya ganito pero di bale na nga.

  Nagmuni - muni muna ako ng ilang oras. Hindi kasi ako agad makabangon kasi nga masakit pa katawan ko. Pero kahit papaano ay maayos na 'yung mga pasa since nagising ulit ako kagabi and I took a bath and applied ointments sa mga pasa ko before I sleep again.

Maya - maya lang ay bumangon na ako.

  Halos maluha ako sa nakikita ko.

  This is not the Kate Clemente from before eh.

I saw a bruise sa gilid ng lips ko. Nakuha ko when he slapped me.

Nagpasa na rin 'yung braso ko dahil sa higpit ng hawak niya.

My stomach feels numb dahil sa suntok niya.

And ang likod ko....halos sakupin ng napaka laking pasa. At ang ibang sides ay mamula - mula pa.

       Buti nalang at nakatake na ako ng pain killers to lessen the pain kahit papaano.

Naghilamos na ako at inayos lang ang damit ko. Naka loose shirt kasi ako kaya para siyang three - fourths na sakin pero maluwang. Then naka shorts lang ako. I fixed my hair in a pony - tale and put some concealer sa pasa sa may lips ko.

Matapos mag - ayos ay bumaba na ako..

It was quite downstairs.. Haay..

   I'm really back to this scene here..

Dumiretso na ako sa kusina to look for something good to serve as breakfast.

  At nagsimula na akong magluto..

Nagprito ako ng hotdog, bacon, egg, and fried rice.

      Sakto ring kakatapos ko lang magtimpla ng gatas niya nang marinig kong may pababa na sa hagdan. Siguro naman siya na 'yun. Kami nga lang kasing dalawa dito.

"Good morning" I greeted him with a smile nang makapasok na siya ng kitchen. "Tss." sagot niya at naupo na.

    Napangiti ulit ako ng mapait. Okay na lang rin kasi 'to. At least sa tuwing kinakain niya ang inihahanda kong breakfast, nararamdaman ko na kahit papaano, asawa niya ako. Na kahit papaano, napagsisilbihan ko siya. Na kahit papaano, alam niya ang existence ko.

Nagsimula na siy ang kumain at lumabas na ako. Ba't ako lumabas? Siyempre, para ganahan siyang kumain. Maiinis lang siya pag nandoon pa ako.

   Pagkalabas ko, sa garden ako pumunta. Since one month naman ang leave na finile ni France, i - eenjoy ko nalang muna and siguro, medyo magiging taong bahay muna ako at maglilinis. And sisimulan ko ang paglilinis ko dito sa garden.

Kinuha ko ang ilang gamit sa may storage at nagsimula ng putulin at alisin 'yung mga lantang dahon at bulaklak.

"Someday, you're gonna realize
One day, you'll see this through my eyes
By then I won't even be there
I'll be happy somewhere
Even if I can't" pagsisimula ko. Ewan. I don't know why but I suddenly felt the urge to sing. Hindi naman ako ganoon kagaling pero hindi rin naman ako ganoon ka sintunado or what.

"I know
You don't really see my worth
You think you're the last guy on earth
Well I've got news for you
I know I'm not that strong
But it won't take long
Won't take long" pagpapatuloy ko. Music never failed na damayan ako. Nung college pa kasi ako, I was an executive sa Glee Club.

"Coz someday, someone's gonna love me
The way I wanted you to need me
Someday, someone's gonna take your place
One day, I'll forget about you
You'll see, I won't even miss you
Someday, someday" habang tumatagal pa ay mas lalo akong nadadala ng kanta.

"Right now
I know you can't tell
I'm down and I'm not doing well
But one day these tears
They will all run dry
I won't have to cry
Sweet goodbye

Coz someday, someone's gonna love me
The way I wanted you to need me
Someday, someone's gonna take your place wo oh oh
One day, I'll forget about you
You'll see, I won't even miss you
Someday,

I know someone's gonna be there
Someday, someone's gonna love me
The way I wanted you to need me
Someday, someone's gonna take your place
One day, I'll forget about you
You'll see, I won't even miss you
someday, someday
oh yeah yeah"

    Pagtapos kong kumanta, natapos na din akong magdilig..

           Naupo ako sa may bench dito sa garden.

Wala na siguro ngayon dito sa bahay si Ken. Narinig ko kasi kanina ang sasakyan niya na paalis na yata kaya siguro nga nakaalis na siya.

Nagmuni - muni muna ako..

Someday..

Siguro nga someday, malalaman niya na lahat.

Maybe someday, matitigil na siya sa pagpapahirap sa akin..

Baka someday, mahalin din niya ako...

Someday, hindi na ako mahihirapan ng ganito.

Pero baka...baka lahat ng 'yun di na mangyari pa.

O..

Baka someday, dadating ang aong mamahalin ako.

Siguro, someday, dadating ang taong mag - aalis ng lahat ng sakit.

Or maybe, 'di ko na maaabutan pa ang someday na iyon.

          Naramdaman ko nalang na tumulo na ang luha ko. Pero pinahid ko lang ito..

Habang pinapahid ko ito, patuloy pa rin ito sa pagtulo.. Haay.. Kailan nga kaya ako mapapagod umiyak?

Iyak lang ako ng iyak hanggang sa tumigil na ako. Pumasok na ako para mag - ayos ulit then sisimulan ko na ang paglilinis ng bahay..