Love Is Only For The Brave

11.

Chłopcy wrócili dość wczesnym rankiem z klubu.
Od razu gdy usłyszałem ich głosy to odwinąłem się delikatnie od Harry'ego i zszedłem do nich.
Byli totalnie schlani, więc zaprowadziłem ich do pokojów.
Jedynie Nialla zostawiłem w salonie.
Miałem nadzieję, że nie obudzą Harry'ego swoimi paplaninami.
I coś czułem, że prześpią co najmniej połowę dnia.

- Matka Teresa się znalazła...ehhh... - mruknąłem do siebie. - Oczywiście zawsze nią jestem.

W ogóle nie rozumiałem co do mnie mówili, bo były to jedynie jakieś bełkoty, a nie konkretne słowa.

Po tym wszystkim upewniłem się, że leżą grzecznie w łóżku i wróciłem do Harry'ego.
Cała akcja z ogarnianiem zabrała mi ponad dwadzieścia minut snu.

- Chcę spać. - jęknąłem. - Niech te cymbały mnie obudzą to im chuje powyrywam... - mruknąłem w poduszkę.

Rano...

- Dzień dobry Louis... - usłyszałem szept Harry'ego.

- Cześć Haarry. - ziewnąłem.

- Miałeś rację. Nawet nie wiesz jak mi się tu cudownie spało. Gdybym mógł to spałbym tu całą dobę.

Uśmiechnąłem się.
To było wspaniałe uczucie widzieć chłopaka w takim humorze. I to w dodatku z samego rana.

- Ja się nigdy nie mylę. - odpowiedziałem.

Harry się zaśmiał.

- A chłopcy? Co z nimi? Wrócili już czy jednak zgonują gdzieś na mieście.

- Spokojnie. Są tutaj i chyba śpią, bo żaden nie obudził mnie w nocy. Sam im przecież pomagałem dostać się do pokoi, bo ledwo chodzili. - westchnąłem.

- No to nieźle zabalowali. - skomentował krótko Harry. - Przecież mogłeś mnie obudzić. Pomógłbym ci.

- Oj tam. - machnąłem ręką. - Myślisz, że nie ogarnąłbym trzech chłopaków, a raczej już mężczyzn? Czy ty nie wierzysz w moje umiejętności? - prychnąłem.

- Oczywiście, że wierzę. Aczkolwiek uważam, że pomoc mała czy duża nigdy nie zaszkodzi.

- No tutaj masz rację. - odpowiedziałem. - Jestem jedynie ciekawy kiedy się obudzą i czy w ogóle coś pamiętają z wczoraj. Z tego co mi wysyłał Zayn to świetnie się bawili, więc czekam na jakieś historie.

- Ja tak samo. - Harry się uśmiechnął ponownie.

- Jak dobrze widzieć cię w takim humorze. - westchnąłem.

- Ja też się cieszę. Wydaje mi się...że ta noc była inna niż zazwyczaj. Czułem...taki wewnętrzny spokój. Nawet nie umiem tego wytłumaczyć, ale...miałem i w sumie to nadal mam takie przeczucie, że tutaj nic mi się nie stanie.

- Harry nic nie musisz tłumaczyć. Mogę jedynie się cieszyć, że nic ci się nie działo i nie miałeś żadnych koszmarów. A to już duży sukces, prawda?

- Oh, tak... - zgarnął opadające włosy za ucho.

- Dobra... - powoli wysunąłem się spod kołdry. - Chyba pora iść na śniadanie. Poza tym muszę chłopakom coś przygotować do jedzenia.

- A ja zajmę się tą drugą stroną. Od strony medycznej. - mrugnął.

Pokiwałem głową.

- Czas już wstawać. - przeciągnąłem się i poklepałem Harry'ego po udzie.

Harry się zarumienił.

Co. Ja. Zrobiłem?
Kolejny raz, gdy zrobiłem coś nawet nie zastanawiając się nad tym.