"Hayat ipini boynuma dolarken adımı yeni öğreniyordum. Büyüdükçe boynuma dolanan ipe alıştım, alıştıkça yandım... Ben Karaca Karayel, ateş kadar hırçın, ateş kadar sonu olmayan ve ateş bittikten sonra geriye kalan kül parçalarıyım. Ben Karaca Karaye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bölüm ismini yanlış yazmışım özür dilerim.)
Bölüm Yirmi Yedi - Nasır Tutmuş Geçmiş
Şarkılar - Cem Adrian & Çağan Şengül - Ben Sana Veda Edemem Hande Mehan - Üstüme Basıp Geçme Nilüfer - Seni Beklerim Öptüğüm Yerde
Her insan hayatı boyunca kendisine bir kez olsun yenilmiştir.
Sonbahar mevsiminin en güzel tonlarına sahiplik ediyordu gökyüzü. Sarı ve kırmızının bir birine karışmış bir renginde, ağaçlarının yapraklarının yavaş yavaş dallardan koparak yerlere döküldüğü bir zamandı. Evimizde ki bahçede, babamın yaşlı bir çınar ağacına sabitlenmiş salıncağın üzerindeydim. Kırmızı rugan ayakkabılarım, beyaz bir elbise vardı üzerimde. Belime kadar uzun saçlarımı annem örmüştü. Salıncağı hafif esen rüzgâr olduğu yerde sallandırırken babam yanımdaydı. Beni kolunun altına almıştı, sıcak göğsünde atan kalp atışlarının ritmi kuşağımın altındaydı. Babamın kalp atışları vardı.
Bir kalp atışı, bir gözyaşına bedeldi. Bir kandamlası, kalbin iç çekişiydi.
Çenem babamın görüsündeydi, gözlerim onun güzündeydi. Öyle bir güzelliği vardı ki gözlerimi kapatsam bile babamın resmini çizebilirdim. Babam benim hayalim olan bir resimdi, yeteceğim vardı onu çizebilirdim ama ellerim yoktu. Bir ressam elleri olmadan resim çizebilir miydi? Belki bunu başarabilirdi. Ama ne ben bir ressamdım, ne de gözlerimi kapattığım zaman babamın yüzünü gözlerimin önüne getiremiyordum. Bu beni kötü bir kız çocuğu yapar mıydı? Bilmiyordum. Küçükken hissettiklerimizi büyüdüğümüzde bile anlayabiliriz. Yaşım yediydi. Babamın geceden daha siyah saçlarının kısa tutamları esen rüzgârda hafifçe uçuşurken sol eli usulca sırtımı okşuyordu ve benim hissettiğim o sonsuz sevgi küçücük kalbime sığmıyordu. Eğer babama karşı duyduğum sevgi bir hastalık olsaydı ve bütün organlarıma sızarak beni öldüreceğini bilseydim onu yine sevmeye devam ederdim. Babamın bir pelerini yoktu, kötü insanlardan iyi insanları kurtarmıyordu ama o benim gözümde hep bir kahramandı. Çünkü kahramanlar yalnızca iyilik yaptıklarında kahraman olurlardı benim babam bir kahramandı; o benim kalbimi yaratmıştı.
