Ki Sen

0.3

Sabah kalkıp duşumu aldıktan sonra Hande'nin çoktan kahvaltıyı hazırladığını gördüm.

"günaydın balım"

"günaydın benim esmer civcivim"

"civcivin miyim sahiden"

Hande'nin dedikleri ile kahkaha atmıştım. Bu kız beni nasıl mutlu edeceğini biliyordu.

"civcivimsin tabi. Canımsın sen benim"

"hadi hadi seni şımarık. Gel kahvaltı edelim. Çok işimiz var valizleri hazırlayalım. Yarın yolculuk var"

Derin bir nefes alıp verdiğim kararın arkasında durmaya çalıştım.

"evet, yolculuk var"

"Ulaşa haber verecek misin"

Handeye yine göz devirerek baktım. Ne kadar uyarsam da şu kız abime abi dedirtemedim ya.

"kızım kaç kez söyleceğim sana ya. Abi desene. Askerlik arkadaşın sanki"

"ne var kızım beni seni tanıdığımda abin yoktu. Hayatına sonradan dahil olan sürpriz yumurtandan çıkar gibi çıkan abine abi demek zor geliyor"

Abim, Ulaş. Ben yetimhanede büyüyen bir çocuktum. 18 yaşımda ise yetimhaneden ayrılınca dayım yanına aldı. Ama yengem beni hiç sevmedi. Sürekli beni hor görüp kullanmıştı. Evin işlerine falan, her şeye açıkcası.
20 yaşomdayken öğrenmiştim abimi. Daha doğrusu annem beni doğrarken ölmüş bunu biliyordum ama babamın kim olduğunu merak etmiyordum çünkü annemi de bebiude bırakıp gitmiş istememiş. Babam evliyken annemle tek gecelik bir ilişki yaşamış ve ben olmuşum. Ama tabi evli olduğu için anneme sahip falan çıkmamış.
Sonra abimin anlattığına göre abim çok sonra benden haberdar olmuş ve beni bulmak için yıllarca araştırma yapmış. En son Seyitle rastlaşmış ve onun sayesinde kavuşmuştuk. Ayrı annelerden ama aynı babadan olan biz sanki öz be öz kardeş gibi olmuştuk. O kadar iyi gelmişti yalnız yüreğime.

Seyit ve ben o zamanlar aynı evde kaldığımız için abimin yanına geçmemiştim. Bu durumdan dolayı abim hep Seyiti kıskanırdı ama ben bu durumu hep çok sevmiştim. Hayatımdaki iki erkek de beni sahipleniyordu. Ama ben hayatımdaki en güzel adamı kaybedince abimi de kendimden mahrum ettim.

"abime döneceğimin haberini elbet veririm de. Şimdi onunla yaşamıyordum. Muhakkak beraber yaşayalım diyecek. Çok garip geliyor kulağıma"

"neden garip olsun ki. Abine dönüyorum diyeceksin ama yine benimle yaşamaya devam edeceksin. Çünkü ben ev arkadaşımı bırakmam"

Handeye gülmüştüm. Onun bu inatçı halleri hep beni çekiyordu kendine.

"tamam o zaman kahvaltıdan sonra abimi ararım."

Kahvaltıyı ettikten sonra salona L koltuğa geçip abimi aradım. Şuan saat 11 di burada Türkiyede ise  akşam 19 du. Telefon ikinci kez çalmada açıldı. Ekrana beliren abimin yüzü ile kocaman sırıtmıştım.

"abiiimmm"

"buyrun siz kimsiniz"

Abim tabi ki de tripsiz açamayacaktı bunu. Geldiğim günden beri ne zaman arasam böyle açıyordu. Çünkü bana yeni kavuşmuşken onu bırakıp gitmeme çok bozuluyordu.

"dünyanın en yakışıklı en güzel kalpli abisi'nin, ona aşık ve hayran kız kardeşi Burcu ben"

Abim bana dayanamayıp gülmüştü. O dışarı karşı buz gibi adamdı ama bana gelince yumuş yumuş olup hep gülüyordu.