Dolunay,herkesten köşe bucak kaçan biriydi.
Kendine ait duvarları ve asla geçilmeyen surları vardı.
Öyle ki kendisine "Tutkal" gibi yapışan oğlanın varlığı bu durumu kökünden değiştirmişti.
Artık duvarların arkasındaki karanlığına zorla dahil olmaya...
Medya : Bu şarkı bana hep Dolunay'ı çağrıştırıyor.
Vote ve yorum bırakmayı unutmayın!🦭💕
Bedenin özgür kalsa neye yarar
Acıtır ruhunu içinde kalanlar
Dönemezsin artık geriye
Tek yön seçtiğim tüm yollar....
-
Gideceği yeri bile bilmeden yalpalayan adımlarıyla yağmur dolu caddelerde gezinirken telefon ekranını saran damlaları elinin tersiyle kuruladı.
Defalarca kez aramıştı Utku'yu.Defalarca kez onun aradığı gibi aramıştı.
Defalarca kez yazmıştı Utku'ya. Tıpkı aylarca peşinden koşan bu oğlanın cevap alamayacağını bile bile dirayet ile yazmayı sürdürmesi gibi..Bir açıklama için Dolunay'a yalvarışı gibi saatlerce aramış,mesajlar atmıştı.
Dolunay kirli sokaklarda pantolonunun paçaları bile kendi gibi çamura bulandığında ağladı. Herkesin bir eşiği vardı ; Nietzsche nasıl delirmişti misal?Bir atın sahibi tarafından kırbaçlanışını görünce mental anlamda tamamen tükendiğini hissederek ata sarıla sarıla ağlarken tamamen gücünü yitirmişti Nietzsche.
Dolunay da pantolon paçalarına bulaşan yağmurlu çamurlu suyla inleyerek ağlamıştı zira kendini kirlenmiş bile sayamıyordu ; mental olarak kendini çamurdan bile kirli görüyordu gözleri.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mesajlarına ve aramalarına dönülmemiş bir halde yağmurun altında ıslandı yalnızca acıdan kıvrım kıvrım kıvrılırken.
Bedeni özgür kılınmıştı bu doğruydu.
Ruhu ise hala kendi prangasını kendi zihninde taşımaya meyilli,anahtarını ise en derin okyanusun dibindeki kumların içerine gömmüş halde saklıda tutmaya dünden razı gibiydi.Ve Dolunay pişmanlıkla adımladı yolları ; bildiği tek bir yön vardı ve oraya adımlıyordu. Çıkmaz sokaklara çıkacağını biliyordu ve yolların her biri çıkmazlara ,yokuşlara hayrandı.
Kaybolacağı caddelerde adımlarken "geri dönmek" hiç bu kadar yorucu olmamıştı.
