A Shield of Love (MASVEDO SERIES #4)

Kabanata 33

I immediately dropped the call while still crying so much. Tuluyan kong pinatay ang cellphone at dali-dali na naglakad para tuluyan ng umalis sa hospital na iyon.

Nang makasalubong ko si Bree at Aira kaagad kong pinunasan ang mga luha ko saka mabilis na sinuot ang shades pero alam kong nakita na nila na umiiyak ako.

"Ate, what happened?" nag-aalala na tanong ni Bree pero suminghap lang ako bago umiling.

"No, you'll stay here?" mahinan siyang tumango habang palinga-linga sa paligid kaya mabilis akong tumayo sabay tingin kay Aira na parang hindi rin alam ang gagawin.

"What happened, Ate? Uuwi ka na? May sinabi ba si Mommy?"

I shook my head and give my sister a force smile. Marahan ko rin na tinapik ang braso niya para kahit paano maramdaman niya na maayos lang ako.

"Aira, let's go," sabi ko at tuloy-tuloy na umalis doon. Naiwan si Bree na nagtataka pero alam kong kaya na niya ang sarili niya.

"Ma'am, ang dami pa ring tao sa labas!" habol ni Aira pero tuloy-tuloy lang ako sa paglalakad ng mabilis.

Nakakabinging sigaw ang narinig ko ng tumapak ako sa labas pero nanatili lang ako na nakayuko. And I was right because Aizen's bodyguards immediateky guarded me like a princess. Wala nakalapit ni ieang reporter o fans sa akin hanggang sa nakapasok ako sa van na nakahanda na rin.

Mariin kong pinikit ang mga mata ko nang maramdaman ang malambot na upuan. Napabuntong hininga ako saka napatingin sa labas kung saan nagkakagulo pa rin ang mga tao kaya hirap kaming makaalis.

At sa dagat ng tao bigla kong nahagip ang taong nagpapatibok ng puso ko. He is standing at the very corner while looking intently at our direction. May hawak siyang phone at halata sa suot niya na kagagaling niya lang sa trabaho. Kaagad na namungay ang mga mata ko.

I wanted to go out. Gusto kong lumabas para puntahan siya.

Walang halos nakakapansin sa kanya kasi tutok na tutok ang lahat sa pag-alis namin. Hanggang sa umusad ang van nanatili ang mga mata ko kay Aizen na hindi rin inaalis ang tingin sa sasakyan namin. My tears fell like a heavy rain.

My heart pounded rapidly that it hurts so much. Wala na akpng magawa kundi humagulgol na lang habang dinadama ang kakaibang sakit na iyon.

Nang makarating kami sa bahay kaagad akong dumiretso sa kwarto ko at doon tinuloy ang pag-iyak na hindi umaarte. This time I am not an actress. Because I am truly hurt. I've been hurting for how many days. And It felt like my heart is dying.

Kinabukasana nagising ako parang hinuhukay ang tiyan ko kaya dali-dali akong tumakbo sa banyo para sumuka. Sinuka ko lahat ng laman ng tiyan ko kaya sa huli hinang-hina ako na napaupo sa madulas na sahig ng banyo.

Pilit kong hinahabol ang hininga ko habang pinapakiramdaman ang katawan ko na nanginginig saka nanlalamig. Gulat na gulat ako na nakatingin sa kaka-flash na inidoro.

I need to schedule for a check up as soon as possible.

Marahan ko na hinimas ang tiyan ko. Wala sa sarili ako na napangiti dahil alam kong ilang linggo na lang mararamdaman ko na may buhay sa loob ng tiyan ko. My first baby. And this baby is made of love. My saviour.

Kahit hindi maganda ang nararamdaman nagawa ko pa rin na mag-ayos para sa trabaho. I need to work to settle everything. And I will make sure that after this hectic work I will have a peaceful life with my little one soon.

Maaga kami na dumating sa studio kung saan ako magta-trabaho ngayong araw. I am not really feeling well but I can manage. But I am somehow looking for a strawberry cake. I am indeed salivating while thinking about it.