WILL BE BACK FOR US (COMPLETED)

CHAPTER 44

CHAPTER 44

"ATTY. MONTANO?" biglang tawag sa akin ng isa kong client.

Nandito ako ngayon sa may restaurant para makipagkita sa Isa kong client, Well hindi naman masyado mahirap ang kaso kasi may evidence kami hindi gaya sa kabilang panig.

"Mr. Trevor, Nice to meet you again." nakangiting bati ko kay Mr Trevor.

"Just Trevor, Atty. So how is my case? Will I win? " He said, Mukha siyang kinakabahan ngayon.

"Of course, you will win and your wife will not get even a penny of everything you own." I said seriously and adjusted the glass I was wearing.

as usually I always wear my glasses, I can't always lose my glasses so as not to affect my eyes when I work especially sometimes at night I still work. at sobrang dami kong natatanggap na kaso napapabayaan ko na rin health ko.

"Thank you Atty. Montano, but can she still be close to my children even after we are separated?" He asked. para siyang takot na takot ngayon sa asawa niya.

"Probably yes, because she is still the mother of your children. but Miss Laura can lose her rights when, we get evidence that she is hurting your child." saad ko, at pinakita sa kanya iyung papeles.

"sign this, para tapos na lahat." sabi ko sa kanya.

gusto ko na rin magpahinga, sasabihan ko ang sekretarya ko na wag muna tumanggap ng kaso this month, magpapahinga muna ako for the main time. Para kapag nakakuha ako ng bagong kaso na naman ay hindi ako mukhang lowkey.

NANG matapos ang pag-uusap namin ni Trevor ay umuwi kaagad ako sa bahay pero nang makauwi ako ay puro kalat naabutan ko, hindi na naman sila naglinis ng mga kalat nila.

hiyaan na naman nila umuwi ako na nakakalat ang mga gamit nila sa bahay, gusto na naman ata nilang masermon ngayon lalo't pagod ako.

"Mommy! welcome home!" nakangiting sabi ni Kreiya.

Kahit bata pa lang siya sobrang caring niya na lalo't sa ibang tao, sayang hindi siya sa akin nagmana kundi sa Ama niya. I wish sa akin na lang siya nagmana, wala na akong magagawa sa ugali ng babae kong anak.

"you're home?" Klaus suddenly said, his cold is like ice especially when he talks to me.

Klaus inherited from me, he was very cold but he also cared especially for his sister. my twins, they both inherited from their father and not from me.

poor me.

"Yes, and you two are grounded!" sigaw ko pinagpupulot iyong mga kalat sa sahig.

hindi pa nga ako nakakapagbihis ng damit ko naglilinis na ako ng buong bahay sa sobrang kalat, kainis naman kasi kung sana nandito si Achi baka hindi ganito ka kalat ang bahay sa kanya nasunod ang mga anak ko.

"mommy, I'm sorry we didn't mean to leave the house dirty." Kreiya's tenderness to me using her sweet voice, but her tenderness to me had no effect on me.

"Kreiya Tatiana, stop that tenderness of yours, that will have no effect. " galit nasabi ko at inayos 'yong sofa.

"Mommy, I'm sorry we won't let this happen next time. " she said and even raised her left hand.

"Kreiya, how many times have you said that."I said and just ignored her.

Napatingin naman ako kay Klaus, tinulong niya akong maglinis ng kalat nila Alam ko naman na hindi naglaro si Klaus dahil pagtingin mo sa kwarto niya kanina ay puro libro ang nakakalat.

Minsan weird talaga si Klaus, kanina noong tinignan ko 'yong kwarto niya ay parang may nakita akong something sa may libro niya pero hindi ko lang 'yon pinansin. kasi baka magalit siya sa akin pinakialaman ko ang mga libro niya.

Habang Naglilinis ako ay biglang lumapit sa akin si Klaus, Wala si Kreiya nasa labas na naman 'yon sigurado ako 'yong batang 'yon talaga puro na lang laro baka mawala pa siya.

"Mommy, Is Tito Achi are you going here to the philippines?" he asked.

"I don't know, but I can ask later." Smiling I said and I ruffled his hair.

Pinagpatuloy na lang ko na lang ang ginagawa ko, It's already 6 pm pero hindi pa rin ako tapos 'tsaka Wala naman akong trabaho kaya makakasama ko na mga anak ko ng buong araw.

"mommy I'm home!" rinig kong boses ni Kreiya.

Inutusan ko si Klaus na sunduin niya kapatid niya sa kapitbahay namin, kasi sobrang close sila noong anak ng kapatid bahay namin na si Davin, kaya palagi nasa kapitbahay si Kreiya.

"Mommy, Is it true that Tito Achi is coming home?" Tanong ni Kreiya habang kumakain kami.

"Not sure pa love eh, but I'll ask him later." sagot ko sa tanong ni Kreiya.

ganun ba talaga nila kamiss si Achi? Grabe naman buti pa si Achi miss nila, ako mukhang hindi nila ako miss eh kasi palagi akong nasa trabaho at palagi ring busy wala na akong time sa kanilang dalawa.

I remember noon na sobrang payat ko noong pinanganak ko silang dalawa, pinagsabay ko pa kasi ang pag aaral at pag aalaga sa kanila pero minsan si Tita Mariel nag aalaga sa kanila.

NANG makarating kami sa airport ng Canada ay dumiretso kami sa Isang hotel, maghahanap pa kasi kami ng Condo or apartment na malaki-laki para mas comfortable.

"jusko tinsley, stay here huh? Achi and I will just look for an apartment, you might get upset." sabi sa akin ni Tita Mariel, Wala naman akong magagawa kundi sumunod na lang.

Total mas may alam pa naman sa akin si Tita Mariel sa pagbubuntis dahil naranasan niya na rin naman, eh ako ngayon pa lang nangyari sa akin na mabuntis kahit bata pa ako.

Nang makaalis sila Tita Mariel ay Binuksan ko Ang tv, hindi ko alam kung saang Channel ako napunta basta binuksan ko lang Ang tv. nagulat ako kung ano 'yong nasa balita.

'A famous singer from Florida at age of 18 years old, Is going to married to the son of Walker.'

Tangina?! bakit kailangan pa nilang ibalita 'yong ganoong bagay? bakit hindi na lang nila iprivate na lang 'yong ganoong bagay? hindi ba sila marunong? they actually even reported. what is it that? they make me look like I don't deserve to be happy at all?

Hindi ko namalayan na tumutulo na pala ang luha ko, Argh! this life! I hate this fucking life.
ayaw ko na, gusto ko lang naman maging masaya ah? bakit parang sukli sa akin ay sakit? nagmahal lang naman ako?

sa susunod na buhay ko hindi na ako magmamahal pa ulit kung masasaktan lang din naman pala ako, gusto ko na lang maging masaya na lang at walang iniisip na kahit ano.

"maybe tomorrow or next week I'll forget everything." I said to myself while still crying.

and maybe some day I'll be able to accept everything, and I'm not always hidden on one side and just keep quiet in the end.