A Shield of Love (MASVEDO SERIES #4)

Kabanata 29

"Joyce! Stop running!" napatigil ako sa pagtakbo nang may marahas na humawak sa palapulsuhan ko kaya malakas ko siyang tinulak pero mas lalo niya akong hinila papalapit sa katawan niya.

"Aizen, let go of me!" umiiyak na sigaw ko kaya umiling siya ng ilang beses habang namumula na rin ang mga mata.

"Baby, please—"

"Let me go!" sigaw ko ulit saka nagpumiglas pero mas lalo niya akong hinigit kaya napasubsob ako sa dibdib niya at doon na tuluyang nanghina. Mahina kong sinuntok ng ilang beses ang dibdib niya habang malakas na humahagulgol.

"Baby, let me drive you home. I'll make this right, please," paos na bulong niya pero wala akong ibang sinagot kundi hagulgol na lang.

Iniisip ko pa lang na nakabuntis siya ng iba nasasaktan na ako. Alam ko kung anong gawain niya bago niya ako nakilala at gusto kong tanggapin iyon. Aoam kong hindi imposible pero sa ngayon ayaw kong tanggapin.

Lumaki ako na walang Daddy at alam kong mahirap iyon. I was raised by my Mon who controlls everything me. Kung totoo mang nakabubtis si Aizen. Kahit masakit itutulak ko siya palayo. I am in love with him and I wanna be happy. Pero hindi kapag may mawawalan ng kompletong pamilya.

"Bumalik ka do'n," paos na sabi ko saka marahan ulit siyang tinulak pero hindi niya ako hinayaan pang makalayo.

"Ihahatid kita, please. I love you, damn," mariin na bulong niya kaya mas lalo lang akong nasaktan. I love him too. Pero bakit ang hirap? Bakit ang hirap namang sumaya kapag gusto ko na?

"Aiz—"

"Please, please," he begged so I gently nodded. Ramdam kong huminga siya ng malalim kaya dahan-dahan akong umalis sa pagkakasubsob sa dibdib niya.

When I look into his eyes I noticed how a single tear fell from the left eye. Mas lalong nanlabo ang mga mata ko dahil sa luha nang dahan-dahan siyang yumuko para patakan ako ng isang maliit na halik sa labi.

"I love you," he sincerely said before giving me a small kiss again. Pagkatapos kaagad ko siyang tinanguan at wala nang sinabi pang iba.

Ilang segundo lang nasa loob na kami ng kotse niya habang parehong tahimik. I am still crying silently and I could feel his glance at me for every ten seconds. Sa huli hindi na niya napigilan pang hagilapin ang kamay ko para hawakan kaya kaagad ko siyang binlingan ng tingin.

"Zen—"

"Baby, aayusin ko 'to," malambing na sabi niya kaya napaawang na lang ang labi ko bago nag-iwas ulit ng tingin.

Hindi ko akalain na magagawa kong pumasok sa puso ng isang Aizen Santibañez. I've been attracted with him for how many years. Noong unang gabi namin ay isa ng bagay na sobrang nakapagbigay ng kasiyahan sa akin. I was so happy and nervous. Pero nasundan pa iyon ng ilang beses at ngayong inamin niya na mahal niya ako biglang may dumating na problema.

Hindi ko alam kung paano kakaharapin ang bukas dahil dito. I was so sure. Sigurado na ako sa kanya.

Hindi nag tagal huminto kami sa tapat ng bahay ko kaya kaagad kong kinuha ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya at mabilis na lumabas ng kotse. Mabilis akong tumakbo papasok at pagkarating ko ng kwarto ko doon ako umiyak ng umiyak habang yakap ang mga unan.

"Ahhhhhh!"

Halos magwala na ako dahil sa sakit na nararamdaman. Parang sinasaksak ang puso ko ng paulit-ulit sa sobrang sakit. It felt like my whole body is so weak and in pain that I could not even stand. Parang akong paralisado na umiyak lang ang gusto.

Nakatulugan ko ang pag-iyak at kinabukasan nagising ako dahil sa ingay ng alarm clock.

Dahan-dahan akong umupo sa kama saka tumingin sa orasan. It's alfeady seven o'clock in the morning. Unti-unting tumulo ang mga luha ko galing sa mga mata nang maalala ang nangyari kahapon.