Love Will Prevail

CHAPTER 17

5 years later...

Louie's POV

Unti-unti na kong nawawalan ng pagasa na makitang muli si Wight. It almost five years. No--- nine years in total. Nine years ago when the last time i saw her. Maybe, this is my karma. Karma ko 'to kasi hindi ako magingat. But until now, I still love her. At kailanman, hindi nagbago yung pagmamahal ko para sa kanya. Sa ilang taong lumipas, ang daming nangyari. Katulad na lang nu'ng nangyari ilang buwan na ang nakakalipas. I was on the road that time. I'm planning to go to the Fuegeras residence to ask them if they had any news about Wight when my car's bream didn't work when i'm about to stop my car because the traffic light is red. Kaya ang nangyari dahil doon, na-aksidente ako. Hanggang ngayon hindi pa rin ako makalakad dahil naipit yung buong katawan ko n'on. I even can't breath. Dahil nga sa sobrang ipit na ipit ako. Sa bus pala tumama yung kotse ko. Buti na lang makatambay lang yung bus doon. Ibig-sabihin, wala yung driver at walang mga pasahero. Pero nakapinsala pa din ako.

Hindi naman ako natusok ng kung ano, naipit lang talaga ko dahil medyo mabilis yung pagpapatakbo ko n'on nang sumalpok na ko doon sa bus. I have a lots of wounds. Pero kahit malumpo pa ko, mawalan pa ko ng paa, pupunta at pupunta pa rin ako kina Mrs. Fuegeras para makibalita. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nakikita si Wight. Sa kanya lang talaga umikot-ikot ang mundo ko. Mukha na kong baliw pero wala long pakialam. My family told me to stop but i didn't listen to them. Kahit ikamatay ko pa itong ginagawa ko para kay Wight, hindi ako titigil. Balak ko pa sanang bumalik ng US pero dahil sa lagay kong ito, hindi pwede. I'm already 31 years old. Pero kahit tumanda pa ko ng tumanda, hindi ako titigil. Sa ilang taon na lumipas, wala kong ibang ginawa kundi ang hanapin si Wight. Nagmumukha na kong kawawa pero hindi ako nagpaapekto. I'm having a hard time to move now. Because of the accident. Madalas naman akong makaramdam ng pagkahulog at pagsakit ng ulo. Kaya hindi ako pinapalabas nina mommy.

Ilang buwan na ang nakakalipas matapos nu'ng insidenteng 'yon pero hindi pa rin ako gumagaling. The doctor said this will be need a long time to heal. Tsaka kailangan ko itong iexercise. Wag ko daw sanayin yung sarili ko na palaging nakaupo at nakahilata. Ilang beses din na pumasok sa isip ko kung may patutunguhan pa ba itong ginawa ko. Dahil inaamin kong nahihirapan na talaga ko. Hindi ko lang talaga magawang sumuko dahil mahal ko si Wight. Napapaisip din ako kung may iba na siya. There's a chance that she will fall in love with other guy. Sino ba naman ako para magdesisyon para kay Wight? Siguro, kaya ko na lang siya hinahanap ngayon para kausapinm I wanted to see her and ask if she still love me. Dahil kung hindi na, titigil na talaga ko. I'm so fucking tired that i almost end my life. Minsan, nawawala na ko sa katinuan. I don't know if Wight has a plan to go back here. Dahil ilang taon na siyang hindi nakauwi, walang paramdam! Baka hindi na talaga uuwi. Naghihintay na lang talaga ko sa wala.

Habang nandito ako sa roof top at nilulubos ang ganda ng tanawin dito dahil palubog na ang araw, naramdam kong may presensya ng tao sa likod ko."Son."nakarinig ako ng isang pamilyar na boses.

"If you're going to force me to stop again, just leave."

She sigh."Nagaalala na kami sayo ng mommy mo Louie. Para rin sayo kung titigil ka. Hindi ka ba napapagod? Hindi sa dina-down kita pero baka mamaya naghihintay ka lang sa wala habang si Wight naka-move on na."i heard daddy's voice behind me.

He's with my mom. Damn, here we go again."I-i just want to see her again for the last time and ask if she still love me. Dahil kung hindi na, titigil na ko."i said in an emotional tone.

Mommy suddenly walk in front of me."Are you tired sweetie?"she ask.

Napayakap na lang ako sa kanya habang nakaupo ako dito sa wheel chair at saka ko humagulgol ng iyak."I'm so fucking tired mom. Hindi sa paghihintay sa kanya, kundi pagod na kong umasa na may tyansa pa ba na balak pa ba niyang bumalik."sagot ko naman sa kanya.