A Wife's Suffer

Chapter 13 : The Plan Has Started

Gian's POV

"Hey, sweetie. Ma di discharge kana. Are you excited?" masiglang tanong ko.

Andito kasi kami ni Kate ngayon sa room niya. Na fix ko na kanina ang bills at inaayos na namin ang mga gamit niya. Hinihintay nalang kasi namin si Zandro kay may sasabihin pa daw muna siya bago tuluyang ma – idischarge si Kate.

"Sort of?" patanong niyang sagot at ngumiti. But I know that her smile is not genuine. It doesn't reach her eyes.

Lumapit ako sa kanya. Nakaupo lang kasi siya sa hospital bed habang patuloy sa paglalagay ng mga gamit niya sa maliit na bag.

Umupo ako sa tabi niya and patted her shoulders lightly.

Napalingon siya sa akin.

"What's bothering you, sweetie?" malambing na tanong ko. Umiling lang siya habang nakatingin sa akin.

"I know that there is really something wrong." sabi ko at mas lumapit pa ako sa kanya.

Lumingon siya sa akin. Nagtutubig na ang mga mata niya. Mas lumapit pa ako sa kanya at isinandal siya sa dibdib ko at marahang tinapik - tapik ang braso niya habang ang isang kamay ko ay parang nakayakap sa kanya.

Maya – maya pa ay naramdaman kong nabasa na ang damit ko sa parting sinasandalan niya. Umaalog na din ang shoulders niya. Hinalikan ko lang siya sa tuktok ng ulo niya.

"If I can just erase all your burdens.. I'd willingly do."

"Shh.. That's okay, Sweetie. Iiyak mo lang." sabi ko at patuloy pa rin ako sa pagtapik sa kanya.

"Ian. Hindi ko na alam. I don't know kung saan pa ako kukuha ng lakas. I don't know what to do anymore. For years, Ian.. For years, I just kept these pains inside me. Sometimes, I can't help but think, paano ko ba nakakaya? At paano ko pa kakayanin? Pero wala eh. Kasi pag andyan na ako sa sitwasyon na sinasaktan niya ako, I can't do anything aside from begging for him to stop. Tuwing sinusuntok, sinisipa, sinasampal, sinasambunutan, hinihila, tinutulak.. tuwing sinasaktan niya ako, all I could do is to pray to Papa God to just forgive him. All I could do is just to simply accept those. Pero tuwing nagpapagaling na ako, that's the time I always find out na hindi 'yung pasa o sugat ang matagal humilom. It's the scar I have inside. Mas masakit 'yung sugat na hindi ko nakikita. Kasi ramdam na ramdam ko. Minsan nga, naiisip ko.. gaano ba ako kasama for me to experience this? Do I really deserve this? I know na ang sama ko. Ang sama sama ko when I did that. But believe me, Ian. Believe me. What I did was all for him. Magalit na siya sakin 'wag lang siyang masaktan.." humihikbing kwento niya.

Pinipigilan ko lang na 'wag umiyak ngayon.

I need to be strong. Kailangan kong magpakatatag para sa kanya.

Hindi na siya muling nagsalita pa. Humina na rin ang hikbi niya. Kahit papaano ay masasabi kong, medyo gumaan na ang pakiramdam niya.

I really don't understand what she meant by some lines that she said a while ago. Pero hindi ko man lubos na naintindihan, masasabi kong sobra – sobra ang sakit na dinadala niya.

Her pains are way greater that what we thought it is.

Maya – maya lang ay tumigil na siya at nagpaalam na pupunta siya sa CR para mag – ayos para hindi mahalata na umiyak siya.

Sakto naman na pumasok si Zandro nang makapasok na sa CR si Kate.

"How is she?" tanong niya. He's referring to Kate.

"Ayun.. she cried." Sabi ko at bumuntong – hininga.

Napa sigh na rin siya..

"What are we gonna do with her?" frustrated na tanong niya sa akin.