Love Will Prevail

CHAPTER 10

Continuation...

Adam's POV

I came to this café that i found yesterday. Far away from the hotel that Wight and i stayed but worth it because of the taste of their coffee, it taste so good. Tinawagan ako kanina ni Wight pero hindi ko sinagot. Ilang beses 'yon pero ni isa, hindi ko sinagot. I-i just don't want someone to judge me and say hurtful words to me. Hindi naman kasi ako totoong masama, pangit ugali, walang modo, bastos etc. Gan'on lang talaga ako sa mga taong gan'on din sa 'kin. Kesa naman maging mabait ako sa mga taong gan'on 'di ba? I left Wight because i suddenly remember those people who judge me. Nagsabi sila ng masasakit at hindi magagandang salita sa akin. Of course, i didn't like it and it also hurt my feelings. Hindi halata sa akin pero soft-hearted din akong tao. When someone really don't know who you really are, they'll definitely judge you. At karamihan, binabase pa sa hitsura. Hindi ko 'yon gusto. Yes, i admit that sometimes i am bad.

Bakit? Hindi ba lahat ng tao walang bad sides? Lumalabas kaya yung totoong tayo kapag nagagalit tayo. But i know to myself that even i have that bad side, my good personality is still the dominant. Kahit naman kasi patunayan at ipakamukha mo pa sa mga tao yung totoong ikaw, hindi pa rin sila maniniwala dahil kapag nakita na nila yung bad sides mo, hindi na nila 'yon makakalimutan lalo na kapag may nagawa kang mali. When it comes to personality i'm really serious. Because when someone ask me about it, i want him/her to believe in every words i say. But i think i'm being too much to Wight. Because i know that she's just trying to make me happy at ako naman itong inaasar na lang din siya at pinakapakitang walang pake sa concern niya. But inside, i really appreciate her concern to me. Ngayon ko na lang kasi ulit naramdam na may taong concern sayo. I'm too shy to show my good side to her. Baka mas lalo lang mahulog yung loob ko sa kanya— What i mean is Wight is also cute annoying sometimes. But i think i can trust that noisy girl.

Sa kakaisip ko tuloy sa babaeng maingay na 'yon, parang nakikita ko tuloy siya. No— it was really Wight! The woman who fell on the other side of the street! Agad akong tumakbo at tumawid umaandar ang mga kotse. Lumapit ako sa kanya."Wight?"i call her but she didn't look at me."Wight it's me, Adam."nagpakilala naman ako.

Suddenly Wight hold my hand. Naramdaman ko agad ang lamig ang kamay niya kahit naka-gloves na ko."T-tangina ang hirap mong hanapin.."rinig ko siyang nagsalita.

I help her to stand up but Wight fell again. Buti na lang hawak ko siya."Are you okay?"i ask her.

Nakatinginan kami at nakita ko sa mukha niya na namumutla siya."N-nilalamig ako.."she said. I remember that i'm in a café. I take off my jacket first and i wear it for her.

Muli ko siyang tinulungan sa pagtayo at inalalayan ko siya sa paglalakad hanggang sa nakarating kami sa café. I take her where i am sitting. Pinaupo ko muna siya bago ako umupo."Here's my coffee, drink it."i gave my coffee to Wight.

She immediately take it using her shaking hand. Iinumin niya na sana 'yon nang mahulog iyon mula sa kamay niya. Nagulat tuloy ang lahat ng mga taong nandito."I-i'm sorry.."paghingi ni Wight ng paumanhin.

Tumayo ako. The waiter come close to us. I get some money in my wallet and i lay it on top of the table."Keep the change."sabi ko naman sa waiter.

I help Wight to stand up again and we went out of the café. Pumunta kami sa kotse ko at binuksan ko ang passenger seat. Pinapasok ko muna si Wight pagkatapos ay pumasok na din ako. I'm about to wear my seat belt when i saw Wight struggling with her seat belt so i help her again."S-sorry.."narinig ko siyang nagsalita.

Tinapos ko muna ang pagsuot ng seat belt at pagkatapos ay inistart ko na ang kotse."Sa hotel na tayo magusap."saad ko. Matapos n'on ay nagmaneho na ako.