"Hayat ipini boynuma dolarken adımı yeni öğreniyordum. Büyüdükçe boynuma dolanan ipe alıştım, alıştıkça yandım... Ben Karaca Karayel, ateş kadar hırçın, ateş kadar sonu olmayan ve ateş bittikten sonra geriye kalan kül parçalarıyım. Ben Karaca Karaye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm On Sekiz - Kanayan Kanın Acısı
Nihat İlhan - Kalpte Duran Kalpçe Üzen
Cape The Elephant - Too Late To Say Goodbye
Matmazel - Kaç Defa Öleyim?
Pera - Seni Kaybettiğimde
Ruh yıllarca bir kafeste yaşıyorsa, kapının aralanması onun ölümü olurdu.
Kafese alışmış bir ruh için, ölüm sadece nefesinin kesilmesi kadardı; kolay ve basit olurdu. Yıllardır bir kafesin içindeydi, özgürlükten engebeliydi, dışarıya çıkmak için umut etmek onun ölüm sebebi olurdu sadece. Ölüm korkusu derinliklerime doğru sinsice sızarken binlerce metre derinliğe sahiplik eden okyanusun dibinde, ellerimin ve ayaklarımın bağlı bir şekilde nefessiz kaç saniye kalabilirdim bilmiyordum fakat ciğerlerim nefessizliğe alışıktı Yaşamak için pek hevesim yoktu ve atacağım bütün adımlar cesaret kokuyordu. Bu yaşıma dek nefes almak benim için zordu çünkü ölmeyi biliyordum, onunla uyuyor, onunla kalkıyor ve onunla büyüyordum. Ölüm her zaman benim için vardı.
Yaşıyordum çünkü her gün ölmek için gün sayıyordum.
Saniyeler bir yılanın dişleri arasında tuttuğu zehir gibiydi ve bu zehri insanoğlunun tenine bırakmak gibi göğsüme işlenmiş bir zehir varmış gibi hissediyordum. Gözlerimin önünden binlerce görüntü geliyordu, zihnime kayıt edilmiş anıları en net bir görüntü kalitesiyle görünürken o kafesin kenarında bulunan her demir parmaklıklar üzerime doğru gelerek alanımı daraltıyordu. O gecedeydim yine. Babamın itfaiye ekiplerinden kurtulma çabası, annemin acı dolu çığlıkları, babamın son nefesini annemin kolları arasında bir girdaba dönüşerek zihnimde yer aldığı o anı hatırladım. Kor alevler, havanın soğukluğunun kokusu, yangın ateşlerinden yükselen zehirli dumanın kokusu, tenime sıçrayan korların acı verici hissine rağmen gözlerimin önündeki o boş beşiğin sallanışı, itfaiyenin acı bir çığlıkla evimize doğru yaklaşırken tiz bir sesle çıkardığı sesler... Hepsi gözümün önündeydi.
