Love Is Only For The Brave

6.

Tak mi się źle spało...praktycznie nie zmrużyłem oka.
Miałem wyrzuty sumienia, że tak odrzuciłem Harry'ego...ale ja nie umiem tak szybko się przybliżyć do człowieka.
A Harry...w tym wypadku jest jedynie poszkodowany, co bardzo mnie bolało, bo przecież wiedziałem jak został potraktowany przez los.
To wszystko było moją winą.

W końcu wstałem z posłania.

- Cześć. - westchnąłem do chłopaka.

Obgryzał nerwowo paznokcie.
I nawet nie podniósł na mnie głowy.
Zabolało.

- Eee...hej? - powiedziałem do niego głośniej.

I nadal nie uzyskiwałem odpowiedzi. Coraz bardziej się martwiłem o niego.
Może znowu wpadł w swój trans? Może znowu chce sobie coś zrobić?

- Wszystko w porządku? Coś się stało? - zapytałem stojąc w drzwiach.

Zielone oczy były przepełnione bólem.

- Ty się stałeś. - mruknął.

- Czekaj...o co ci chodzi? - fuknąłem.

Harry pokręcił głową.

- Boisz się mnie. - zaśmiał się gorzko. - A powinno być odwrotnie. Dlaczego nie możesz mi powiedzieć tego co się stało? Przez to gówno z przeszłości muszę być odtrącany. A może ty nie chcesz czuć miłości? - zapytał.

Zabolało. Cholernie mnie to zabolało.

- Harry... - usiadłem na podłodze. - Ty nie rozumiesz.

- Niby czego? Louis chcesz nawiązać ze mną jakąś więź, to chociaż się postaraj. - prychnął.

- Ty nie rozumiesz! - krzyknąłem. - Tych rzeczy nie da się wymazać. To co mi zrobił ten człowiek zawsze we mnie zostanie. Może nie mam śladów na ciele, ale odcisnęło to piętno w mojej głowie. Harry ja jestem zepsuty, ja jestem brudny i sam brzydzę się sobą. Tak. Jestem skrzywdzony i to bardzo. Nie. Nie umiem sobie z tym poradzić. Przez to wszystko nie umiem nawiązać jakiegokolwiek bliższego kontaktu z drugą osobą... - praktycznie wykrzyczałem mu to w twarz. - I może ty tego nie pojmujesz, ale za dużo jest tu do opowiadania. I nie mam ochoty teraz o tym mówić. - uderzyłem się o ścianę.

- Louis...ja, ja nie chciałem... - westchnął. - Po prostu chcę, żebyś to wyrzucił z siebie. Prędzej czy później. Wysłucham cię. Tylko...czuję się odtrącony.

- Harry, już chcesz jakiejś poważniejszej relacji? Znamy się...dopiero dwa dni. - zaśmiałem się. - To niedorzeczne. Ale obiecuję, że opowiem ci o wszystkim kiedyś, jak tylko się do tego zbiorę.

- Nie spiesz się. - odpowiedział.

Wyrzuciliśmy z siebie to co trzymaliśmy w sobie i po tym atmosfera się rozluźniła.

Nie potrafiłem być dłużej zły na chłopaka. Po prostu te oczy patrzyły na mnie błagalnie, a wręcz kusiły do zrobienia czegoś.

- Przepraszam za swoje zachowanie wczoraj. - westchnąłem. - To stało się tak niespodziewanie i...szybko. - potarłem delikatnie swój kark. - Ja...myślałem, że chcesz coś więcej.

- Na przyszłość zapamiętaj sobie, że lubię obdarowywać ludzi niespodziewanie swoją miłością. - uśmiechnął się.

- W każdym razie...wszystko w porządku? - zapytałem.

- Tak...tylko źle mi się spało. - mruknął.

Brzmi jak ja.

- O wiele bardziej wolę spać z kimś. Po prostu czuć tą osobę obok siebie. - dokończył.