Phosphenes

°1°

Uçurumun kenarında durdu çocuk, şimdi kendini buradan atacaktı ve her şey son bulacaktı.

21 yaşında hayatın daha baharında sayılacak yaşta hayata veda edecekti. Arkasından ünlü okuldan Y.S adlı şahıs intihar etti diye bir haber belki çıkarsa bir ihtimal akıllarda anlık yer edinecekti.

Ona bu bile çok geliyordu, kimsenin vicdanı sızlamayacaktı onu terk ettikleri için.

Sangmin ilk adımını attı boşluğa ve dengesi bozuldu bir adım daha attığı an yere süzülüp hayata gözlerini yumacaktı. Çok gecikmeden o adımı da attı Sangmin.

Tahmin etmediği bir şey vardı, atladığı yerin birkaç metre aşağısında hafif bir çıkıntı vardı. Oraya düştü küçük bedeni. İçinden geçirdi 'Ölmeyi bile beceremeyen aciz birisin sen!'

Arabamla ıssız yoldan eve doğru gidiyordum. İşten yeni çıkmıştım ve çoğu zaman kafamı boşaltmak amaçlı bu yolu kullanıyordum. Nereden bilecektim kafamı dağıttım yerde birisinin intihara kalkışacağını?

Cılız bir beden uçurumun kenarında duruyordu, rüzgar esse direkt düşerdi öyle bir yerdeydi yani. Ona yaklaşmak istedim ne derdi varsa konuşarak çözebilirdik belki de.

Tam ona yaklaşmış onu tutmak için atılmıştım ki kendini boşluktan attı. O an her şey için geç olduğunu düşünüp kendime sinirlenirken az mesafeden gelen inleme sesi ile yeniden ümitlendim. Bir ihtimal bir yere takılmış ve yere çakılmamış olabilir miydi ki?

Ne olduğuna bakmak için biraz ilerledim ve kafamı aşağı eğdim. Tam atladığı yerde bir çıkıntı vardı ve oraya düşmüştü. Ölmediğini çıkardığı seslerden anlamıştım.

İnebilsemde çıkabilir miydim emin olamadığım için ambulansı aradım ilk önce. Yeri söyledikten sonra kapattım ve bakınmaya başladım.

Kafası kanıyordu ve vücudundan çok fazla kan akıyordu. Endişeleniyor olsam da yapabileceğim hiçbir şey yoktu.

Ambulans ve onu kurtaracak birkaç kişi daha geldiğinde orada beklemeye başladım. Çocuk oradan çıkarıldığında bilinci yavaş yavaş kapanıyordu.

Yanında kimsesi olmayan bu çocuğun yanında ambulansa bindim. Ne derdi varsa dinleyip ona ücretsiz yardım edecektim. Çocuk oldukça tanıdık bir aura yayıyordu bana.

Ambulans harekete geçtiğinde gerildiğimi hissettim. Biraz geçmişti ki çocuğa takılı olan birkaç küçük cihaz ötmeye başladı.

Yanımdakiler birbirlerine bir şeyler diyip bağırırken beynim uğulduyordu.

"Kalbi durdu."

3.Kişiden

Kalbi atmıyordu minik bedenin. Sangmin artık sona geldiğini hissedip mutlu olmuştu. Onun aksine karşısındaki çocuk mutsuzdu onu kurtaramayacak mıydı? Gözleri önünde birisi ölecek miydi gerçekten?

O an içinden bir sürü şey geçirirken birden çocuğun kalbi yeniden atmaya başladı. Uzun boylu çocuk birden aşırı rahatlamıştı. Sanki kendisi idi orada yatan...