Phosphenes

°22° •ChangLix•

Changbin'den
Bu sene okulda son senemdi, artık gerçek anlamda bir psikolog olacaktın. Bunun için oldukça mutluydum. Ailemin desteği ile eğitim yıllarım oldukça güzel geçmişti.

Bu yıl son yılım olduğu için daha çok hastanede staj yapacaktım. Noonam sürekli kendi doktorluk yaptığı hastaneyi tercih etmemi söylüyordu.

Böylece bana göz kulak olacak, yemek yiyip yemediğimi anneme söyleyecekti. Sürekli kas yapıp zayıfladığımı, kilo almam gerektiğini söyleyen bir aileye sahiptim.

Onların bu tatlı hallerini seviyordum, asla sinirlenmezdim çünkü onlar sadece iyiliğini isteyen ailemdi.

Noonamı kırmak yerine onun dediği hastanede staj yapmayı düşünüyordum ve noonama söylemiştim. Hem hastanede yabancılık hissetmezdim.

Yaz tatili artık son bulduğu için evdeki eşyalarımı bavuluma tıkıştırıyordum.

"Bak Noonanın çalıştığı hastanede staj yap, hem rahat olur senin içinde."

"Tamam anne, kabul ettiğimi ona telefonda konuşurken söyledim zaten. Şimdi de sana söylemiş oldum." diyip şirince kızmaması için gülümsedim.

"Aferin benim oğluşuma nasıl da güzel söz dinliyor!" derken yanaklarımı sıkmayı da ihmal etmemişti. O gün bolca mızmızlanma ve tatlılıkla geçmişti günümüz.

Changbin Mezun Olduktan Sonra

Staj yaptığım dönemler geride kalmıştı, burada güzel ve kötü birçok anım vardı. Bugünse artık gerçek bir psikolog olarak Chan Hyungun hastanesinde çalışmaya başlıyordum.

Üniversite sınavları yaklaşık bir bir hafta sonraydı ve çok yakın bir kuzenim sınava girecekti ve onunla benim gitmem gerekti.

Onu ben götürecektim ama teyzemde işinden izin alıp en azından çıkışına gelecekti. Şimdilik yeni hastaneme doğru yola çıktım.

İlk haftam çok olaysız ve biraz zorlu geçmişti. Sonuçta hala acemiydim ve bunun oldukça zor yanları olabiliyordu.

Bugün ise üniversite sınavı için hastane yerine teyzemgilin evinin yolunu tutmuştum. Teyzemlerin evine kısa bir süre sonra geldiğimde kuzenim beni kapıda stresli bir şekilde karşıladı.

Ona minik bir sarılma verip içeri geçtim. Teyzem evden çıkıyorken beni görmüştü ve bana da minik bir sarılma verip evden çıkmıştı.

Saatler Sonra

Sınav bitmek üzereyken kapıdan çıkan bir çocuk gördüm. Oldukça kötü görünüyordu, ne olduğunu bir hayli merak etmiştim.

Sanki birilerinden korkuyormuş ve kalıyormuş gibi görünen çocuğu görmezden gelemezdim. Ona doğru yaklaştığımda daha da ürkmüştü.

"Ben bir şey yapmadım! Kimseye zarar vermedim! Nolur beni ele verme!"

"Sakin ol sana bir şey yapmayacağım, bak ben bir psikoloğum, senin için bir tehdit unsuru değilim." desemde çocuk yine de emin olamamış gibiydi.

"Bak benden korkma sana yardım edebilirim biraz yanımda bekle tamam mı? Neyden korkuyorsan seni korurum tamam mı?" Bunu dememle emin olamasa da güvenmişti.

Yanımda, hatta biraz arkamda beklemeye başladı. Bende o sırada teyzeme mesaj attım. O gelcekse ben çocukla annemlerin yanına giderdim.

Teyze neredesin?

Kapının önündeyim, geldim.

Teyze acil bir durum var, ben gitsem sorun olur mu?