A Wife's Suffer

Chapter 6: A week after

(The picture above is Mrs. Kate Yonna Clemente - Yoo)

Kate's POV

A week after, I decided to go home. Alam ko kasing the bruises and wounds I got last time weren't yet enough to get paid all my fault.

        When I opened the door, I saw that the whole house is a big mess. Sobrang kalat and maalikabok na din. Hello hika ako ne'to.

Hapon palang naman so I cleaned the whole house. Okay lang 'to since one month leave 'yung sinabi ni France.

*hours passed..

Medyo inaatake na ako ng hika ko. Nagsisimula na kasing manikip ang dibdib ko kaya I went upstairs. Sa kwarto ko. Nag inhaler muna ako and took some meds. Then I drifted off to sleep.

*hours later..

WAHH! Napabangon ako nang may nagbuhos sa'kin ng cold water.

  "Oh, welcome back, Miss b*tch. How's your s*xlife so far? Huh? Wild eh?"
emotionless na sabi niya. Napayuko ako.

  Ba't ba hindi ako masanay - sanay na ginaganyan niya ako?

   "You know that I'm not like that, Ken" mahina kong bulong.

  I'm not hoping na marinig niya ako. I'm hoping na sana paniwalaan niya ako.

"And now, you're talking back, huh." mariin niyang sabi as he pulled me by my hair.

    "Waahh! ANO BA! LET ME GO, KEN!" sigaw ko pero mas lalo niya pang hinigpitan ang pagkakahawak niya sa buhok ko.

  "No one dares to raise a voice at me, b*tch!" and he continued pulling me.

  Maya - maya ay huminto siya. When I looked around, nasa may hagdan na kami.

  Then an idea hit me, no way!

       Nilingon ko siya, only to see his devilish grin.

"No way.." I uttered under my breath as I closed my eyes.

       "Yes way, b*tch"  and he headed downstairs.

  Napapikit ako ng mariin at pinigil ko ang aking mumunting ungol habang nararamdaman ko ang sakit na bumabalot sa akin as the steps of stairs hit my back.

   Papa God, will you forgive him on what he's doing?

I prayed silently. Until naramdaman ko nalang na nasa baba na kami.

     Okay lang naman sa akin na pasakitan niya ako eh. Pero for this night, tama na ito.

  Nagsimula na akong tumakbo and was about to reach the door when he reached my hair.

       "An you believe na makakatakas ka? No way!" at ibinalibag ako sa may sala.

"Ahh." bahagya akong umungol nang makaramdam ako ng sakit sa may braso ko. 'Yun kasi ang tumama na may center table.

  Lumapit siya sa'kin. Umatras ako.

   I want to fight. Gusto kong lumaban na kahit ngayon lang, time first muna. Okay lang kung patuloy niya akong pasakitan. Okay lang kung patuloy niya akong bugbugin. Pero ang di ko kaya, ang malaman 'to ng parent namin at masira ang tingin nila sa kanya.

  Kung ako lang, ano ba ang mapatay niya ako. Di na rin naman na siguro magtatagal eh.

Naabutan niya ako.

   Marahas niyang hinawakan ang dalawang balikat ko.

"S...stop it K...Ken." nangingiwing sabi ko. Pero sa halip na tumigil ay mas hinigpitan niya pa lalo ang pagkakahawak sa balikat ko.

   "Why would I, huh? Alam mo naman diba? Na seeing you in pain is the most wonderful scene I could ever witness. Ayy, mali pala. Seeing you dying pala." malokong sabi niya and sinikmuraan ako. Gosh! Namamanhid pa rin sikmura ko.

  Napaluhod ako sa harap niya..

On the other hand, ayoko palang siya ang makapatay sa'kin. Wala eh. I don't want him to be criminal.

   Hinila niya ang buhok ko at iniharap ako sa kanya.

"Listen, b*tch. You're lucky enough kasi pagod ako ngayon. Pero be ready. I'm not yet done." at sinampal niya ako bago siya tuluyang tumalikod at pumanhik pataas.

  Why is life so unfair? Ako naman 'yung totoo eh! It was me who loved him. Not her. Pero ba't hanggang ngayon ganito pa rin? Ilang drum pa ba kailangan kong iluha? Ilang pasa pa kailangan kong makuha?

"I wish you knew Ken. I guess, soon, you will." sabi ko and started standing up.

  Nanghihina man ay umakyat pa rin ako. It took me a while bago narating ang kwarto ko.

I locked my door's room. Para kahit ngayon lang, makapagpahinga naman ako.

   Grabe nga talaga. Parang nagpagaling lang ako ng isang linggo at umuwi para maghanap ulit ng sakit sa katawan.