Phosphenes

°25°

Hyunjin'den
Sonunda eve doğru yola çıktığımda oldukça mutlu hissediyordum. Bütün günü eşimden ve oğlumdan ayrı geçirmek beni inanılmaz kötü hissettiriyordu.

Yolda bir marketin önünde durmuş ve Seungmin'in sevdiği şeyleri almak için reyonlarda dolanmaya başlamıştım.

Sevdiği Yumurtalı Ramen ve et yemeği için malzemeleri alırken tatlı yiyecekleri de es geçmemiştim. En son kasaya giderken kenarda duran minik oyuncağa gözüm ilişmişti.

Küçük, açık kahverengi yavru köpek bana eşimi ve onun minik kopyası oğlumu hatırlatmıştı. Oyuncağı da hemen elimdeki sepete atıp kasada sıraya geçtim.

Her şeyi almış, eve doğru yola çıkmıştım. Bir süre geçtikten sonra evime varmıştım. Kapıyı anahtarımla açıp girdiğimde salonda oturan Chan Hyung ile gülümsemeden edememiştim.

Jeongin büyük ihtimalle ben gelmeden Seungmin'i bırakmak istememişti. Bu beni oldukça sıcak bir aile ortamında hissettirmişti.

"Hyunjin geldiğine göre biz gidelim ama önce bir soru sorayım. Hyunjin neredeydin lan bu zamana kadar?"

"Hyung eşim ve oğlum için bir şeyler aldım, neyse ben Seung'umun ve oğlumun yanına çıkarım. Siz niye yukarıda beklemek yerine burda beklediniz?"

"Seungmin senin nerede olduğuna bakmamı istedi, ben indim ama Chaje ağlamış onu getirmişti tam Jeong, Sen de işte o sırada geldin."

"Hmm anladım. Siz isterseniz gidin, ben de sürpriz yapayım bebeklerime."

"Tamam dikkat et ikisine de.."

"Görüşürüz."

Sonunda yukarı çıktığımda kapıyı araladığımda eşimin oğlumuzu kucağına alıp güzel sesiyle ona ninni söylediğini duydum.

Bir müddet kapıdan onları izlerken Seungmin bana dönmüştü.

"Hyunjin ne zaman yanımıza gelmeyi düşünüyorsun??"

"Sevgilim rahatsız etmek istememiştim..."

"Hyun sen olmazsan biz rahat hissedemiyoruz ki..."

Gidip geniş yatağımızda hemen dibine oturduğumda o da kendini göğsüme yaslamış ve oğlumuzu biraz daha yukarı kaldırmıştı.

"Bak bebeğim baba geldi...

Hyunjin sen yokken cidden kendimi çok kötü hissettim. O kadar zor ki tek başıma hareket edememek. Ne kadar yakınlarım olsa bile onlar da yeni yeni toparladılar kendilerini onlara yük olmamak için bütün gün rahatsızca burada oturdum.

Sen geldin bir saniyede huzurum, rahatım oldun."

"Hayatım sen de benim huzurumsun. Ama bir daha onlara böyle şeylerde bir şey demekten çekinme. İnan onlar bunu duysalardı sana çok kızarlardı.

Zaten bebeğimiz için kendinden sürekli feragat ediyorsun, kendini de önemse biraz bebeğim.

Şimdi istersen oğlumuz ile biraz uzanın ben o sırada bize yemek hazırlayayım olur mu?"

"Hyunjin! Ben de aşağı inmek istiyorum. Bütün gün bizden uzaktaydın, seni doya doya görmek istiyorum.

Bizi de aşağı indirseeen biz mutfakta seni izlerizzz."